Σε διάστημα έξι χρόνων, δυο διάσημοι υπερρεαλιστές , ο ζωγράφος Yves Tanguy και ο συγγραφέας Andre Breton εντελώς συμπωματικά, κατέβηκαν κι οι δυο από λεωφορείο σε κίνηση, για να θαυμάσουν από κοντά στη βιτρίνα μιας γκαλερί έναν πίνακα που τους είχε τραβήξει έντονα την προσοχή : τον "Εγκέφαλο ενός παιδιού" του Giorgio de Chirico. Ο πίνακας ανήκε στη "μεταφυσική περίοδο" του ζωγράφου, μια περίοδο που εκθείασαν οι υπερρεαλιστές για την καθαρά ονειρική γραφή της. Ο ίδιος ο ζωγράφος, εξηγώντας πώς εμπνεύστηκε τη σειρά των "Αινιγμάτων", διηγήθηκε πως καθόταν σε ένα παγκάκι στο μέσο της πλατείας Santa Croce της Φλωρεντίας όταν ένιωσε την παράξενη αίσθηση ότι έβλεπε όλα τα πράγματα για πρώτη φορά. Οι "εικόνες που αποκαλύπτονται" μέσα από την ονειρική διάσταση που δίνεται σε πράγματα και χώρους που απεικονίζονται ρεαλιστικά, απασχόλησαν τον De Chirico καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίες του '10. Μετά όμως στράφηκε σ’ έναν νεοκλασικισμό που τον οδήγησε στην οριστική ρήξη με το υπερρεαλιστικό κίνημα. Στη δεύτερη περίοδο του de Chirico ένας πίνακας του Τισιανού θα αποτελέσει το έναυσμα για την αποκάλυψη της "μεγάλης ζωγραφικής" κι έκτοτε ο ζωγράφος προσπαθεί να επιστρέψει στην παράδοση. Από αυτή την ρομαντικο-μπαρόκ περίοδο, θα επιστρέψει τελικά σε μια προσοδοφόρα νεο-μεταφυσική, κατά τη διάρκεια της οποίας με τη συμβολή βοηθών ζωγράφων πολλαπλασιάζει τις ρέπλικες παλαιότερων έργων του.
"Piazza d'Italia" (1912),50 × 60 cm, συλλογη Jesi, Milano.
Έργα του De Chirico με μουσική του Serguei Prokofiev από το μπαλέτο "Ρωμαίος και Ιουλιεττα".
Αυτοπορτρέτο (1919).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου