Tο βράδυ της Παρασκευής 11.9.1963 στη Στοκχόλμη ο Σεφέρης ήταν σκεπτικός μέσα στην αναγνώρισή του. Παρέλαβε το ύψιστο βραβείο Nobel κι εκφώνησε έναν λόγο – ποίημα, ψιθύρισε μια προφητεία πολυσήμαντη.
* … Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου…
* … ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. …
* …Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης…
* … Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. …”
Όταν ο ποιητής επέστρεψε με το βραβείο, δυο γυναίκες μόνον τον περίμεναν στο αεροδρόμιο, οι εφημερίδες κράτησαν τη διάκριση εντελώς υποτονικά, σχεδόν στα βουβά πέρασε μια είδηση για την οποία σήμερα θα μιλούσαν μερόνυχτα ακόμη και τα μεσημεριανά παρατράγουδα. Το σκηνικό στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα τραχύ. Ο Σεφέρης θεωρούνταν δεξιός, η Ένωση Κέντρου μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές, ως πρεσβευτής στην Κύπρο είχε να αντιμετωπίσει μια ύποτη παραφιλολογία για τους ρόλους που δήθεν έπαιξε εκεί. Είχαμε ήδη πάρει τη ζωή μας λάθος....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου