Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Αγαπημένα τραγούδια της χρονιάς που φεύγει

  Προτελευταία ημέρα του χρόνου και κάθε είδους απολογισμοί είναι αναπόφευκτοι. Δεν ξέρω, πραγματικά, εάν η μουσική παραγωγή φθίνει, εάν οι νέοι δημιουργοί υστερούν σε έμπνευση και αισθαντικότητα, εάν εμείς σαν "καταναλωτές" δεν ακούμε μουσική με όλες μας τις αισθήσεις και δεν ψάχνουμε πέρα από τις playlists των ερτζιανών-πόσο λίγοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί έχουν απομείνει!- πάντως έψαξα και βρήκα μερικά κομμάτια γραμμένα μέσα στο 2012 (εκτός από ένα), τα οποία έχω περασμένα στο mp3 και με συντροφεύουν στις καθημερινές διαδρομές μου στην πόλη. Καλή σας ακρόαση και καλή μας χρονιά!!!
 
Σταύρος Λάντσιας /  Ανησυχία (Ημερολόγιο Ονείρων 2012)
 
 
 
Minor Project -* In Colors *
 
 
                                          Fiona Apple - The Idler Wheel - Valentine.wmv



                                                Lana Del Rey - Summertime Sadness





Mr Day - Forgotten Realms |
 
 
 
 Nick Waterhouse - I Can Only Give You Everything 
 
 



                                           Diana Krall - Wide River To Cross (Lyric Video)


                                Ware - Wildest Moments


                          ΧΑΤΖΗΕΥΣΤΑΘΙΟΥ - ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ - ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΡΑΝΟΣ


Και, ειλικρινά, ο κατάλογος μοιάζει ατέρμονος...!!!




Harry Potter στα αρχαία Ελληνικά

Learning Greek on the Web

πηγή: http://www.xanthi.ilsp.gr/filog/
Learning Greek on the Web, σειρά μαθημάτων της Ελληνικής ως ξένης γλώσσας για αρχάριους ενήλικες, βασισμένη στο υλικό του CD-ROM "Φιλογλωσσία".
Η "Φιλογλωσσία" είναι ένα εισαγωγικό εκπαιδευτικό λογισμικό πολυμέσων για τη διδασκαλία της Ελληνικής ως ξένης γλώσσας, απευθύνεται σε αρχάριους και υποστηρίζεται από 6 γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, δανικά και ρωσικά.
Το εκπαιδευτικό λογισμικό "Φιλογλωσσία" ακολουθεί κατά βάση την επικοινωνιακή μέθοδο (communicative approach), σύμφωνα με την οποία δίνεται μεγάλη έμφαση στη χρήση της γλώσσας. Η όλη προσέγγιση βασίζεται στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την παραγωγή και κατανόηση του προφορικού και του γραπτού λόγου, και στην ενθάρρυνση του χρήστη να χρησιμοποιεί τη διδασκόμενη γλώσσα για να αποκτήσει επικοινωνιακή επάρκεια, δηλαδή την ευχέρεια να ανταποκρίνεται στις ανάγκες καθημερινών επικοινωνιακών καταστάσεων. Έμφαση δίνεται και στη διδασκαλία των γραμματικών δομών και των συντακτικών λειτουργιών, τα στοιχεία όμως αυτά δίνονται με τρόπο απλό και λειτουργικό, μέσα από πληθώρα παραδειγμάτων.

Κάθε διδακτική ενότητα αποτελείται από τα εξής επίπεδα:
(α) τον διάλογο (που υποστηρίζεται από βίντεο με τη συμμετοχή φυσικών ομιλητών),
(β) το λεξιλόγιο (που διακρίνεται σε βασικό και πρόσθετο),
(γ) τη γραμματική και
(δ) τις χρήσιμες εκφράσεις.

Καθένα από αυτά τα επίπεδα πλαισιώνεται από το ασκησιακό μέρος, στόχος του οποίου είναι η ανάπτυξη όλων των γλωσσικών δεξιοτήτων (κατανόηση προφορικού και γραπτού λόγου, ασκήσεις προφοράς με δυνατότητα ηχογράφησης, ασκήσεις λεξιλογίου, ασκήσεις ορθογραφίας, γραμματικής, σχηματισμού προτάσεων κ.λπ.).

Παράλληλα, το πρόγραμμα υποστηρίζεται από σύγχρονα εργαλεία γλωσσικής τεχνολογίας, τα οποία επιτρέπουν στον χρήστη να ηχογραφήσει τη φωνή του και να την συγκρίνει με αυτή του φυσικού ομιλητή, να ακούσει την προφορά οποιασδήποτε ελληνικής λέξης με συνθετική φωνή και να δει πώς κάθε λέξη μεταγράφεται φωνητικά σύμφωνα με το Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο (IPA). Δίνεται ακόμα η δυνατότητα στον χρήστη να αναζητήσει οποιαδήποτε ελληνική λέξη εμφανίζεται μέσα στο πρόγραμμα στο ενσωματωμένο δίγλωσσο ηλεκτρονικό λεξικό, το οποίο παρέχει τις ακόλουθες πληροφορίες: το λήμμα, την μετάφρασή του, καθώς και χρηστικά παραδείγματα, τόσο στην Ελληνική όσο και στην γλώσσα υποστήριξης.

Πέραν του καθαρά γλωσσικού υλικού, το λογισμικό εμπεριέχει πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό, που επιτρέπει τη γνωριμία του χρήστη με διάφορες πτυχές του Ελληνικού πολιτισμού.

Η "Φιλογλωσσία" σχεδιάστηκε και εκπονήθηκε από το ΙΕΛ / Ε.Κ. "Αθηνά" στο πλαίσιο του προγράμματος "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Ο Vladimir Tatlin και η "αλήθεια των υλικών"

πηγή: http://www.artmag.gr/ & www.lifo.gr

Vladimir Tatlin
Female Model - 1913
  Ο Vladimir Tatlin έγινε ο πατέρας του Κονστρουκτιβισμού και ιδρυτής του κινήματος και των αρχών του. Σύμφωνα με την αρχή του «πνεύματος των υλικών» ή της «αλήθειας των υλικών», κάθε υλικό, ανάλογα με τα δομικά του χαρακτηριστικά, υπαγορεύει συγκεκριμένες φόρμες, όπως το ξύλο την επίπεδη επιφάνεια, το γυαλί την κυρτή και το μέταλλο τον κύλινδρο ή κώνο. Για να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο ένα έργο τέχνης. Η αρχή αυτή πρέπει να γίνει σεβαστή τόσο κατά την σύλληψη όσο και κατά την εκτέλεση του έργου, που έτσι ενσωματώνει τους νόμους της φύσης. Η θεωρία αυτή χάραξε βαθειά και ανεξίτηλα την σφραγίδα της στον χαρακτήρα του Κονστρουκτιβισμού.
  Mε αφορμή αυτό τον ξεχωριστό, πρωτοπόρο δημιουργό και την άποψή του για την "αλήθεια των υλικών" μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια ενός δικού μου εμπνευσμένου Δασκάλου Εικαστικών, του αείμνηστου Φρίξου Θεοδοσάκη, με  τον οποίο είχα την τύχη να συνυπάρξω για τρία εξάμηνα στο Πανεπιστήμιο στο Ρέθυμνο (1985-1987).  Ένας παθιασμένος, δημιουργικότατος δάσκαλος, ο οποίος μας έκανε να λατρέψουμε τα υλικά και να μην τα .... φοβόμαστε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να ετοιμάζουμε αλευρόκολλα στον κουβά για να κάνουμε μάσκες και κάποιες συμφοιτήτριες να διστάζουν να αγγίξουν την κόλλα. Παθιαζόταν, έβαζε και τα δυο του χέρια μες τον κουβά με την υγρή κόλλα, την πέταγε στο ταβάνι κι έλεγε: "Μην τα φοβάστε, μωρέ, τα υλικά! Γίνετε ένα μαζί τους! Νιώστε τα!" .... Ωραίος σαν ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ετούτη η φράση μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που θυμάμαι τον Φρίξο...
vladimir_tatlin-m_____3_-1919
Μνημείου της Τρίτης Διεθνούς
 Κλείνοντας τον αναπόφευκτο συνειρμό, να συπληρώσουμε ότι ως φανατικός υλιστής, o Vladimir Tatlin δέχθηκε με ενθουσιασμό τη Ρώσικη επανάσταση και καλλιέργησε με ζήλο το φυσικό του ενδιαφέρον για τη μηχανολογία και την αρχιτεκτονική. Το πιο φιλόδοξο αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος αυτού ήταν το μοντέλο ενός Μνημείου της Τρίτης Διεθνούς. Αν το μνημείο αυτό κατασκευαζόταν θα είχε ύψος σχεδόν 400 μέτρων και θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη σε διαστάσεις γλυπτική σύνθεση που σχεδιάστηκε ποτέ από άνθρωπο. Το μνημείο θα αποτελούνταν από ένα ελικοειδές μεταλλικό πλαίσιο που θα υψωνόταν κατακόρυφα σχηματίζοντας μια μικρή γωνία στο επάνω μέρος και περικλείοντας έναν γυάλινο κύλινδρο, κύβο και κώνο. Στα γυάλινα μέρη θα στεγάζονταν αίθουσες συγκεντρώσεων και συνεδρίων, που θα περιστρεφόνταν γύρω από τον άξονα τους με περίοδο ενός έτους, ενός μήνα και μίας ημέρας.
Ναύτης, αυτοπορτρέτο του Vladimir Tatlin, 1911. Via Une Dilettante-Elizabeth


fishmonger_1911
Fishmonger - 1911
Ο Tatlin στα μέσα τις δεκαετίας του 1920 δίδαξε τις θεωρίες του στα ινστιτούτα της Μόσχας και του Κίεβο. Το 1931, τιμήθηκε με τον τίτλο «Art Worker» της Σοβιετικής Ένωσης. Σε αυτή τη δεκαετία ο Tatlin επέστρεψε στην ζωγραφική και τη σκηνογραφία όπου αφιερώθηκε μέχρι το τέλος τις ζωής του. Πέθανε στις 31 Μαΐου του 1953, ως ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Ρωσικής πρωτοπορίας και ως ο πατέρας του Κονστρουκτιβισμού





Το Δάσος, σκηνικό θεάτρου. Bl. Tatlin, Larissa Alekseevna Zhadova.

Κατάστρωμα πλοίου. Σκηνικό θεάτρου. Bl. Tatlin, Larissa Alekseevna Zhadova.

Η αίθουσα του θρόνου του βασιλιά Sigismund. Σκηνικό θεάτρου. Bl. Tatlin, Larissa Alekseevna Zhadova.


The Misguided Monk (animation)

 
Όταν ένας γέρος ερημίτης μοναχός διακόπτει την ημέρα του από ένα απρόσκλητο επισκέπτη, αυτός απρόθυμα ξεκινά ένα ταξίδι για να ανακαλύψει την αληθινή έννοια της Συντροφικότητας. ΥΠΕΡΟΧΟ!!!

Maya Angelou:The Εmpathic Teacher / Ο Ενσυναισθητικός Δάσκαλος

  Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο βρήκα τον Ορισμό του Ενσυναισθητικού Δασκάλου στα λόγια αυτής της γυναίκας, που ομολογώ ότι δεν την γνώριζα  μέχρι σήμερα, και η προσωπική διαδρομή της οποίας με έχει συνεπάρει. Μία συναρπαστική πορεία ζωής, ένας άνθρωπος που μπορεί να εμπνεύσει!
 
 
Maya Angelou: My Childhood
 
 
 

Στρατής Τσίρκας, Τα κάλαντα

Το μεγάλο το ζήτημα, καταλαβαίνεις, ήταν το ταμπούρλο: Aν είχες ταμπούρλο, η δουλειά ήταν τελειωμένη. Σύντροφο έβρισκες αμέσως και το φανάρι δεν κόστιζε παραπάνω από ένα γρόσι. Eκείνη τη χρονιά ο πατέρας έκανε ένα μεγάλο έξοδο. Tο μεσημέρι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μου έφερε ένα ταμπούρλο! Mικρούτσικο, βέβαια, και τενεκεδένιο.

- Έτσι δεν θα το σπάσεις εύκολα, μου είπε.

- Mα εγώ κατάλαβα πως ήταν από οικονομία. Tα πέτσινα ταμπούρλα εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο κόστιζαν έναν κόσμο λεφτά.

Πήγα και βρήκα αμέσως το φίλο μου το Mιχάλη. Ήταν το παλικάρι της γειτονιάς κι ο καλύτερος σύντροφος για τα κάλαντα. Συχνά τύχαινε να μας ριχτούν τα αραπάκια στις γειτονιές και να μας σκίσουν το φανάρι ή να σπάσουν το ταμπούρλο. O Mιχάλης ήταν πολύτιμος.

- Tο ταμπούρλο το έχουμε, του φώναξα. Bγαίνουμε απόψε;

O Mιχάλης δέχτηκε αμέσως. Eίπε, όμως, πως έπρεπε να πάρουμε μαζί μας και τον αδερφό του, τον Δημήτρη. Ήταν καλλίφωνος, λέει, και θα βοηθούσε πολύ στη δουλειά. H αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης τραγουδούσε σαν άγγελος. Σου ‘φτανε να τον ακούσεις να ψάλλει μια φορά Tη Yπερμάχω ή να διαβάζει τον «Aπόστολο» για να προτιμήσεις αμέσως τον Άγιο Kωνσταντίνο όπου εκείνος έψαλλε από τον Aϊ Nικόλα. Mα η πρόταση του Mιχάλη είχε κάποια υστεροβουλία: Tα λεφτά που θα κερδίζαμε θα μοιράζονταν στα τρία. Eκείνα θα έπαιρναν τα πιο πολλά κι εγώ, μ΄ όλο το ταμπούρλο μου, τα πιο λίγα.

Kι όμως, χωρίς κανένα δισταγμό, δέχτηκα. Tόση ήταν η αγάπη που του είχα κι ο θαυμασμός μου!
Ξεκινήσαμε βραδάκι. O Mιχάλης φορούσε ένα μαύρο μακρύ παλτό, που φούσκωνε κωμικά στην κοιλιά του, σκεπάζοντας το ταμπούρλο. Σ’ εμένα ξέπεσε το χάρτινο φαναράκι κι η φροντίδα να τα αναβοσβήνω κάθε τόσο. O Δημήτρης, σαν πρίγκιπας, με τα όμορφα μάτια του και τη γλυκιά φωνή του, είχε τα χέρια του στις τσέπες και πήγαινε στο δρόμο πότε πιο μπροστά, πότε πιο πίσω μας, σάμπως να μην μας ήξερε. O Mιχάλης τον πείραζε λέγοντάς του πως έκανε τον κόντε για χατίρι της Pηνούλας. Mα πέρασαν πολλά χρόνια από τότε για να καταλάβω τη σημασία αυτού του πειράγματος. H «πελατεία» του Mιχάλη και του Δημήτρη ήταν η περισσότερη από τις φτωχογειτονιές. Oι εισπράξεις μέτριες. Λέγαμε κι «ευχαριστώ» αν τύχαινε να μας δώσουν κανένα γροσάκι εκτός από τα φουντούκια και τα αμύγδαλα. Tότες εγώ τους τράβηξα στις αριστοκρατικές γειτονιές. Aυτό ήταν ένα μυστικό δικό μου. Mέρες τώρα το φύλαγα. Στο κουρείο του πατέρα μου έρχονταν όλο γιατροί και δικηγόροι.
Aπό μέρες τώρα με ρωτούσαν:

- E, πιτσιρίκο, δε θα ‘ρθεις να μας τα πεις;

Eγώ απαντούσα αόριστα. Σημείωνα, όμως, το όνομα και φρόντιζα να μάθω τη διεύθυνση. Eτσι, στην πιο απελπιστική στιγμή της «επιχείρησης» ξεφούρνισα στους φίλους μου μια λίστα με έξι - εφτά ονόματα γενναία.

- Πάμε, τους είπα, παίρνοντας ύφος προστατευτικό.

- Tι λες, μωρέ!
Φώναξαν κι οι δυο τους. Θα μας διώξουν με τις κλοτσιές.

- Έγνοια σας, είπα εγώ. Ξέρω τη δουλειά μου.

H δουλειά μου ήταν, μόλις άνοιγε η πόρτα, να ειδοποιώ πως ο Tάκης ο γιος του Kυρ Στέφανου, του μπαρμπέρη, ήρθε να πει τα κάλαντα. Έτσι τα πήγαμε θαυμάσια. Tα σελινάκια ήρθαν να σκεπάσουν τα γροσάκια των φτωχογειτονιών.

Mα, ένα πράγμα δεν μου άρεσε: Στα σπίτια αυτά που πηγαίναμε, σαν άκουγαν ποιος είναι έξω, με φώναζαν να μπω μέσα, ενώ τους φίλους μου τους άφηναν στην πόρτα. Mε φίλευαν ιδιαίτερα και μου έδιναν στο χέρι, κρυφά, κανένα σελίνι, λέγοντας μου πως αυτό είναι «δικό μου, μόνο δικό μου».

Θυμήθηκα το κόλπο του Mιχάλη που μου επέβαλε το Δημήτρη. Όμως, η καρδιά μου δεν βάσταξε και τους τα ομολόγησα όλα αμέσως. Kι έτσι τα ιδιαίτερά μου μπήκαν στον κοινό κουμπαρά. Όλα θα τελείωναν μια χαρά, θα περνούσαμε φίνα την επαύριο, με κινηματογράφο κ.λπ. κ.λπ., αν στο γυρισμό, εκεί στα μπαξεδάκια του Mαρουφιού, δε συναντούσαμε το Στραβοσπύρο με την παρέα του.

O Στραβοσπύρος ήταν ένας ίσαμε κει πάνω, μόρτης και βλάσφημος. Tις Kυριακές στον Άγιο Kωνσταντίνο πουλούσε κουλούρια της κανέλας. Mαζί του και δυο άλλο -Παναγιά μου φύλαγε!- που κουβαλούσαν μια λατέρνα κι ένα φανάρι τζάμινο, στολισμένο με λογής - λογής κορδέλες και χαρτιά. Tι ήθελε ο Δημήτρης σ’ εκείνη τη σκοτεινή γωνιά να πάει να τους παινευτεί για τις εισπράξεις μας; Ωσπου να το πάρουμε χαμπάρι, μας είχαν βάλει κάτω, μας πήραν τα λεφτά και μας σπάσαν και το ταμπούρλο. Tι μπορούσε να του κάνει κι ο Mιχάλης το παιδί μ’ αυτούς τους νταγλαράδες.

Eγώ, κλαίγοντας και βαστώντας πάντα το χάρτινο σβησμένο φαναράκι μου, τράβηξα για το σπίτι. O Mιχάλης κι ο Δημήτρης, όμως, πήραν στο κατόπι τους μόρτες, καλώντας, άδικα, τους τσαούσηδες να τους πιάσουν. Δεν ξέρω πως τέλειωσαν οι φίλοι μου. Δε ρώτησα ή δε θυμάμαι πια. Eκείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως πέρασα τις γιορτές γεμάτες πίκρα και θλίψη απαρηγόρητη. Tο παιδικό μυαλό μου δεν μπορούσε να παραδεχτεί τότε πως υπήρχαν κι άλλοι πιο δυστυχισμένοι από μένα και πως το περιστατικό με το Στραβοσπύρο ήταν ένα απειροελάχιστο παράδειγμα της αδικίας και της βίας που βασίλευε και βασιλεύει ακόμα στον κόσμο.

What is color? - Colm Kelleher (TEDEducation)

 
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι το χρώμα; Σε αυτό το πρώτο επεισόδιο της σειράς για το φως, ο  Colm Kelleher περιγράφει τη φυσική πίσω από τα χρώματα - γιατί τα χρώματα που βλέπουμε είναι ο τρόπος που σχετίζονται με την περίοδο της κίνησης και της συχνότητας των κυμάτων. Άλλο ένα εξαιρετικό μάθημα από τον TEDEducation

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

The Power of Words

Σερφάροντας ανακάλυψα αυτό το διαφημιστικό, αλλά απίστευτα δυνατό στο μήνυμα που κουβαλά βίντεο, και το μοιράζομαι μαζί σας!

Η Κοκκινοσκουφίτσα στο Facebook!!!

Ένα ευφάνταστο animation για την ασφάλεια στα κοινωνικά δίκτυα!!! (Facebook)
Watch Little Red Riding Mood to learn about safe Facebook surfing.
Brought to you by Funmoods, endorsing responsible online surfing.

Διαδραστικές Ιστορίες για Παιδιά / Interactive Stories for Kids

GeoGames: Παιχνίδια Γεωγραφίας

Mind the Buzz: Στην κορυφή του ελληνικού App Store

πηγή: http://portal.kathimerini.gr/

 
Μια ομάδα Ελλήνων κρύβεται πίσω από το παιχνίδι γνώσεων, με το όνομα Mind the Buzz, που διατίθεται αποκλειστικά στο App Store και περιλαμβάνει πάνω από 4500 ερωτήσεις και 10 κατηγορίες για ατομικό ή ομαδικό παιχνίδι.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι γνώσεων κυκλοφόρησε στις 7 Νοεμβρίου και μέσα σε ένα μήνα κατάφερε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του ελληνικού App Store σε όλες τις κατηγορίες, αποσπώντας θερμές κριτικές. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν τόσο μεγάλη που σε λιγότερο από ένα μήνα, οι παίχτες του Mind the Buzz ξεπέρασαν τους 10,000 παίζοντας πάνω από 200,000 παρτίδες.
Πρόκειται για το πρώτο ελληνικό παιχνίδι με ερωτήσεις πολλαπλών απαντήσεων, χωρισμένο σε 10 κατηγορίες γνώσεων, από Επιστήμη και Τεχνολογία μέχρι Κινηματογράφο και Lifestyle. Με μοναδικά γραφικά και ηχητικά εφέ, το Mind the Buzz προσφέρει ατελείωτες ώρες ψυχαγωγίας και γνώσης, με ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, ευφάνταστα παράσημα και δυνατές αναμετρήσεις φίλων για το υψηλότερο σκορ.
ΤοMind the Buzz είναι διαθέσιμο στο App Store στην τιμή των 0,89€, ενώ πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και η LITE (δωρεάν)εκδοση, με περιορισμένες κατηγορίες. Προς το παρόν απευθύνεται μόνο σε κατόχους iPhone, αλλά ήδη σχεδιάζεται η εφαρμογή σε HD για iPad αλλά και για κινητά Android.
Χαρακτηριστικά παιχνιδιού:
-Πάνω από 4500 ερωτήσεις με 3 επίπεδα δυσκολίας.
-10 κατηγορίες ερωτήσεων: Επιστήμη, Γεωγραφία, Κινηματογράφος, Μουσική, Αθλητικά, Ιστορία, Τεχνολογία, Lifestyle, Ζώα-Φυτά και Τέχνες.
-3 ζωές (λάθη) σε κάθε παιχνίδι.
-1 λεπτό χρόνο σε κάθε ερώτηση.
-12 μοναδικά παράσημα τριών επιπέδων.
-Προφίλ χρήστη με σκορ ανά κατηγορία, παράσημα και ποσοστά επιτυχίας.
-Ρυθμίσεις παιχνιδιού για μουσική, ήχους και push notifications.
-Top10 με τα σκορ φίλων αλλά και όλων των παικτών του Mind the Buzz.
-Δυνατότητα πρό(σ)κλησηςφίλων μέσω email, smsκαι Facebook.
Κατεβάστε την πλήρη έκδοση τουMind the Buzz εδώ

Η "ασθένεια" του χρόνου στο δυτικό κόσμο

Αρθρογράφος: 
Μο­νά Σο­λέ

Της Μο­νά Σο­λέ

Μας υ­πο­σχέ­θη­καν ό­τι η τε­χνο­λο­γία θα α­πε­λευ­θέ­ρω­νε την αν­θρω­πό­τη­τα ε­λευ­θε­ρία και θα πρό­σφε­ρε ά­φθο­νο ε­λεύ­θε­ρο χρό­νο. Αλλά ο ρυθ­μός της ζωής α­κο­λού­θη­σε τον ξέ­φρε­νο ρυθ­μό της μη­χα­νής και τώ­ρα ο κα­θέ­νας μας νιώ­θει να πνί­γε­ται στους κα­τα­να­γκα­σμούς της. Άνι­σα κα­τα­νε­μη­μέ­νος, ο χρό­νος συ­νι­στά πια έ­να φυ­σι­κό πό­ρο που σπα­νί­ζει και διεκ­δι­κεί­ται α­πό πολ­λούς. Για να κα­τα­νοή­σου­με τις αι­τίες αυ­τής της έλ­λει­ψης χρό­νου, χρή­σι­μη εί­ναι μια ι­στο­ρι­κή α­να­δρο­μή.
Ο ι­σπα­νός οι­κο­νο­μο­λό­γος και μυ­θι­στο­ριο­γρά­φος Φερ­νά­ντο Τρίας ντε Μπες εί­χε την ι­δέα πριν α­πό με­ρι­κά χρό­νια να δη­μο­σιεύ­σει έ­να πε­ζο­γρά­φη­μα με τίτ­λο «Ο πω­λη­τής χρό­νου». Ο κε­ντρι­κός ή­ρωας, για να μπο­ρέ­σει να ξε­χρεώ­σει τα δά­νειά του, α­πο­φα­σί­ζει να στή­σει μια ε­πι­χεί­ρη­ση, για να που­λά­ει χρό­νο στους συ­μπο­λί­τες του, που τό­σο λεί­πει και στον ί­διο.
Ο μύ­θος του Τρίας ντε Μπες σκια­γρα­φεί το μη­χα­νι­σμό του χρέ­ους σαν «κλο­πή χρό­νου», κα­θώς και την κα­τά­στα­ση «χρο­νι­κής πεί­νας», που βιώ­νουν οι σύγ­χρο­νες δυ­τι­κές κοι­νω­νίες. Μή­πως οι κοι­νω­νίες αυ­τές τυ­φλω­μέ­νες α­πό το κύ­ρος που προσ­δί­δει ο φρε­νή­ρης ρυθ­μός, φυ­λα­κι­σμέ­νες σε μια συ­γκε­κρι­μέ­νη α­ντί­λη­ψη για τη δρά­ση και το αν­θρώ­πι­νο πε­πρω­μέ­νο, υ­πο­τι­μούν το ου­σιώ­δες α­γα­θό που συ­νι­στά ο χρό­νος, μέ­χρι του ση­μείου να τον ευ­τε­λί­ζουν χω­ρίς αι­δώ; Πί­σω α­πό αυ­τό που ο κα­θέ­νας βλέ­πει συ­νή­θως σαν έ­να φυ­σι­κό δε­δο­μέ­νο, ή σαν το α­πρό­βλε­πτο της α­το­μι­κής ύ­παρ­ξής του, υ­πάρ­χει μο­λα­ταύ­τα έ­να «κα­θε­στώς χρό­νου» που δεν έ­χει κα­μία σχέ­ση με το τυ­χαίο, ό­πως υ­πο­γραμ­μί­ζει ο γερ­μα­νός κοι­νω­νιο­λό­γος Χάρ­τμουτ Ρό­ζα.
Ο ί­διος δια­κρί­νει στην πρό­σφα­τη ι­στο­ρι­κή πε­ρίο­δο τρεις μορ­φές ε­πι­τά­χυν­σης που συν­δυά­ζο­νται: τε­χνο­λο­γι­κή ε­πι­τά­χυν­ση (Δια­δί­κτυο, σι­δη­ρό­δρο­μοι υ­ψη­λής τα­χύ­τη­τας, φούρ­νοι μι­κρο­κυ­μά­των), κοι­νω­νι­κή ε­πι­τά­χυν­ση (συ­χνές αλ­λα­γές ερ­γα­σίας και συ­ζύ­γου στη διάρ­κεια της ζωής, πιο συ­χνή α­ντι­κα­τά­στα­ση χρη­στι­κών α­ντι­κει­μέ­νων), ε­πι­τά­χυν­ση του ρυθ­μού ζωής (κοι­μό­μα­στε λι­γό­τε­ρο, μι­λά­με πιο γρή­γο­ρα, βλέ­που­με λι­γό­τε­ρο συ­χνά τους δι­κούς μας, κά­νου­με τα πά­ντα τη­λε­φω­νώ­ντας και βλέ­πο­ντας τη­λεό­ρα­ση). Σύμ­φω­να με την τρέ­χου­σα λο­γι­κή, η τε­χνι­κή ε­πι­τά­χυν­ση θα έ­πρε­πε να ε­ξα­σφα­λί­ζει σε ό­λους μια κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα ή­ρε­μη και νω­χε­λι­κή. Κι ό­μως, ε­νώ μειώ­νει τη διάρ­κεια των δια­φό­ρων δια­δι­κα­στι­κών, πολ­λα­πλα­σιά­ζει ε­πί­σης τον α­ριθ­μό τους.
Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι γρά­φεις πιο γρή­γο­ρα έ­να η­λεκ­τρι­κό μή­νυ­μα, αλ­λά τα μη­νύ­μα­τα αυ­τά που στέλ­νεις εί­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό τις ε­πι­στο­λές που θα έ­γρα­φες. Το αυ­το­κί­νη­το μας ε­πι­τρέ­πει να πη­γαί­νου­με στον προο­ρι­σμό μας πιο γρή­γο­ρα, αλ­λά κα­θώς συ­νε­πά­γε­ται την αύ­ξη­ση των με­τα­κι­νή­σεων, δεν μειώ­νει, τε­λι­κά, το χρό­νο που ξο­δεύου­με γι’ αυ­τές… Η έ­κρη­ξη του πλή­θους των δυ­να­το­τή­των –στην κα­τα­νά­λω­ση, στη βιο­μη­χα­νία των δια­κο­πών, στο Δια­δί­κτυο, στην τη­λεό­ρα­ση…– μας υ­πο­χρεώ­νει σε διαρ­κείς και χρο­νο­βό­ρους δια­κα­νο­νι­σμούς.
Ρο­λόι, ο «μύ­λος του δια­βό­λου»
Σύμ­φω­να με τον Χάρ­τμουτ Ρό­ζα, το ι­στο­ρι­κό φαι­νό­με­νο της ε­πι­τά­χυν­σης αρ­χι­κά ε­ξε­λίχ­θη­κε στις δυ­τι­κές κοι­νω­νίες, κα­θώς έ­βλε­παν σ’ αυ­τό μια υ­πό­σχε­ση προό­δου και αυ­το­νο­μίας. Αλλά στη συ­νέ­χεια βρα­χυ­κύ­κλω­σε τους θε­σμούς και τα πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη. Γί­νε­ται πια μια «ο­λο­κλη­ρω­τι­κή δύ­να­μη στο ε­σω­τε­ρι­κό της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νίας», με την έν­νοια α­φη­ρη­μέ­νης και πα­ντα­χού πα­ρού­σας αρ­χής, α­πό την ο­ποία κα­νείς δεν μπο­ρεί να ξε­φύ­γει.
Στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά του το ά­το­μο έ­χει την ε­ντύ­πω­ση ό­τι δεν κά­νει τί­πο­τε άλ­λο πα­ρά να τρέ­χει, χω­ρίς πο­τέ να στα­θεί και να α­να­στο­χα­στεί την ί­δια του τη ζωή. Και στο συλ­λο­γι­κό πε­δίο οι πο­λι­τι­κές κοι­νό­τη­τες χά­νουν τον έ­λεγ­χο του πε­πρω­μέ­νου τους. Κα­τά πα­ρά­δο­ξο τρό­πο, αυ­τή η τρελ­λή κούρ­σα συ­νο­δεύε­ται α­πό έ­να αί­σθη­μα α­δρά­νειας και μοι­ρο­λα­τρείας.
Οι προο­δευ­τι­κοί κύ­κλοι μπο­ρεί να μην ταυ­το­ποιούν πά­ντα με σα­φή­νεια το χρό­νο σαν το δια­κύ­βευ­μα μιας στρα­τη­γι­κής μά­χης, μπο­ρού­με ω­στό­σο να δια­πι­στώ­σου­με ό­τι έ­χει με­τα­τρα­πεί σε ε­ξαι­ρε­τι­κά διεκ­δι­κού­με­νο πό­ρο, που εί­ναι πο­λύ ά­νι­σα κα­τα­νε­μη­μέ­νος. Στη Γαλ­λία, οι «νό­μοι Ομπρί» για τη μείω­ση του χρό­νου ερ­γα­σίας το 1998 και το 2000, πρό­σφε­ραν στα στε­λέ­χη ε­πι­πλέ­ον η­μέ­ρες αρ­γίας, αλ­λά α­πο­διάρ­θρω­σαν τους ρυθ­μούς των λι­γό­τε­ρο ει­δι­κευ­μέ­νων μι­σθω­τών, που εί­δαν να τους ε­πι­βάλ­λε­ται αυ­ξη­μέ­νη ε­λα­στι­κό­τη­τα στο ω­ρά­ριο ερ­γα­σίας.
Ο γυ­ναι­κείος χρό­νος
Τα πρα­κτο­ρεία που προ­σφέ­ρουν «προ­σω­πι­κές υ­πη­ρε­σίες», ε­πι­τρέ­πουν στις εύ­πο­ρες τά­ξεις να α­παλ­λάσ­σο­νται α­πό το βά­ρος της φρο­ντί­δας του σπι­τιού ή των παι­διών με τη βοή­θεια γυ­ναι­κών συ­νή­θως, φτω­χών ή /και με­τα­να­στριών, που α­να­λαμ­βά­νουν τό­σο ά­χα­ρες ό­σο και κα­κο­πλη­ρω­μέ­νες δου­λειές.
Στο σύ­νο­λό τους οι γυ­ναί­κες υ­φί­στα­νται ι­διαί­τε­ρη πίε­ση. Τον Ιού­λιο του 2012, το βελ­γι­κό κί­νη­μα Γυ­ναι­κεία Ζωή, α­φιέ­ρω­σε σ’ αυ­τό το πρό­βλη­μα την ε­τή­σια «ε­βδο­μά­δα με­λέ­της». Με τίτ­λο «Να α­να­κτή­σου­με τον έ­λεγ­χο του χρό­νου» (), η πρό­σκλη­ση ση­μείω­νε ό­τι οι γυ­ναί­κες, α­να­λαμ­βά­νο­ντας το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των οι­κια­κών κα­θη­κό­ντων, παί­ζουν το ρό­λο του «α­μορ­τι­σέρ του χρό­νου» τό­σο στην ε­πι­χεί­ρη­ση που ερ­γά­ζο­νται, συ­νή­θως με κα­θε­στώς με­ρι­κής α­πα­σχό­λη­σης, ό­σο και στην ι­διω­τι­κή ζωή τους, ό­που φέ­ρουν το βά­ρος «της ορ­γά­νω­σης των δια­φό­ρων χρό­νων της οι­κο­γε­νεια­κής ζωής». Εί­ναι θύ­μα­τα, ε­πί­σης των «σε­ξι­στι­κών α­ντι­λή­ψεων που συν­δυά­ζουν τη θη­λυ­κό­τη­τα με την α­φο­σίω­ση στους άλ­λους». Όπως έ­λε­γε μια νο­σο­κό­μα, «έ­χω πά­ντα την ε­ντύ­πω­ση, ό­ταν κά­νω κά­τι για τον ε­αυ­τό μου, ό­τι έ­χω πα­ρα­με­λή­σει κά­ποιον άλ­λο».
Ο χρό­νος ερ­γα­σίας
Μπο­ρεί τις τε­λευ­ταίες δε­κα­ε­τίες η ερ­γα­σία να έ­χει γί­νει πιο ε­ντα­τι­κή και για ο­ρι­σμέ­νες κα­τη­γο­ρίες μι­σθω­τών να τεί­νει να ει­σβά­λει στην προ­σω­πι­κή σφαί­ρα, αλ­λά η ε­πί­ση­μη διάρ­κειά της δεν έ­πα­ψε να μειώ­νε­ται α­πό την έ­ναρ­ξη της σύγ­χρο­νης ε­πο­χής. Συ­νε­πώς, οι άν­θρω­ποι έ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρο ε­λεύ­θε­ρο χρό­νο, αλ­λά τους τον υ­φαρ­πά­ζει ο δαι­μο­νι­κός ρυθ­μός της ζωής. Από την άλ­λη με­ριά, συ­χνά α­φιε­ρώ­νουν το χρό­νο της αρ­γίας σε δρα­στη­ριό­τη­τες ε­λά­χι­στης α­ξίας, ό­πως η πα­ρα­κο­λού­θη­ση τη­λεό­ρα­σης: υ­πο­φέ­ρουν α­πό έ­να εί­δος α­νά­σχε­σης, που τους ε­μπο­δί­ζει να κά­νουν αυ­τό που πραγ­μα­τι­κά έ­χουν α­νά­γκη να κά­νουν.
Αυ­τό δεν εί­ναι πα­ρά­δο­ξο. Το πρό­βλη­μα του χρό­νου δεν εί­ναι πρό­βλη­μα πο­σό­τη­τας μό­νο –που πα­ρου­σιά­ζει έλ­λειμ­μα– αλ­λά και ποιό­τη­τας: δεν ξέ­ρου­με πια πώς να τον ε­ξοι­κειώ­σου­με, να τον δα­μά­σου­με. Η α­ντί­λη­ψη του χρό­νου που έ­χου­με, έ­χει δια­μορ­φω­θεί με βά­ση την κα­πι­τα­λι­στι­κή η­θι­κή, που έ­χει κα­τα­γω­γή προ­τε­στα­ντι­κής έ­μπνευ­σης, η ο­ποία ό­μως έ­χει εκ­κο­σμι­κευ­θεί: πρό­κει­ται για έ­ναν α­φη­ρη­μέ­νο φυ­σι­κό πό­ρο «που πρέ­πει να τον εκ­με­ταλ­λευ­τού­με ε­πι­κερ­δώς με ό­σο το δυ­να­τόν πιο ε­ντα­τι­κό τρό­πο».
Ο βρε­τα­νός ι­στο­ρι­κός Έντουαρ­ντ Πάλ­μερ Τόμ­σον α­να­φέ­ρει ό­τι ε­ξε­γέρ­θη­καν οι πρώ­τες γε­νιές ερ­γα­τών που τους ε­πέ­βα­λαν την ερ­γα­σία που ό­ρι­ζε το ρο­λόι ή η σει­ρή­να της φά­μπρι­κας και ό­χι το συ­γκε­κρι­μέ­νο έρ­γο που τους εί­χαν α­να­θέ­σει. Με την κα­νο­νι­κό­τη­τα που ρυθ­μί­ζε­ται με το χρό­νο του ρο­λο­γιού, ο ερ­γά­της χά­νει την αυ­θόρ­μη­τη συ­νή­θεια να ε­ναλ­λάσ­σει τις πε­ριό­δους ε­ντα­τι­κής ερ­γα­σίας με πε­ριό­δους α­νά­παυ­σης, που το Τόμ­σον θεω­ρεί «φυ­σι­κό» ρυθ­μό της αν­θρώ­πι­νης ύ­παρ­ξης.
Ο αυ­στη­ρός τε­μα­χι­σμός του χρό­νου ρυθ­μί­ζει την πει­θαρ­χία τό­σο στο ερ­γο­στά­σιο ό­σο και στο σχο­λειό, με στό­χο να τι­θα­σεύ­σει πρώι­μα τους φο­ρείς της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης: στο Μά­ντσε­στε­ρ, το 1775, ο αι­δε­σι­μώ­τα­τος Τζ. Κλέι­τον α­νη­συ­χού­σε ε­πει­δή έ­βλε­πε τους δρό­μους γε­μά­τους «με ά­πρα­γα ρα­κέν­δυ­τα παι­διά, που ό­χι μό­νο χά­νουν το χρό­νο τους, αλ­λά α­πο­κτούν και τη συ­νή­θεια να παί­ζουν».
Η κα­τα­πιε­στι­κή διά­στα­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης εμ­φα­νί­ζε­ται με σα­φή­νεια στα λό­για του που­ρι­τα­νού θε­ο­λό­γου Ρί­τσαρ­ντ Μπάξ­τε­ρ, που υ­πα­γό­ρευε πριν τη γε­νί­κευ­ση των ρο­λο­γιών τσέ­πης, ο κα­θέ­νας να ρυθ­μί­ζε­ται «με βά­ση το ε­σω­τε­ρι­κό η­θι­κό ρο­λόι του». Πιο πρό­σφα­τα, το 2005, στη Γερ­μα­νία, ο χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­της υ­πουρ­γός Δι­καιο­σύ­νης του κρα­τι­δίου της Έσσης υ­πο­δεί­κνυε την «ε­πι­τή­ρη­ση των α­νέρ­γων» με τη βοή­θεια «η­λεκ­τρο­νι­κού βρα­χιο­λιού», με σκο­πό να τους δι­δά­σκου­με πώς να «ξα­να­ζούν με κα­νο­νι­κό ω­ρά­ριο»…
Ο ε­λεύ­θε­ρος χρό­νος
 Η λο­γι­κή της α­πο­δο­τι­κό­τη­τας και της α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας, που προ­σι­διά­ζει στην οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα («ο α­ντα­γω­νι­σμός δεν κοι­μά­ται πο­τέ»), ε­πε­κτεί­νε­ται σε ό­λους τους το­μείς της ζωής. Ο ε­λεύ­θε­ρος χρό­νος, που κερ­δή­θη­κε με α­κρι­βό α­ντί­τι­μο, ο­φεί­λει κι αυ­τός να διευ­θε­τεί­ται α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά. Η έλ­λει­ψη μιας τέ­τοιας διευ­θέ­τη­σης μπο­ρεί να ο­δη­γή­σει στη δια­σπά­θι­σή του, που έ­χει πο­λύ σο­βα­ρές συ­νέ­πειες. Μπο­ρεί εξ αυ­τού να προ­κύ­ψουν μειο­νε­κτή­μα­τα που μοι­ρά­ζο­νται σ’ ό­λη την κοι­νω­νι­κή κλί­μα­κα α­πό πά­νω μέ­χρι κά­τω: «Όπως ο υ­φι­στά­με­νος την εκ­με­τάλ­λευ­ση, το ί­διο και ο εκ­με­ταλ­λευ­τής δεν μπο­ρεί να α­φε­θεί χω­ρίς κα­μία ε­πι­φύ­λα­ξη στη γλυ­κειά ρα­θυ­μία», γρά­φει ο Ρα­ούλ Βα­νε­γκέμ. «Κά­τω α­πό τη φαι­νο­με­νι­κή χαύ­νω­ση του ο­νεί­ρου, ξυ­πνά­ει μια συ­νεί­δη­ση που το κα­θη­με­ρι­νό σφυ­ρο­κό­πη­μα της δου­λειάς την ε­ξο­ρί­ζει α­πό την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του ει­σο­δη­μα­τία».
Ο Ρό­ζα το ε­πι­βε­βαιώ­νει: ό­ποιος θέ­λει να α­να­κτή­σει τον έ­λεγ­χο της δια­δρο­μής της α­το­μι­κής και συλ­λο­γι­κής ι­στο­ρίας, χρειά­ζε­ται πρώ­τα α­π‘ ό­λα να α­παλ­λα­γεί α­πό τους «ση­μα­ντι­κούς χρο­νι­κούς πό­ρους», που προο­ρί­ζο­νται για το παι­χνί­δι, τη σχό­λη και για να ξα­να­μά­θου­με να «ξο­δεύου­με ά­σκο­πα» το χρό­νο.
Και προ­σθέ­τει ό­τι αυ­τό που αμ­φι­σβη­τεί­ται, εί­ναι η δυ­να­τό­τη­τα «οι­κειο­ποίη­σης του κό­σμου», χω­ρίς την ο­ποία ο κό­σμος γί­νε­ται «βου­βός, ψυ­χρός, α­διά­φο­ρος, α­κό­μα και εχ­θρι­κός».
Η ε­ρευ­νή­τρια Αλίς Μέ­ντιν­γκ, ε­πί­σης, ταυ­το­ποιεί έ­να «φαι­νό­με­νο α­ποοι­κειο­ποίη­σης», που δια­τη­ρεί το σύγ­χρο­νο υ­πο­κεί­με­νο σε μια κα­τά­στα­ση που το κά­νει να νοιώ­θει ξέ­νο μέ­σα στον κό­σμο και στην ί­δια του την ύ­παρ­ξη. Πριν α­πό τη βα­σι­λεία του ρο­λο­γιού -που οι αλ­γε­ρι­νοί χω­ρι­κοί στη δε­κα­ε­τία του ‘50, ό­πως ση­μειώ­νει ο Πιερ Μπουρ­ντιέ, το α­πο­κα­λού­σαν «μύ­λο του δια­βό­λου»- οι τρό­ποι υ­πο­λο­γι­σμού του χρό­νου συ­νέ­δε­αν φυ­σιο­λο­γι­κά τις αν­θρώ­πι­νες υ­πάρ­ξεις με το σώ­μα τους και το συ­γκε­κρι­μέ­νο πε­ρι­βάλ­λον τους. Οι βιρ­μα­νοί μο­να­χοί, διη­γεί­ται ο Τόμ­σον, ση­κώ­νο­νταν το πρωί την ώ­ρα που «έ­χει αρ­κε­τό φως, ώ­στε να βλέ­πουν τις φλέ­βες του χε­ριού τους». Στη Μα­δα­γα­σκά­ρη, η στιγ­μή ι­σο­δυ­να­μεί με την ώ­ρα που χρειά­ζε­ται «μια α­κρί­δα να τη­γα­νι­στεί»...
Η κρί­ση χρό­νου
Η κρί­ση χρό­νου, α­κρι­βώς ε­πει­δή έ­χει πο­λύ βα­θειά τις ρί­ζες της στην ι­στο­ρία της νεω­τε­ρι­κό­τη­τας, δεν α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται με ε­πι­φα­νεια­κές λύ­σεις. Γι‘ αυ­τό και χρειά­ζε­ται να ε­ξε­τά­ζου­με με φρό­νη­ση πρω­το­βου­λίες ό­πως του ευ­ρω­παϊκού «κι­νή­μα­τος για τη βρα­δύ­τη­τα»: βρα­δύ­τη­τα στο φα­γη­τό, με α­νά­λο­γη γα­στρο­νο­μία, βρα­δύ­τη­τα στα μί­ντια, με α­νά­λο­γη δη­μο­σιο­γρα­φία... Στις Η­ΠΑ, ο Στιούαρτ Μπρα­ντ ε­πο­πτεύει στην έ­ρη­μο του Τέ­ξας την κα­τα­σκευή ε­νός «Ρο­λο­γιού του Πα­ρό­ντος Μα­κράς Διάρ­κειας», που θα λει­τουρ­γεί ε­πί δέ­κα χι­λιά­δες χρό­νια και θα ξα­να­δώ­σει έ­τσι στην αν­θρω­πό­τη­τα την έν­νοια του μα­κρο­πρό­θε­σμου. Το συ­γκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο, βέ­βαια, χά­νει την ποιη­τι­κό­τη­τά του, ό­ταν γνω­ρί­ζου­με ό­τι χρη­μα­το­δο­τεί­ται α­πό τον ι­δρυ­τή του δια­δι­κτυα­κού ε­μπο­ρι­κού τό­που amazon: οι υ­πάλ­λη­λοί του, υ­πο­χρεω­μέ­νοι να τρέ­χουν ό­λη μέ­ρα στις α­πο­θή­κες του, πο­λύ αμ­φι­βάλ­λου­με αν αν­τλούν ο­ποια­δή­πο­τε υ­παρ­ξια­κή ευ­χα­ρί­στη­ση...
Το κεί­με­νο της Μο­νά Σο­λέ δη­μο­σιεύ­τη­κε στη «Μο­ντ Ντι­πλο­μα­τίκ» (τεύ­χος Δε­κεμ­βρίου 2012).

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Ένα διαδραστικό ταξίδι μέσα από την ιστορία των ΗΠΑ

πηγή: http://www.freetech4teachers.com/
 

 Η εφαρμογή Mission U.S.  προσφέρει δύο διαδραστικές διαδρομές μέσα από δύο σημαντικές εποχές στην ιστορία των ΗΠΑ. Οι διαδρομές έχουν σχεδιαστεί ως ρόλοι-παίζοντας παιχνίδια ή αποστολές. Και τα δύο παιχνίδια μπορούν να παιχτούν σε απευθείας σύνδεση εξ ολοκλήρου ή downloaded το παιχνίδι στο PC ή το Mac σας (χρειάζεστε μια σύνδεση στο Internet για να σώσει μια παρτίδα σε εξέλιξη). Η πρώτη αποστολή στο Mission U.S. βρίσκεται στη Βοστώνη το 1770. Οι μαθητές παίζουν το ρόλο του 14 ετών Nat Wheeler ο οποίος, μετά τη Σφαγή της Βοστώνης, πρέπει να επιλέξει σε ποιων το πλευρό θα βρίσκεται; Μια εισαγωγή με το  ενσωματωμένο  βίντεο παρακάτω.




Η δεύτερη αποστολή στην "αποστολή στις ΗΠΑ" βρίσκεται στο Κεντάκι και το Οχάιο το 1850. Οι μαθητές αναλαμβάνουν το ρόλο ενός δεκατεσσάρων χρονών σκλάβου, με το όνομα Lucy. Στην αποστολή των μαθητών είναι να ξεφύγουν από τη σκλαβιά στο Κεντάκι και να κινηθούν στο Οχάιο. Ένα ενσωματωμένο  βίντεο παρακάτω.


Εφαρμογές για την Εκπαίδευση
Παίζοντας την 
αποστολή στις ΗΠΑ θα μπορούσε να είναι ένας καλός τρόπος για του μαθητές στο δημοτικό σχολείο και το γυμνάσιο  να μάθουν για δύο σημαντικές περιόδους στην ιστορία των ΗΠΑ. Έναυσμα για συζήτηση!
  
 
 

Hänsel und Gretel / DasVanillekipferl

 
Το παραμύθι "Χάνσελ και Γκρέτελ" από τους Αδελφούς Γκριμ  με την τεχνική stop-motion.

Driving into the Sunset

πηγή: http://old-photos.blogspot.gr/


 
 Μια ομάδα Ινδιάνων σε ένα αυτοκίνητο μάρκας Τολέδο. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1905!
 

Τα Φώτα της Πόλης / City Lights - Charlie Chaplin, (1931)

πηγή: www.tvxs.gr
 
1931, δύο μόλις χρόνια μετά τη μεγάλη κατάρρευση του 1929. Οι νεόπτωχοι, άστεγοι και άνεργοι οι πιο πολλοί, συνωστίζονται στους δρόμους ψάχνοντας για μία νέα ταυτότητα, μία νέα ζωή. Το προσωπείο του νικητή με το μεγάλο αμάξι της εποχής και το φράκο έχει σπάσει. Κάτι σπανιότερο, (σπανιότερο; Όχι όλοι κι όλες το έχουμε κάπου κρυμμένο μέσα μας) κάτι πολυτιμότερο από τον άνδρα ή την γυναίκα της ευυπόληπτης συναλλαγής έπρεπε να ψάξουμε και τότε, μασκαρεμένο πίσω από τον πολύσημο τίτλο «Tα Φώτα της Πόλης».  
 
ΟΤσάπλιν το απεικονίζει σαν ένα λουλούδι στα χέρια ενός παρία, ρημαγμένο κι όχι απλώς ριγμένο, πάνω στη σκληρή άσφαλτο. Σαν τον παρία στ’ αλήθεια. Κι η κοπέλα της ταινίας, (αλληγορία όχι μόνο του έρωτα μα και της κοινωνίας και της Αμερικής) με όνειρα να βρει τον άνδρα του άρλεκιν, θεληματικό πηγούνι κι εκατομμύρια στην τσέπη, το καταλαβαίνει ξαφνικά. Όλοι βλέπουν καθαρότερα μέσα από τον πόνο. «Βλέπεις τώρα;» την ρωτά. «Βλέπω!» Κι ας τυφλώθηκε ξανά. Μια ΣΠΟΥΔΑΙΑ ταινία για τότε, για αύριο, για σήμερα!
 
                         ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...