κάμει να κλαιν και να γελούν τα μάθια των ανθρώπων..."
Ερωτόκριτος, Βιτσέντζος Κορνάρος
Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει
Για ιδέστε που 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας το 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος
Για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
που 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις, πουλί μου, μην κλαις, πουλί μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου