Naomi Shihab Nye, Η Καλοσύνη της Κυριακής

 

 

Καλοσύνη


Πριν μάθεις τι πραγματικά είναι η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις πράγματα,
να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται μέσα σε μια στιγμή
σαν αλάτι σε αρύ ζουμί.
Ό, τι κρατούσες μες στα χέρια σου,
ό, τι λογάριαζες και προσεκτικά φυλούσες
όλα αυτά πρέπει να φύγουν έτσι ώστε να μάθεις
πόσο ερημικό μπορεί να είναι το τοπίο
στις ενδιάμεσες περιοχές της καλοσύνης.
Πως τριγυρνάς και τριγυρνάς
λέγοντας δε θα σταματήσει ποτέ το λεωφορείο,
οι επιβάτες που τρώνε καλαμπόκι και κοτόπουλο
θα κοιτάνε έξω απ' το παράθυρο για πάντα.
Πριν μάθεις την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης,
πρέπει να ταξιδέψεις εκεί που ο Ινδιάνος με το άσπρο πόντσο
κείτεται νεκρός στην άκρη του δρόμου.
Πρέπει να δεις πως αυτό θα μπορούσε να είσαι εσύ,
πως κι αυτός επίσης ήταν κάποιος
που ταξίδευε μέσα στη νύχτα με σχέδια
και την απλή ανάσα που τον κρατούσε ζωντανό.
Πριν μάθεις την καλοσύνη σαν το βαθύτερο πράγμα μέσα σου,
πρέπει να μάθεις τη θλίψη σαν το άλλο βαθύτερο πράγμα.
Πρέπει να ξυπνήσεις με τη θλίψη.
Πρέπει να μιλήσεις σ' αυτήν μέχρι η φωνή σου
να πιάσει τα νήματα όλων των θλίψεων
και δεις το μέγεθος του πανιού.
Τότε είναι που μόνο η καλοσύνη βγάζει νόημα πια,
μόνο η καλοσύνη που δένει τα παπούτσια σου
και σε στέλνει έξω μέσα στη μέρα να ταχυδρομήσεις γράμματα και
ν' αγοράσεις ψωμί,
μόνο η καλοσύνη που σηκώνει κεφάλι
από το πλήθος του κόσμου να πει
εγώ είμαι αυτή που ψάχνετε,
και μετά πάει μαζί σου παντού
σαν σκιά ή σαν φίλη.

Naomi Shihab Nye, 1980.
(μετάφραση από το αγγλικό πρωτότυπο, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)