Είχα δει για πρώτη φορά την "Αλίκη" προ 25ετίας (!) φοιτητής στο Ρέθυμνο. Αυθεντική ταινία δρόμου, που από κάποιο σημείο και μετά καταλαβαίνεις ότι δεν έχει νόημα η κατάληξη, αλλά αυτό που ήδη ζεις. Ένα απλό σενάριο γίνεται εφαλτήριο για περιπλάνηση και συναίσθημα. Αξεπέραστη η σκιαγράφηση της παιδικής ψυχοσύνθεσης. Νομίζω ότι απαντά στη φράση κλειδί του Βέντερς στα "Φτερά του Έρωτα". 'Als das kind kind war" "Tότε που το παιδί ήταν ... Παιδί!"
δίνοντας νόημα στην αναζήτηση της χαμένης παιδικότητας. Το φιλμ αυτό μου έδωσε απαντήσεις για τους λόγους για τους οποίους συνειδητά και με πάθος επέλεξα να γίνω δάσκαλος και να συνυπάρχω με τα παιδιά. Τρομερή ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον Robby Muller, που καθόλου τυχαία, έγινε ο αγαπημένος φωτογράφος του Jim Jarmusch.
Υπόθεση: O Φίλιπ Γουίντερ (Ρούντιγκερ Φόγκλερ), Γερμανός δημοσιογράφος, διασχίζει την Αμερική με αυτοκίνητο για τις ανάγκες ενός κειμένου που θέλει να γράψει για τη χώρα. Έχει χάσει όμως ...την έμπνευσή του. Αποφασίζει να γυρίσει στην Γερμανία και στο αεροδρόμιο θα γνωρίσει μια μητέρα (Λίζα Κρόιτσερ) με την κόρη της (Γιέλα Ροτλάντερ) , την Αλίκη. Η νέα γυναίκα θα του ζητήσει να προσέχει τη δεκάχρονη κόρης της μέχρι να επιστρέψει. Η γυναίκα όμως δεν θα εμφανιστεί και ο Φιλίπ θα αναλάβει την ευθύνη της μικρής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου