Ήταν ένας ζωγράφος άστεγος, περιπλανώμενος και παραμυθάς, τραυλός και αριστερόχειρας. Είχε φερσίματα ανοίκεια. Ταξίδεψε από τη μιά ακτή του Αιγαίου στην άλλη, ντυμένος με φουστανέλα, εκεί που όλοι φόραγαν, νησιώτικη βράκα. Είχε μανία με ήρωες και πολεμιστές, ζωγράφιζε σε μαγαζιά που πουλούσαν τρόφιμα για να ζήσει, κι έδινε παραστάσεις στο δρόμο ντυμένος Μεγαλέξανδρος, έπαιζε ακορντεόν και τραγουδούσε αυτοσχέδια ηρωικά τραγούδια. Ήταν πράγματι έτσι ο Θεόφιλος;
Ποτέ δεν θα μάθουμε αν υπέφερε από την επιλογή του να ζήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, ή αν ήταν ευτυχής, έτσι όπως είχε καταφέρει να μπαινοβγαίνει από τον φανταστικό στον πραγματικό κόσμο, αλλάζοντας με άνεση ρόλους με όλους τούς παλικαράδες κι εραστές της Ιστορίας και της Μυθολογίας.
O Θεόφιλος, που αποκαλούνταν και τσολιάς, γεννήθηκε γύρω στο 1867 στη Βαρειά, 3,5 χιλιόμετρα έξω από τη Μυτιλήνη, όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια.Σε εφηβική ηλικία πήγε στη Σμύρνη, όπου έζησε ζωγραφίζοντας και κάνοντας διάφορες χειρονακτικές δουλειές.
Πολέμησε ως εθελοντής στον ελληνοτουρκικό πόλεμο. Από τη Σμύρνη πήγε στο Βόλο, όπου περιπλανήθηκε για περίπου 20 χρόνια ντυμένος τσολιάς ή Μεγαλέξανδρος. Το 1925 επιστρέφει στη Λέσβο, όπου το 1930 τον εντοπίζει ο Ελευθεριάδης που του παραγγέλνει να ζωγραφίζει τα θέματά του πάνω σε ύφασμα.
Ο Θεόφιλος του παρέδωσε 125 έργα από τα οποία τα 37 εκτίθενται στο Μουσείο Teriade και 86 στο Μουσείο Θεόφιλου. Ο Θεόφιλος πέθανε το 1934 όταν ήταν 60 χρονών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου