Πόλεις... Μάσκες .. Κορμιά...

photo: http://on-photography.blogspot.gr

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.
Πότε οχυρωθήκαμε πίσω από τις τεράστιες πολυκατοικίες που ρίζωσαν η μια μετά την άλλη σαν μανιτάρια στους πρόποδες θαρρείς του Ταυγετου και του Πάρνωνα. Που είμασταν εμείς, οι κάτοικοι της, όταν γινόταν αυτή η βλάσφημη στην αρμονία της ,καταστροφική σπορά. Η σκιά του τσιμέντου κάθε μέρα γέρνει πάνω μας προδικάζοντας το μέλλον αυτής της πόλης..Κι ακόμα επιμένουμε να διαφεύγουμε από την ευθύνη μας, καταφεύγοντας στην ανάμνηση της όμορφης πόλης που είχαμε κάποτε και χάσαμε .Τον τελευταίο καιρό ολοένα κι εμφανίζονται φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Σπάρτης , τυπώνονται σε λευκώματα, ημερολόγια , βιβλία. Μια αναπόληση της πόλης νιάς. Σαν την νιότη που αναπολεί ο άνθρωπος καθώς γερνά..
Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.
«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».
Η έκθεση του Ευσταθόπουλου με τις βαριές σκιές μιας άλλης μεγάλης πόλης , μας επαναφέρει από την ρομαντική αναπόληση στο δια ταύτα σήμερα. Η «Αθήνα εντός» ξυπνά την Σπάρτη εντός μας. Και δεν μοιάζει καθόλου με την έξωθεν μαρτυρία της. Ίσως να είναι πια ο καιρός να αντιταχθούμε σε αυτή τη βαριά σκιά μας
Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία , -την επομένη των εγκαινίων της έκθεσης -να γίνουμε κοινωνοί της φωτογραφικής δημιουργίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου μέσα από την ξενάγηση που έκανε ο ίδιος στα έργα του. Όπως είπε, ξεκίνησε να φωτογραφίζει ,τηρώντας τους κανόνες της σωστής φωτογραφίας, προσέχοντας αναλογικά τους όγκους και τις φιγούρες. Η ανθρωπογεωγραφία όμως που συνάντησε η ματιά του – « Η απάνθρωπη σύγχρονη πόλη , με τη δομή τσιμεντένιου λαβύρινθου και την τυρβώδη χαοτική ατμόσφαιρα» κατά τον Παπαιωάννου - διαμόρφωσε ανάλογα , και τη γεωγραφία των φωτογραφιών του.
Φωτογραφίες που ισσορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Η ανισορροπία που τη γεννά καθημερινά ο σύγχρονος τρόπος ζωής , αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του Ευσταθόπουλου.
Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ :« Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα( λειτουργία),, της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα , της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια, δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».Στα αλήθεια ,κατοικούμε τις πόλεις μας ή απλά κυκλοφορούμε σε αυτές;

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.
Πότε οχυρωθήκαμε πίσω από τις τεράστιες πολυκατοικίες που ρίζωσαν η μια μετά την άλλη σαν μανιτάρια στους πρόποδες θαρρείς του Ταυγετου και του Πάρνωνα. Που είμασταν εμείς, οι κάτοικοι της, όταν γινόταν αυτή η βλάσφημη στην αρμονία της ,καταστροφική σπορά. Η σκιά του τσιμέντου κάθε μέρα γέρνει πάνω μας προδικάζοντας το μέλλον αυτής της πόλης..Κι ακόμα επιμένουμε να διαφεύγουμε από την ευθύνη μας, καταφεύγοντας στην ανάμνηση της όμορφης πόλης που είχαμε κάποτε και χάσαμε .Τον τελευταίο καιρό ολοένα κι εμφανίζονται φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Σπάρτης , τυπώνονται σε λευκώματα, ημερολόγια , βιβλία. Μια αναπόληση της πόλης νιάς. Σαν την νιότη που αναπολεί ο άνθρωπος καθώς γερνά..
Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.
«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».
Η έκθεση του Ευσταθόπουλου με τις βαριές σκιές μιας άλλης μεγάλης πόλης , μας επαναφέρει από την ρομαντική αναπόληση στο δια ταύτα σήμερα. Η «Αθήνα εντός» ξυπνά την Σπάρτη εντός μας. Και δεν μοιάζει καθόλου με την έξωθεν μαρτυρία της. Ίσως να είναι πια ο καιρός να αντιταχθούμε σε αυτή τη βαριά σκιά μας
Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία , -την επομένη των εγκαινίων της έκθεσης -να γίνουμε κοινωνοί της φωτογραφικής δημιουργίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου μέσα από την ξενάγηση που έκανε ο ίδιος στα έργα του. Όπως είπε, ξεκίνησε να φωτογραφίζει ,τηρώντας τους κανόνες της σωστής φωτογραφίας, προσέχοντας αναλογικά τους όγκους και τις φιγούρες. Η ανθρωπογεωγραφία όμως που συνάντησε η ματιά του – « Η απάνθρωπη σύγχρονη πόλη , με τη δομή τσιμεντένιου λαβύρινθου και την τυρβώδη χαοτική ατμόσφαιρα» κατά τον Παπαιωάννου - διαμόρφωσε ανάλογα , και τη γεωγραφία των φωτογραφιών του.
Φωτογραφίες που ισσορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Η ανισορροπία που τη γεννά καθημερινά ο σύγχρονος τρόπος ζωής , αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του Ευσταθόπουλου.
Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ :« Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα( λειτουργία),, της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα , της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια, δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».Στα αλήθεια ,κατοικούμε τις πόλεις μας ή απλά κυκλοφορούμε σε αυτές;
.Φοβάμαι πως τις διασχίζουμε ως περαστικοί, ούτε καν ως διαβάτες. Οι εντυπώσεις και οι ασθήσεις μας από το γύρω μας περιβάλλον είναι ατροφικές. Κι αυτό γιατί σχεδόν κατά κανόνα και εμείς και τα παιδιά μας -όπως τα μαθαίνουμε- δεν βιώνουμε το δρόμο .Δεν τον περπατάμε . Τον διατρέχουμε με αυτοκίνητο , μεταφερόμενοι από το σχολείο – δουλειά στο σπίτι , στο φροντιστήριο, στο χώρο , διασκέδασης, κ.ο.κ. Αυτή η πρακτική δεν μπορεί παρά να έχει επίδραση στη συναίσθηση του χώρου και του χρόνου που καλλιεργούμε μέσα μας. Η κίνηση και ο αυτοπροσδιορισμός, η συναίσθηση και η σκέψη είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η διαδρομή -προς κι

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.
Πότε οχυρωθήκαμε πίσω από τις τεράστιες πολυκατοικίες που ρίζωσαν η μια μετά την άλλη σαν μανιτάρια στους πρόποδες θαρρείς του Ταυγετου και του Πάρνωνα. Που είμασταν εμείς, οι κάτοικοι της, όταν γινόταν αυτή η βλάσφημη στην αρμονία της ,καταστροφική σπορά. Η σκιά του τσιμέντου κάθε μέρα γέρνει πάνω μας προδικάζοντας το μέλλον αυτής της πόλης..Κι ακόμα επιμένουμε να διαφεύγουμε από την ευθύνη μας, καταφεύγοντας στην ανάμνηση της όμορφης πόλης που είχαμε κάποτε και χάσαμε .Τον τελευταίο καιρό ολοένα κι εμφανίζονται φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Σπάρτης , τυπώνονται σε λευκώματα, ημερολόγια , βιβλία. Μια αναπόληση της πόλης νιάς. Σαν την νιότη που αναπολεί ο άνθρωπος καθώς γερνά..
Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.
«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».
Η έκθεση του Ευσταθόπουλου με τις βαριές σκιές μιας άλλης μεγάλης πόλης , μας επαναφέρει από την ρομαντική αναπόληση στο δια ταύτα σήμερα. Η «Αθήνα εντός» ξυπνά την Σπάρτη εντός μας. Και δεν μοιάζει καθόλου με την έξωθεν μαρτυρία της. Ίσως να είναι πια ο καιρός να αντιταχθούμε σε αυτή τη βαριά σκιά μας
Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία , -την επομένη των εγκαινίων της έκθεσης -να γίνουμε κοινωνοί της φωτογραφικής δημιουργίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου μέσα από την ξενάγηση που έκανε ο ίδιος στα έργα του. Όπως είπε, ξεκίνησε να φωτογραφίζει ,τηρώντας τους κανόνες της σωστής φωτογραφίας, προσέχοντας αναλογικά τους όγκους και τις φιγούρες. Η ανθρωπογεωγραφία όμως που συνάντησε η ματιά του – « Η απάνθρωπη σύγχρονη πόλη , με τη δομή τσιμεντένιου λαβύρινθου και την τυρβώδη χαοτική ατμόσφαιρα» κατά τον Παπαιωάννου - διαμόρφωσε ανάλογα , και τη γεωγραφία των φωτογραφιών του.
Φωτογραφίες που ισσορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Η ανισορροπία που τη γεννά καθημερινά ο σύγχρονος τρόπος ζωής , αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του Ευσταθόπουλου.
Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ :« Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα( λειτουργία),, της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα , της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια, δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».Στα αλήθεια ,κατοικούμε τις πόλεις μας ή απλά κυκλοφορούμε σε αυτές;
.Φοβάμαι πως τις διασχίζουμε ως περαστικοί, ούτε καν ως διαβάτες. Οι εντυπώσεις και οι ασθήσεις μας από το γύρω μας περιβάλλον είναι ατροφικές. Κι αυτό γιατί σχεδόν κατά κανόνα και εμείς και τα παιδιά μας -όπως τα μαθαίνουμε- δεν βιώνουμε το δρόμο .Δεν τον περπατάμε . Τον διατρέχουμε με αυτοκίνητο , μεταφερόμενοι από το σχολείο – δουλειά στο σπίτι , στο φροντιστήριο, στο χώρο , διασκέδασης, κ.ο.κ. Αυτή η πρακτική δεν μπορεί παρά να έχει επίδραση στη συναίσθηση του χώρου και του χρόνου που καλλιεργούμε μέσα μας. Η κίνηση και ο αυτοπροσδιορισμός, η συναίσθηση και η σκέψη είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η διαδρομή -προς κι

Με αφορμή της ... μπρεσονικής ματιάς και αισθητικής φωτογραφίες του Tertuliano Máximo Afonso σκάλισα ξανά τις σελίδες ενός αγαπημένου βιβλίου.

«Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το Παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του»

Με το μικρό Παιδί ταυτίζω τη δική Μας Πόλη. Η αναφορά  από το  βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες - Κορμιά» του λατρεμένου Μισέλ Τουρνιέ.

λή προς τη δύση.Το παιδί περπατά αρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μικιά. Είναι το μέον τουαπό το βιβλίο «

Ρώμη

Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε  ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.

«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση  και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».

σκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.

Πότε οχυρωθήκαμε πίσω από τις τεράστιες πολυκατοικίες που ρίζωσαν η μια μετά την άλλη σαν μανιτάρια στους πρόποδες θαρρείς του Ταυγετου και του Πάρνωνα. Που είμασταν εμείς, οι κάτοικοι της, όταν γινόταν αυτή η βλάσφημη στην αρμονία της ,καταστροφική σπορά. Η σκιά του τσιμέντου κάθε μέρα γέρνει πάνω μας προδικάζοντας το μέλλον αυτής της πόλης..Κι ακόμα επιμένουμε να διαφεύγουμε από την ευθύνη μας, καταφεύγοντας στην ανάμνηση της όμορφης πόλης που είχαμε κάποτε και χάσαμε .Τον τελευταίο καιρό ολοένα κι εμφανίζονται φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Σπάρτης , τυπώνονται σε λευκώματα, ημερολόγια , βιβλία. Μια αναπόληση της πόλης νιάς. Σαν την νιότη που αναπολεί ο άνθρωπος καθώς γερνά..
Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.
«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».
Η έκθεση του Ευσταθόπουλου με τις βαριές σκιές μιας άλλης μεγάλης πόλης , μας επαναφέρει από την ρομαντική αναπόληση στο δια ταύτα σήμερα. Η «Αθήνα εντός» ξυπνά την Σπάρτη εντός μας. Και δεν μοιάζει καθόλου με την έξωθεν μαρτυρία της. Ίσως να είναι πια ο καιρός να αντιταχθούμε σε αυτή τη βαριά σκιά μας
Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία , -την επομένη των εγκαινίων της έκθεσης -να γίνουμε κοινωνοί της φωτογραφικής δημιουργίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου μέσα από την ξενάγηση που έκανε ο ίδιος στα έργα του. Όπως είπε, ξεκίνησε να φωτογραφίζει ,τηρώντας τους κανόνες της σωστής φωτογραφίας, προσέχοντας αναλογικά τους όγκους και τις φιγούρες. Η ανθρωπογεωγραφία όμως που συνάντησε η ματιά του – « Η απάνθρωπη σύγχρονη πόλη , με τη δομή τσιμεντένιου λαβύρινθου και την τυρβώδη χαοτική ατμόσφαιρα» κατά τον Παπαιωάννου - διαμόρφωσε ανάλογα , και τη γεωγραφία των φωτογραφιών του.
Φωτογραφίες που ισσορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Η ανισορροπία που τη γεννά καθημερινά ο σύγχρονος τρόπος ζωής , αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του Ευσταθόπουλου.
Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ :« Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα( λειτουργία),, της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα , της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια, δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».

Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.
Πότε οχυρωθήκαμε πίσω από τις τεράστιες πολυκατοικίες που ρίζωσαν η μια μετά την άλλη σαν μανιτάρια στους πρόποδες θαρρείς του Ταυγετου και του Πάρνωνα. Που είμασταν εμείς, οι κάτοικοι της, όταν γινόταν αυτή η βλάσφημη στην αρμονία της ,καταστροφική σπορά. Η σκιά του τσιμέντου κάθε μέρα γέρνει πάνω μας προδικάζοντας το μέλλον αυτής της πόλης..Κι ακόμα επιμένουμε να διαφεύγουμε από την ευθύνη μας, καταφεύγοντας στην ανάμνηση της όμορφης πόλης που είχαμε κάποτε και χάσαμε .Τον τελευταίο καιρό ολοένα κι εμφανίζονται φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Σπάρτης , τυπώνονται σε λευκώματα, ημερολόγια , βιβλία. Μια αναπόληση της πόλης νιάς. Σαν την νιότη που αναπολεί ο άνθρωπος καθώς γερνά..
Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.
«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».
Η έκθεση του Ευσταθόπουλου με τις βαριές σκιές μιας άλλης μεγάλης πόλης , μας επαναφέρει από την ρομαντική αναπόληση στο δια ταύτα σήμερα. Η «Αθήνα εντός» ξυπνά την Σπάρτη εντός μας. Και δεν μοιάζει καθόλου με την έξωθεν μαρτυρία της. Ίσως να είναι πια ο καιρός να αντιταχθούμε σε αυτή τη βαριά σκιά μας
Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία , -την επομένη των εγκαινίων της έκθεσης -να γίνουμε κοινωνοί της φωτογραφικής δημιουργίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου μέσα από την ξενάγηση που έκανε ο ίδιος στα έργα του. Όπως είπε, ξεκίνησε να φωτογραφίζει ,τηρώντας τους κανόνες της σωστής φωτογραφίας, προσέχοντας αναλογικά τους όγκους και τις φιγούρες. Η ανθρωπογεωγραφία όμως που συνάντησε η ματιά του – « Η απάνθρωπη σύγχρονη πόλη , με τη δομή τσιμεντένιου λαβύρινθου και την τυρβώδη χαοτική ατμόσφαιρα» κατά τον Παπαιωάννου - διαμόρφωσε ανάλογα , και τη γεωγραφία των φωτογραφιών του.
Φωτογραφίες που ισσορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Η ανισορροπία που τη γεννά καθημερινά ο σύγχρονος τρόπος ζωής , αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του Ευσταθόπουλου.
Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ :« Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα( λειτουργία),, της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα , της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια, δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.

Βαρκελώνη

Θεσσαλονίκη

Μασσαλία

Λονδίνο

Στα αλήθεια ,κατοικούμε τις πόλεις μας ή απλά  κυκλοφορούμε σε αυτές;

Φοβάμαι πως τις διασχίζουμε  ως περαστικοί, ούτε καν ως διαβάτες.

Μονπελιέ

Αθήνα

Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ: «Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα (λειτουργία), της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα, της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια,δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».

Κοπεγχάγη

Αυτή η πρακτική δεν μπορεί παρά να έχει επίδραση στη συναίσθηση του χώρου και του χρόνου που καλλιεργούμε μέσα μας. Η κίνηση και ο αυτοπροσδιορισμός,  η συναίσθηση και η σκέψη είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους.

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του» Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.
Πότε οχυρωθήκαμε πίσω από τις τεράστιες πολυκατοικίες που ρίζωσαν η μια μετά την άλλη σαν μανιτάρια στους πρόποδες θαρρείς του Ταυγετου και του Πάρνωνα. Που είμασταν εμείς, οι κάτοικοι της, όταν γινόταν αυτή η βλάσφημη στην αρμονία της ,καταστροφική σπορά. Η σκιά του τσιμέντου κάθε μέρα γέρνει πάνω μας προδικάζοντας το μέλλον αυτής της πόλης..Κι ακόμα επιμένουμε να διαφεύγουμε από την ευθύνη μας, καταφεύγοντας στην ανάμνηση της όμορφης πόλης που είχαμε κάποτε και χάσαμε .Τον τελευταίο καιρό ολοένα κι εμφανίζονται φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Σπάρτης , τυπώνονται σε λευκώματα, ημερολόγια , βιβλία. Μια αναπόληση της πόλης νιάς. Σαν την νιότη που αναπολεί ο άνθρωπος καθώς γερνά..
Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.
«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».
Η έκθεση του Ευσταθόπουλου με τις βαριές σκιές μιας άλλης μεγάλης πόλης , μας επαναφέρει από την ρομαντική αναπόληση στο δια ταύτα σήμερα. Η «Αθήνα εντός» ξυπνά την Σπάρτη εντός μας. Και δεν μοιάζει καθόλου με την έξωθεν μαρτυρία της. Ίσως να είναι πια ο καιρός να αντιταχθούμε σε αυτή τη βαριά σκιά μας
Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία , -την επομένη των εγκαινίων της έκθεσης -να γίνουμε κοινωνοί της φωτογραφικής δημιουργίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου μέσα από την ξενάγηση που έκανε ο ίδιος στα έργα του. Όπως είπε, ξεκίνησε να φωτογραφίζει ,τηρώντας τους κανόνες της σωστής φωτογραφίας, προσέχοντας αναλογικά τους όγκους και τις φιγούρες. Η ανθρωπογεωγραφία όμως που συνάντησε η ματιά του – « Η απάνθρωπη σύγχρονη πόλη , με τη δομή τσιμεντένιου λαβύρινθου και την τυρβώδη χαοτική ατμόσφαιρα» κατά τον Παπαιωάννου - διαμόρφωσε ανάλογα , και τη γεωγραφία των φωτογραφιών του.
Φωτογραφίες που ισσορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Η ανισορροπία που τη γεννά καθημερινά ο σύγχρονος τρόπος ζωής , αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του Ευσταθόπουλου.
Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ :« Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα( λειτουργία),, της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα , της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια, δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».

« Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής προχωρεί από την ανατολή προς τη δύση.Το παιδί περπατά με την πλάτη γυρισμένη στον ανατέλλοντα ήλιο. Παρά το μικρό του ύψος , το ακολουθεί μια τεράστια σκιά. Είναι το μέλλον του»

Κι αυτό γιατί  σχεδόν κατά κανόνα και εμείς και τα παιδιά μας -όπως τα μαθαίνουμε- δεν βιώνουμε το δρόμο .Δεν τον περπατάμε . Τον διατρέχουμε με αυτοκίνητο , μεταφερόμενοι από το σχολείο – δουλειά στο σπίτι , στο φροντιστήριο, στο χώρο , διασκέδασης, κ.ο.κ.

Με το μικρό παιδί ταυτίζω τη δική μας μικρή πόλη. Η αναφορά από το βιβλίο «Πόλεις- Μάσκες Κορμιά» του Μισέλ Τουρνιέ.

Πότε οχυρωθήκαμε πίσω από τις τεράστιες πολυκατοικίες που ρίζωσαν η μια μετά την άλλη σαν μανιτάρια στους πρόποδες θαρρείς του Ταυγετου και του Πάρνωνα. Που είμασταν εμείς, οι κάτοικοι της, όταν γινόταν αυτή η βλάσφημη στην αρμονία της ,καταστροφική σπορά. Η σκιά του τσιμέντου κάθε μέρα γέρνει πάνω μας προδικάζοντας το μέλλον αυτής της πόλης..Κι ακόμα επιμένουμε να διαφεύγουμε από την ευθύνη μας, καταφεύγοντας στην ανάμνηση της όμορφης πόλης που είχαμε κάποτε και χάσαμε .Τον τελευταίο καιρό ολοένα κι εμφανίζονται φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Σπάρτης , τυπώνονται σε λευκώματα, ημερολόγια , βιβλία. Μια αναπόληση της πόλης νιάς. Σαν την νιότη που αναπολεί ο άνθρωπος καθώς γερνά..
Γερασμένοι πολίτες , κατάκοποι, μικραίνουμε κι ολοένα μικραίνουμε ενώ η σκιά της πόλης μεγαλώνει πίσω μας.
«Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και η σκιά του ώριμου ανθρώπου ξαναγεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Τώρα μαζί με τα βήματα του σέρνει κι ένα βάρος από αναμνήσεις όλο και πιο βαρύ, και η σκιά όσων αγάπησε κι έχασε , ενώνεται με τη δική του. Κι εξάλλου περπατά όλο και πιο αργά , κι όσο το παρελθόν του μεγαλώνει, τόσο εκείνος μικραίνει».

Η έκθεση του Ευσταθόπουλου με τις βαριές σκιές μιας άλλης μεγάλης πόλης , μας επαναφέρει από την ρομαντική αναπόληση στο δια ταύτα σήμερα. Η «Αθήνα εντός» ξυπνά την Σπάρτη εντός μας. Και δεν μοιάζει καθόλου με την έξωθεν μαρτυρία της. Ίσως να είναι πια ο καιρός να αντιταχθούμε σε αυτή τη βαριά σκιά μας

Είχαμε τη μοναδική ευκαιρία , -την επομένη των εγκαινίων της έκθεσης -να γίνουμε κοινωνοί της φωτογραφικής δημιουργίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου μέσα από την ξενάγηση που έκανε ο ίδιος στα έργα του. Όπως είπε, ξεκίνησε να φωτογραφίζει ,τηρώντας τους κανόνες της σωστής φωτογραφίας, προσέχοντας αναλογικά τους όγκους και τις φιγούρες. Η ανθρωπογεωγραφία όμως που συνάντησε η ματιά του – « Η απάνθρωπη σύγχρονη πόλη , με τη δομή τσιμεντένιου λαβύρινθου και την τυρβώδη χαοτική ατμόσφαιρα» κατά τον Παπαιωάννου - διαμόρφωσε ανάλογα , και τη γεωγραφία των φωτογραφιών του.

Φωτογραφίες που ισσορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στους ακίνητους όγκους και στις οδούς επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και των ανθρώπων. Η ανισορροπία που τη γεννά καθημερινά ο σύγχρονος τρόπος ζωής , αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του Ευσταθόπουλου.

Καταφεύγω πάλι στον Μισέλ Τουρνιέ :« Στις πόλεις υπάρχουν δυο λειτουργίες: μια πρωτεύουσα( λειτουργία),, της κατοικίας , και μια δευτερεύουσα , της κυκλοφορίας. Σήμερα βλέπουμε παντού να περιφρονούν την κατοικία, να τη θυσιάζουν στην κυκλοφορία , με αποτέλεσμα οι πόλεις μας, χωρίς συντριβάνια, δέντρα , αγορές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο «κυκλοφορήσιμες» , να έχουν καταντήσει ακατοίκητες».