Οι βαθμοί αξιολόγησης Δασκάλων και Καθηγητών – Τα 5 κριτήρια και οι συντελεστές
Ξεκινώ να γράφω αυτές τις γραμμές, έχοντας μόλις επιστρέψει από τη Συνέλευση του Διδασκαλικού Συλλόγου Κορυδαλλού - Αγίας Βαρβάρας στον οποίο ανήκω, εργαζόμενος για δεκαοκτώ έτη στο 2ο Δημ. Σχ. Αγίας Βαρβάρας. Κεντρικό θέμα της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στη Συνέλευση υπήρξε "ο τρόπος αντίδρασής μας" στο σχέδιο Αξιολόγησης του Εκπαιδευτικού Έργου, όπως αυτό περιγράφεται στο Προεδρικό Διάταγμα που δημοσιεύτηκε κι έφθασε, πρόσφατα, στα σχολεία καθώς επίσης και στο παραπάνω link του alfavita.
Να θέσω εξ αρχής την άποψη ότι η Υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολειού, που δοκιμάζεται, αποτελεί μεστή πολιτική Πράξη, Πρακτική και Έγνοια μου, για την οποία συνειδητά εργάζομαι αδιάλειπτα όλα αυτά τα χρόνια σε μία "δύσκολη" -μα συνάμα ελκυστική- σχολική κοινότητα, με πενήντα τοις εκατό τσιγγανόπαιδες να φοιτούν κανονικά, να συμβιώνουν αρμονικότατα και να εξελίσσονται, νιώθοντας πρώτα και κύρια Μαθητές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πολιτιστικό - μορφωτικό κεφάλαιο που φέρουν και ο νοών νοείτο...
Βιώνοντας, λοιπόν, καθημερινά μέσα στα Εκπαιδευτικά Πράγματα του τόπου μας την τελευταία εικοσαετία να θεωρήσουμε έκδηλα προσχηματικό το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων να βελτιώσουν την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου, προς όφελος των μαθητών, της κοινωνίας, αλλά και, βεβαίως, ημών των ίδιων των εκπαιδευτικών. Περίτρανη απόδειξη και κορυφή του παγόβουνου σε αυτόν τον ατέρμονο κατάλογο από εκπτώσεις, παραλείψεις, αντιφατικές οδηγίες των ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας, που καταδεικνύει το ανειλικρινές των προθέσεών του, αποτελεί η πρόσφατη εικόνα των συναδέλφων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, από τη μια να κραδαίνουν τον έπαινο καινοτομίας κι αριστείας και από την άλλη το χαρτί της διαθεσιμότητάς τους.
Νιώθω, όμως, την αδήριτη Ανάγκη να θέσω ορισμένα ρητορικά ερωτήματα, με τα οποία έφυγα από τη σημερινή συνέλευση και τα οποία αποτελούν ερέθισμα για έντονες - δημιουργικές συζητήσεις με φίλους εκπαιδευτικούς κι όχι μόνο. Η αξιολόγηση αποτελεί αβίαστη φυσική επιλογή; Γιατί η Δ.Ο.Ε. κι η Ο.Λ.Μ.Ε. ήταν κοιμώμενες από το 2003 που ψηφίστηκε ο πρώτος νόμος; Γιατί ο κλάδος μας δεν έκανε από μόνος του πρόταση για αξιολόγηση, την οποία θα γνωστοποιούσε πρώτα και κύρια στην ελληνική κοινωνία για να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά να την έχει αρωγό - σύμμαχο σε αυτή τη συνολική έκπτωση αξιών και θεσμών; Μήπως αντί να κριτικάρουμε αβίαστα και μανιχαϊστικά το "κακό υπουργείο" θα έπρεπε να κριτικάρουμε τους εαυτούς μας που αγωνιζόμαστε να μην υπάρχει καμιά μορφής αξιολόγηση; Γιατί ο κλάδος μας συνδικαλιστικά υποθάλπει και τροφοδοτεί την αναξιότητα, τη συγκάλυψη και την αδιαφάνεια; Γιατί οι περισσότεροι από τους συνδικαλιστές αλλά και από τα στελέχη της εκπαίδευσης νιώθουν μειονεκτικά και ... άβολα στο ενδεχόμενο επιστροφής τους στην τάξη;
Από την άλλη, όμως, υπάρχουμε κι Εμείς ως δρώντα υποκείμενα, ως σκεπτόμενοι πολίτες από τους οποίους Τώρα, περισσότερο από ποτέ, απαιτεί η κοινωνία κι η χώρα να πάρουμε θέση στο Δημόσιο Λόγο. Η αξιολόγηση και αυτό-αξιολόγηση δεν είναι κάτι που πέφτει από τον ουρανό ή έρχεται ξαφνικά από ένα υπουργείο. Είναι θέμα προσωπικής και συλλογικής ωριμότητας, είναι αναστοχασμός και ισχυρή θέληση για αυτό-βελτίωση. Κάτι που δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα στην ελληνική κοινωνία. Με τον διττό επαγγελματικό μου ρόλο, αυτόν του εκπαιδευτή ενηλίκων έχω βιώσει και αποζητώ την αξιολόγηση, τόσο από τους εκπαιδευόμενους όσο και από τον εκπαιδευτικό οργανισμό που κάθε φορά συνεργάζομαι, γιατί αυτό προάγει ουσιαστικά το εκπαιδευτικό έργο. Δυστυχώς, όμως, υπό καθεστώς οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, η αξιολόγηση δύναται να μετατραπεί σε ένα χειραγωγικό εργαλείο με ανεπιθύμητα αποτελέσματα.
Από την άλλη, όμως, υπάρχουμε κι Εμείς ως δρώντα υποκείμενα, ως σκεπτόμενοι πολίτες από τους οποίους Τώρα, περισσότερο από ποτέ, απαιτεί η κοινωνία κι η χώρα να πάρουμε θέση στο Δημόσιο Λόγο. Η αξιολόγηση και αυτό-αξιολόγηση δεν είναι κάτι που πέφτει από τον ουρανό ή έρχεται ξαφνικά από ένα υπουργείο. Είναι θέμα προσωπικής και συλλογικής ωριμότητας, είναι αναστοχασμός και ισχυρή θέληση για αυτό-βελτίωση. Κάτι που δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα στην ελληνική κοινωνία. Με τον διττό επαγγελματικό μου ρόλο, αυτόν του εκπαιδευτή ενηλίκων έχω βιώσει και αποζητώ την αξιολόγηση, τόσο από τους εκπαιδευόμενους όσο και από τον εκπαιδευτικό οργανισμό που κάθε φορά συνεργάζομαι, γιατί αυτό προάγει ουσιαστικά το εκπαιδευτικό έργο. Δυστυχώς, όμως, υπό καθεστώς οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, η αξιολόγηση δύναται να μετατραπεί σε ένα χειραγωγικό εργαλείο με ανεπιθύμητα αποτελέσματα.
Δεν ξέρω αλλά πιο πολύ από το "κακό υπουργείο" με θλίβει η ... αυτιστική συμπεριφορά της "χρυσής εφεδρείας" του τόπου...
Για το sykees8
Ευθύμης Χατζηευσταθίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου