Helen Merrill: Η μεγάλη άγνωστη της τζαζ / Helen Merrill: A wonderful Diva for the Day of Jazz

πηγή: www.lifo.gr
                                                                                            

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου του 1930 στην Νέα Υόρκη από γονείς Κροάτες, μετανάστες από το μικρό νησί Krk στην Αδριατική. To όνομα της ήταν Jelena Ana Milcetic, αλλά στον κόσμο της τζαζ έγινε γνωστή ως Helen Merrill. Πολλοί θεωρούν πως στέκεται ισάξια δίπλα στα ιερά τέρατα - την Ella Fitzgerald, την Sarah Vaughan, την Billie Holiday, την Anita O'Day. Άλλωστε η ίδια η ιστορία την έχει τοποθετήσει δίπλα τους - και όσοι την αγαπούν, τολμούν κιόλας να θεωρούν πως είναι η σημαντικότερη τραγουδίστρια που έχει περάσει ποτέ απ' την παγκόσμια σκηνή της τζαζ.

Την άκουσα πρώτη φορά να τραγουδάει το "You'd Be So Nice To Come Home Too", ένα από τα κλασσικά τραγούδια του μεγάλου συνθέτη Cole Porter. Ήταν κάπου στο τέλος των 80s, και η κασέτα στην οποία είχα ηχογραφήσει το κομμάτι από μια ραδιοφωνική εκπομπή στο 1ο Πρόγραμμα της ΕΡΤ παίχτηκε μέχρι θανάτου, κυρίως επειδή προσπαθούσα να αποστηθίσω το σόλο της τρομπέτας του Clifford Brown.



Έμαθα, ψάχνοντας το έργο της, πως δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Ήταν εκλεκτική κι επιλεκτική στις ηχογραφήσεις και τις συνεργασίες της, τις οποίες κι έκανε αρκετά αραιά. Ταξίδεψε εκτεταμένα στην Ευρώπη όπου κι έζησε και ηχογράφησε, όπως και στην Ιαπωνία, όπου δημιούργησε, τη δεκαετία του '60, ένα φανατικό κι αφοσιωμένο κοινό, το οποίο υπάρχει ακόμα. Για την ακρίβεια, στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, έγινε ακόμα πιο γνωστή ακόμα και από την πατρίδα της, και στην Ιαπωνία ηχογράφησε δίσκους σε ντόπιες εταιρείες, που δε βγήκαν αλλού, και είναι πια συλλεκτικά κομμάτια.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Το δίσκο που είχε το πρώτο κομμάτι στην οποίο την άκουσα, σ' εκείνη τη ραδιοφωνική εκπομπή των 80s, τον αγόρασα μετά από χρόνια και τον έλιωσα. Η ηχογράφηση ήταν του 1954, σε παραγωγή του τότε μόλις 21χρονου Quincy Jones - του μεγαλύτερου ίσως Αμερικάνου μουσικού παραγωγού του 20ου αιώνα. Στην ηχογράφηση αυτή, το ταλέντο του τότε πιτσιρικά τρομπετίστα Clifford Brown άστραφτε σαν χρυσός και συνομιλούσε με το εξίσου σπάνιο ταλέντο της Merrill, που κι αυτή ήταν τότε μόλις 24 χρονών - ακριβώς σαν τον Clifford.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Αργότερα έμαθα το δίσκο που έκανε με τον μαέστρο Hal Mooney το 1955, τη σπουδαία της ηχογράφηση με τον Gil Evans και την σπάνια ηχογράφηση που έκανε στη Ρώμη το 1960, με μια ομάδα από εκλεκτούς Ιταλούς μουσικούς της οποίας ηγείτο ο μεγάλος πιανίστας και συνθέτης Piero Umiliani. Συγκεκριμένα σ'αυτό το δίσκο βρήκα και την πιο όμορφη εκδοχή του "Νιght and Day" που 'χω ακούσει ποτέ μου.

Σπάνια, σαν περίπτωση, ήταν και η ηχογράφηση του 1986 που κατέληξε σ'ενα δίσκο που λεγόταν "Music Makers", με τον Steve Lacy στο σοπράνο σαξόφωνο, τον Gordon Beck στο πιάνο και τον Stephan Grapeli στο βιολί. Στο δίσκο αυτό, η Merrill έγραψε, για πρώτη και τελευταία φορά, στίχους για ένα τραγούδι, που είχε τον τίτλο του δίσκου.

Το 2000 με ενθουσιασμό έμαθα ότι είχε βγάλει μόλις νέο δίσκο. Στα 70 της, η μεγάλη κυρία της τζαζ ακουγόταν όσο φρέσκια και μαγική όσο όταν ήταν πιτσιρίκα, και συγκινούσε όταν τραγούδαγε για τον πάτερα της, μαζί με παραδοσιακή ορχήστρα από το νησί της της καταγωγής της στην Αδριατική. Ο δίσκος λεγόταν "Jelena Ana Milcactic a.k.a. Helen Merrill" και ήταν ένας φόρος τιμής στις καταβολές της.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

 

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Η Ηelen Merrill σε αιχμαλωτίζει, γιατί δεν δίνει σημασία. Δεν νοιάζεται για τα μέτρα, για τις νόρμες, για τις παραφωνίες της, για τη βραχνάδα της, για τις σπάνιες εμφανίσεις της. Όταν την ακούς να τραγουδάει, ξέρεις πως είναι φυσική, ανεμπόδιστα και συναρπαστικά αυθεντική. Το χαρακτηριστικό της γρέζι ανεβοκατεβαίνει στις οκτάβες χωρίς προσπάθεια, με έναν τρόπο που μόνο η Τζένη Βάνου τολμώ να πω πως έχω ακούσει να κάνει.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Αν βγαίνει εκτός ρυθμού, μελωδίας, η αναπνοής, δεν είναι κάτι που την απασχολεί, και η στοιχειωμένη εκφραστικότητα της, μαζί με αυτόν τον τόσο δικό της μινιμαλισμό, τις πεντακάθαρες φράσεις της, το γλυκό βιμπράτο της, τη γήινη χροιά της και αυτό το αποστασιοποιημένο, αλλά αληθινό της συναίσθημα, σε κερδίζει και σε κάνει να καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με μια περίπτωση σπάνια και μοναδική.

Δεν υπάρχει άλλη Helen Merrill, και αν είχα ποτέ την τύχη να τη συναντήσω, θα ήθελα να την ευχαριστήσω που έχει υπάρξει και υπάρχει ακόμα, με λόγια παρόμοια με αυτά που έγραψε η ίδια, για εκείνο το συγκλονιστικό "Music Makers":

"Music makers, thanks so much
for the songs you bring
Music makers thanks so much
for the songs we sing
Songs that make my heart feel happy,
Songs that make me cry.
Trumpet's playing up so high,
I nearly want to die.
Oh, music makers,
you're too much
Music makers,
thanks so much"

Τα Αναφιώτικα: Η άλλη Αθήνα (ντοκιμαντέρ)

Τα Αναφιώτικα

   Είναι πολλές οι ξεχασμένες και μαζί ιστορικές γωνιές της Αθήνας. Έχουν ριζώσει και βγάζουν τη γλώσσα στο πέρασμα του χρόνου, παίζοντας το ρόλο του δασκάλου και αφηγητή σε κάθε διαβάτη που θα το ζητήσει. Μια τέτοια σκονισμένη αλλά περήφανη ιστορία είναι και τα Αναφιώτικα. Μια σταλιά γης, σπιτάκια λευκιασμένα και χαμηλά, ένα κυκλαδίτικο «χαμίνι» που δεν έχει σταματήσει να βολτάρει στη σκιά του βράχου της Ακρόπολης απ’ τα μέσα του 19^ου αιώνα και μετά! Ήταν τότε που ο βασιλιάς Όθωνας έφερε στην Αθήνα Σαντορινιούς και Αναφαίους μάστορες για να αναλάβουν την ανέγερση των ανακτόρων (της σημερινής Βουλής), αλλά και των υπόλοιπων λαμπρών κτηρίων της νέας Αθήνας. Ήταν οι πιο ξακουστοί τεχνίτες και έπρεπε να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Επέλεξαν να χτίσουν το δικό τους νησί κάτω απ’ την Ακρόπολη, γιατί -λέγεται πως- ο βράχος τους θύμιζε την πατρίδα τους. Κάπως έτσι χτίστηκαν τα Αναφιώτικα και άντεξαν στην τσιμεντοποίηση της Αθήνας, για να φτάσουν σχεδόν ατόφια ως τις μέρες μας.

Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ - επιλέξτε μεγάλη οθόνη

Οι πρώτες βόλτες

Η ομάδα του www.themonitor.gr ξεκίνησε τις βόλτες στα Αναφιώτικα τον περασμένο Νοέμβρη. Εξερευνητικοί περίπατοι, κουβέντα με περαστικούς και κατοίκους, μια επιτόπου έρευνα στο «γαλατικό χωριό» της Αθήνας. Οι φιλόξενες πόρτες δεν άργησαν να ανοίξουν, τα ποτήρια γέμισαν με σπιτικό κρασί και οι κάμερες κατέγραψαν εικόνες, κουβέντες και τραγούδια μιας Αθήνας που δεν γνώρισαν ποτέ οι νεότεροι και μάλλον ξέχασαν οι παλιότεροι. Της γοητευτικής μποέμισσας που έχει πολλές αθέατες -πια- ιστορίες να αφηγηθεί, αλλά εδώ και χρόνια την πνίγει το τσιμέντο και την αδικεί η ασταμάτητη «τρεχάλα» των κατοίκων της

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Πάσχα Ρωμέικο (1891)

 

ΠΑΣΧΑ ΡΩΜΕΪΚΟ

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ

 

  Ο μπάρμπα-Πύπης, γηραιός φίλος μου, είχεν επτά ή οκτώ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών, όλα εκ παλαιού χρόνου και όλα κατακαίνουργα, τα οποία εφόρει εκ περιτροπής μετά του ευπρεπούς μαύρου ιματίου του κατά τας μεγάλας εορτάς του ενιαυτού, οπόταν έκαμνε δύο ή τρεις περιπάτους από της μιας πλατείας εις την άλλην διά της οδού Σταδίου. Οσάκις εφόρει τον καθημερινόν κούκον του, με το σάλι του διπλωμένον εις οκτώ ή δεκαέξ δίπλας επί του ώμου, εσυνήθιζε να κάθηται επί τινας ώρας εις το γειτονικόν παντοπωλείον, υποπίνων συνήθως μετά των φίλων, και ήτο στωμύλος και διηγείτο πολλά κ' εμειδία προς αυτούς.
Όταν εμειδία ο μπάρμπα-Πύπης, δεν εμειδίων μόνον αι γωνίαι των χειλέων, αι παρειαί και τα ούλα των οδόντων του, αλλ' εμειδίων οι ιλαροί και ήμεροι οφθαλμοί του, εμειδία στίλβουσα η σιμή και πεπλατυσμένη ρις του, ο μύσταξ του ο ευθυσμένος με λεβάνταν και ως διά κολλητού κηρού λελεπτυσμένος, και το υπογένειόν του το λευκόν και επιμελώς διατηρούμενον, και σχεδόν ο κούκος του ο στακτερός, ο λοξός κ' επικληνής προς το ους, όλα παρ' αυτώ εμειδίων.

Είχε γνωρίσει πρόσωπα και πράγματα εν Κερκύρα· όλα τα περιέγραφε μετά χάριτος εις τους φίλους του. Δεν έπαυσε ποτέ να σεμνύνεται δια την προτίμησιν την οποίαν είχε δείξει αείποτε διά την Κέρκυραν ο βασιλεύς, και έζησεν αρκετά διά να υπερηφανευθή επί τη εκλογή, ην έκαμε της αυτής νήσου προς διατριβήν η εφτακρατόρισσα της Αούστριας. Ενθυμείτο αμυδρώς τον Μουστοξύδιν, μα δότο, δοτίσσιμο κε ταλέντο! Είχε γνωρίσει καλώς τον Μάντζαρον, μα γαλαντουόμο! τον Κερκύρας Αθανάσιον, μα μπράβο! τον Σιορπιέρρο, κε γκράν φιλόζοφο! Το τελευταίον όνομα έδιδεν εις τον αοίδιμον Βράϊλαν, διά τον τίτλον ον του είχαν απονείμει, φαίνεται οι Άγγλοι. (Sir Pierro = Sir Peter).

Είχε γνωρίσει επίσης τον Σόλωμο (κε ποέτα!), του οποίου απεμνημόνευε και στίχους τινάς, απαγγέλων αυτούς κατά το εξής υπόδειγμα:

Ωσάν τη σπίθα κρουμμένη στη στάχτη

πού εκρουβόταν για μας λευτεριά;

Εισέ πάσα μέρη πετιέται κι' ανάφτει

και σκορπιέται σε κάθε μεριά.

Ο μπάρμπα-Πύπης έλειπεν υπέρ τα είκοσιν έτη εκ του τόπου της γεννήσεώς του. Είχε γυρίσει κόσμον κ' έκαμεν εργασίας πολλάς. Έστειλέ ποτε και εις την Παγκόσμιον έκτεσι, διότι ήτο σχεδόν αρχιτέκτων, και είχε μάλιστα και μίαν ινβεντσιόνε. Εμίσει τους πονηρούς και τους ιδιοτελείς, εξετίμα τον ανθρωπισμόν και τη τιμιότητα. Απετροπιάζετο τους φαύλους.

«Ιλ τραδιτόρε νον α κομπασσιόν» -ο απατεώνας δεν έχει λύπησι. Ενίοτε πάλι εμαλάττετο κ' εδείκνυε συγκατάβασιν εις τας ανθρωπίνας ατελείας. «Ουδ'η γης αναμάρτητος -άγκε λα τέρρα νον ε ιμπεκάμπιλε.» Και ύστερον, αφ' ου η γη δεν είναι, πώς θα είναι ο Πάπας; Όταν του παρετήρει τις ότι ο Πάπας δεν εψηφίσθη ιμπεκάμπιλε, αλλά ινφαλίμπιλε, δεν ήθελε ν' αναγνωρίσει την διαφοράν.

Δεν ήτο άμοιρος και θρησκευτικών συναισθημάτων. Τας δύο ή τρεις προσευχάς, ας είξευρεν τας είξευρεν ελληνιστί. «Τα πατερμά του είξευρε ρωμέϊκα». Έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος κύριος Σαβαώθ... ως ενάντιος υψίστοις» Όταν με ερώτησε δις ή τρις τι σημαίνει τούτο, το ως ενάντιος, προσεπάθησα να διορθώσω και εξηγήσω το πράγμα. Αλλά μετά δύο ή τρεις ημέρας υποτροπιάζων πάλιν έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος... ως ενάντιος υψίστοις!»

Εν μόνον είχεν ελάττωμα, ότι εμίσει αδιαλλάκτως παν ό,τι εκ προκαταλήψεως εμίσει και χωρίς ν' ανέχηται αντίθετον γνώμην ή επιχείρημα. Πολιτικώς κατεφέρετο πολύ κατά των Άγγλων, θρησκευτικώς δε κατά των Δυτικών. Δεν ήθελε ν' ακούση το όνομα του Πάπα, και ήτο αμείλικτος κατήγορος του ρωμαϊκού κλήρου...
Την εσπέραν του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 188... περί ώραν ενάτην, γερόντιόν τι ευπρεπώς ενδεδυμένον, καθόσον ηδύνατο να διακρίνη τις εις το σκότος, κατήρχετο την απ' Αθηνών είς Πειραιά άγουσαν, την αμαξιτήν. Δεν είχεν ανατείλει ακόμη η σελήνη, και ο οδοιπόρος εδίσταζε ν' αναβή υψηλότερον, ζητών δρόμον μεταξύ των χωραφίων. Εφαίνετο μη γνωρίζων καλώς τον τόπον. Ο γέρων θα ήτο ίσως πτωχός, δεν θα είχε 50 λεπτά δια να πληρώση το εισιτήριον του σιδηροδρόμου ή θα τα είχε κ' έκαμνεν οικονομίαν.

Αλλ' όχι δεν ήτο πτωχός, δεν ήτο ούτε πλούσιος, είχε διά να ζήση. Ήτο ευλαβής και είχε τάξιμο να καταβαίνη κατ' έτος το Πάσχα πεζός εις τον Πειραιά, ν' ακούη την Ανάστασιν εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και όχι εις άλλην Εκκλησίαν, να λειτουργήται εκεί, και μετά την απόλυσιν ν' αναβαίνη πάλιν πεζός εις τας Αθήνας.

Ήτο ο μπάρμπα-Πύπης, ο γηραιός φίλος μου, και κατέβαινεν εις τον Πειραιά διά ν' ακούση το Χριστός Ανέστη εις τον ναόν του του ομωνύμου και προστάτου του, διά να κάμη Πάσχα ρωμέϊκο κ' ευφρανθή η ψυχή του.

Και όμως ήτο... δυτικός!

Ο μπάρμπα-Πύπης, Ιταλοκερκυραίος, απλοϊκός, Ελληνίδος μητρός. Έλλην την καρδίαν, και υφίστατο άκων ίσως, ως και τόσοι άλλοι, το άπειρον μεγαλείον και την άφατον γλυκύτητα της εκκλησίας της Ελληνικής. Εκαυχάτο ότι ο πατήρ του,όστις ήτο στρατιώτης του Ναπολέοντος Α' «είχε μεταλάβει ρωμέϊκα» όταν εκινδύνευσε ν' αποθάνη, εκβιάσας μάλιστα προς τούτο, διά τινων συστρατιωτών του, τον ιερέα τον αγαθόν. Και όμως όταν, κατόπιν τούτων, φυσικώς, του έλεγε τις: «Διατί δεν βαπτίζεσαι μπάρμπα-Πύπη;» η απάντησίς του ήτο ότι άπαξ εβαπτίσθη και ότι ευρέθη εκεί.

   Φαίνεται ότι οι Πάπαι της Ρώμης με την συνήθη επιτηδείαν πολιτικήν των, είχον αναγνωρίσει εις τους Ρωμαιοκαθολικούς των Ιονίων νήσων τινά των εις τους Ουνίτας απονεμομένων προνομίων, επιτρέψαντες αυτοίς να συνεορτάζωσι μετά των ορθοδόξων όλας τας εορτάς. Αρκεί να προσκυνήση τις την εβδομάδα του Ποντίφηκος· τα λοιπά είναι αδιάφορα.

Ο μπάρμπα-Πύπης έτρεφε μεγίστην ευλάβειαν προς τον πολιούχον ΄Αγιον της πατρίδος του και προς το σεπτόν αυτού λείψανον. Επίστευεν εις το θαύμα το γενόμενον κατά των Βενετών, τολμησάντων ποτέ να ιδρύσωσιν ίδιον θυσιαστήριον εν αυτώ τω ορθοδόξω ναώ, (il santo Spiridion ha fatto questo caso), ότε ο Άγιος επιφανείς νύκτωρ εν σχήματι μοναχού, κρατών δαυλόν αναμμένον, έκαυσεν ενώπιον των απολιθωθέντων εκ του τρόμου φρουρών το αρτιπαγές αλτάρε. Αφού ευρίσκετο μακράν της Κερκύρας, ο μπάρμπα-Πύπης ποτέ δεν θα έστεργε να εορτάση το Πάσχα μαζί με τσου φράγκους.

   Την εσπέραν λοιπόν εκείνην του Μεγάλου Σαββάτου ότε κατέβαινεν εις Πειραιά πεζός, κρατών εις την χείρα τη λαμπάδα του, ην έμελλε ν' ανάψη κατά την Ανάστασιν, μικρόν πριν φθάση εις τα παραπήγματα της μέσης οδού, εκουράσθη και ηθέλησε να καθίση επ' ολίγον ν' αναπαυθή. Εύρεν υπήνεμον τόπον έξωθεν μιας μάνδρας, εχούσης και οικίσκον παρά την μεσημβρινήν γωνίαν, κ' εκεί εκάθησεν επί των χόρτων, αφού επέστρωσε το εις πολλάς δίπλας γυρισμένο σάλι του. Έβγαλεν από την τσέπην την σιγαροθήκην του, ήναψεν σιγαρέττον κ' εκάπνιζεν ηδονικώς.

   Εκεί ακούει όπισθέν του ελαφρόν θρουν ως βημάτων επί παχείας χλόης και, πριν προφθάση να στραφή να ίδη, ακούει δεύτερον κρότον ελαφρότερον. Ο δεύτερος ούτος κρότος του κάστηκε ότι ήτον ως ανυψουμένης σκανδάλης φονικού όπλου.

  Εκείνην την στιγμήν είχε λαμπρυνθή προς ανατολάς ο ορίζων, και του Αιγάλεω αι κορυφαί εφάνησαν προς μεσημβρίαν λευκάζουσαι. Η σελήνη, τετάρτην ημέραν άγουσα από της πανσελήνου, θ' ανέτελλε μετ' ολίγα λεπτά. Εκεί όπου έστρεψε την κεφαλήν προς τα δεξιά, εγγύς της βορειανατολικής γωνίας του αγροτικού περιβόλου, όπου εκάθητο, του κάστηκε, ως διηγείτο αργότερα ο ίδιος, ότι είδε ανθρωπίνην σκιάν, εις προβολήν τρόπον τινά ισταμένην και τείνουσαν εγκαρσίως μακρόν τι ως ρόπαλον ή κοντάριον προς το μέρος αυτού. Πρέπει δε να ήτο τουφέκιον.

  Ο μπάρμπα-Πύπης ενόησεν αμέσως τον κίνδυνον. Χωρίς να κινηθή άλλως από την θέσιν του, έτεινε την χείρα προς τον άγνωστον κ' έκραξεν εναγωνίως.

-Φίλος! Καλός! μη ρίχνεις...

Ο άνθρωπος έκαμε μικρόν κίνημα οπισθοδρομήσεως, άλλά δεν επανέφερεν το όπλον εις ειρηνικήν θέσιν.ουδέ καταβίβασε την σκανδάλην.

-Φίλος! και τι θέλεις εδώ; ηρώτησε με απειλητικήν φωνήν.

-Τι θέλω; επανέναβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Κάθουμαι να φουμάρο το τσιγάρο μου.

-Και δεν πας αλλού να το φουμάρης,ρε; απήντησεν αυθαδώς ο άγνωστος. Ηύρες τον τόπο, ρε, να φουμάρης το τσιγάρο σου!

-Και γιατί; επανέλαβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Τι σας έβλαψα;

-Δεν ξέρω 'γω απ' αυτά, είπεν οργίλως ο αγρότης· εδώ είναι αποθήκη, έχει χόρτα, έχει κι' άλλα πράμματα μέσα. Μόνον κόττες δεν έχει, προσέθηκε μετά σκληρού σαρκασμού. Εγελάστηκες.

Ήτο πρόδηλον ότι είχεν εκλάβει τον γηραιόν φίλον μου ως ορνιθοκλόπον, και διά να τον εκδικηθή του έλεγεν ότι τάχα δεν είχεν όρνιθας, ενώ κυρίως ο αγρονόμος διά τάς όρνιθάς του θα εφοβήθη και ωπλίσθη με την καραβίναν του.

Ο μπάρμπα-Πύπης εγέλασε πικρώς προς τον υβριστικόν υπαινιγμόν.

-Συ εγελάστηκες, απήντησεν· εγώ κόττες δεν κλέφτω, ούτε λωποδύτης είμαι· εγώ πηγαίνω στον Πειραιά ν' ακούσω Ανάσταση στον Άγιο Σπυρίδωνα.

Ο χωρικός εκάγχασε.

-Στον Πειραιά; στον Αϊ-Σπυρίδωνα; κι' από πού έρχεσαι;

-Απ' την Αθήνα.

-Απ' την Αθήνα; και δεν έχει εκεί εκκλησίαις, ν' ακούσης Ανάσταση;

-Έχει εκκλησίαις, μα εγώ τώχω τάξιμο, απήντησεν ο μπάρμπα-Πύπης.

Ο χωρικός εσιώπησε προς στιγμήν, είτα επανέλαβε.

-Να φχαριστάς, καϋμένε...

Και τότε μόνον κατεβίβασε την σκανδάλην και ώρθωσε το όπλον προς τον ώμον του.

-Να φχαριστάς καϋμένε, την ημέρα που ξημερώνει αύριον, ει δε μη, δεν τώχα για τίποτες να σε ξαπλώσω δω χάμου. Τράβα τώρα!

Ο γέρων Κερκυραίος είχεν εγερθή και ητοιμάζετο να απέλθη, αλλά δεν ηδυνήθη να μη δώση τελευταίαν απάντησιν.

-Κάνεις άδικα και συχωρεμένος νάσαι που με προσβάλλεις, είπε. Σ' ευχαριστώ ως τόσο που δε μ' ετουφέκισες, αλλά νον βα μπένε.., δεν κάνεις καλά να με παίρνεις για κλέφτη. Εγώ είμαι διαβάτης, κ' επήγαινα, σου λέω στον Πειραιά.

-Έλα, σκόλα, σκόλα τώρα, ρε...

Και ο χωρικός στρέψας την ράχιν εισήλθεν ανατολικώς διά της θύρας του περιβολίου, κ' έγινεν άφαντος.

Ο γέρων φίλος μου εξηκολούθησε τον δρόμον του.

Το συμβεβηκός τούτο δεν ημπόδισε τον μπάρμπα-Πύπην να εξακολουθή κατ' έτος την ευσεβή του συνήθειαν, να καταβαίνει πεζός εις τον Πειραιά, να προσέρχηται εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και να κάμει Πάσχα ρωμέϊκο.

Εφέτος το μισοσαράκοστον μοι επρότεινεν, αν ήθελα να τον συνοδεύσω εις την προσκύνησίν του ταύτην. Θα προσεχώρουν δε εις την επιθυμίαν του, αν από πολλών ετών δεν είχα την συνήθειαν να εορτάζω εκτός του Άστεως το Άγιον Πάσχα.

Πρόγραμμα Comenius: Συνάντηση στη Γαλλία / Comenius Meeting in France (April 2013) (video & photos)

πηγή: http://comeniusshowmeyourschool.blogspot.gr/ 

  Συνεχίζοντας να μοιράζομαι μαζί σας στιγμές  από το συγκλονιστικό ταξίδι στη Γαλλία στα πλαίσια του Προγράμματος Comenius (http://sykees8.blogspot.gr/2013/04/comenius-2013-comenius-meeting-in.html)  παραθέτω το παρακάτω οπτικοακουστικό υλικό. Η καλή συνάδελφος και φίλη Alice, η οποία εργάζεται για δέκα έτη (!!!) στο μονοθέσιο σχολείο του Saint-Nazaire le Désert επιμελήθηκε το παρακάτω βίντεο. Είναι αυτονόητο ότι η ύπαρξη του σχολείου αποτελεί το Οξυγόνο για την επιβίωση του χωριού. Θα ακολουθήσει κι άλλη ανάρτηση με αναλυτικότερη παράθεση γεγονότων μετά από το Πάσχα.

  Continuing to share with you moments from the thrilling trip to France under the Programme Comenius (http://sykees8.blogspot.gr/2013/04/comenius-2013-comenius-meeting-in.html ) quote the following audiovisual material. The good colleague and friend Alice, who has been working for ten years (!) The car school of Saint-Nazaire le Désert edited the video below. It goes without saying that the existence of the school is the oxygen for the survival of the village. Will follow another post with more detailed quote events after Easter.

Click Here! French meeting !!! :-)

Με τον δήμαρχο και τους μαθητές στο Saint-Nazaire le Désert.
With the mayor and students at Saint-Nazaire le Désert.

Τόσοι πολλοί δάσκαλοι στο νηπιαγωγείο μας!
So many teachers in our kindergarten!

Η Alice με τα απίθανα νήπια στο Soyans.
Alice with amazing toddlers in Soyans.

Πιάσε με, εάν μπορείς!
Catch me if you can!

Τελικά, υπάρχουν καμήλες στο γαλατικό χωριό!
Eventually, there camels in Gaulish village!

Ολόγιομο .... φεγγάρι στο Saint-Nazaire le Désert.
Full Moon .... in Saint-Nazaire le Désert.

TitanPad: Διαδικτυακó Εργαλείο Συνεργατικής Γραφής / TitanPad lets people work on one document simultaneously

πηγή: http://titanpad.com/

Το Titanpad είναι μία διαδικτυακή εφαρμογή, η οποία επιτρέπει τη συνεργατική συγγραφή κειμένου σε πραγματικό χρόνο από πολλούς, οχτώ (8), χρήστες ταυτόχρονα.
Αφού δημιουργήσουμε στο πλαίσιο ένα κείμενο (create public pad), πληκτρολογούμε το όνομά μας (enter your name) και προσκαλούμε (snet an email invitation…) τα άτομα με τα οποία θέλουμε να συνεργαστούμε. Όλα τα άτομα που συμμετέχουν μπορούν να δούνε σε πραγματικό χρόνο αυτά που γράφουν οι υπόλοιποι, ενώ το κείμενο του καθενός επισημαίνεται με διαφορετικό χρώμα για να διακρίνεται πιο εύκολα. Οι χρήστες βλέπουν συγχρονισμένα το ίδιο κείμενο και έτσι θα μπορούν να συνεργαστούν απρόσκοπτα μέσω διαδικτύου.
Oι συμμετέχοντες μπορούν να επικοινωνήσουν μέσω του ενσωματωμένου chat.
H εισαγωγή ή εξαγωγή εγγράφου, η εμφάνιση της αρίθμησης γραμμών, η αλλαγή γραμματοσειράς, η αποθήκευση εκδόσεων του κειμένου (που μπορούμε να επαναφέρουμε) καθώς και το Time Slider (αναπαράγει τη συγγραφή του κειμένου όπως αυτό πραγματοποιήθηκε από την αρχή) είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά εργαλεία της εφαρμογής.
Επιπλέον επιλογές: Μεγέθυνση του κειμένου ή μετάβαση σε πλήρη προβολή της εφαρμογής στον browser μας.
Εάν επιθυμείτε να κάνετε εγγραφή θα σας δοθεί μια διεύθυνση με τον δικό σας κειμενογράφο της μορφής [http://onoma-sas.titanpad.com]

Ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα. / The bombing of Guernica.

πηγή: www.lifo.gr

Σαν σήμερα, γερμανικά και ιταλικά αεροπλάνα ισοπεδώνουν το 1937 τη βασκική πόλη Γκουέρνικα.

                                                                                                  

 Είχα την τύχη να δω από κοντά αυτό το ανυπέρβλητο έργο του παγκόσμιου πολιτισμού στο Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía της Μαδρίτης.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Φωτογραφία δημοσιευμένη στη γαλλική εφημερίδα L' Illustration (1937). Βλ. geheugenvannederland.nl.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Η Γκουέρνικα φλέγεται μετά την επιδρομή των βομβαρδιστικών του Χίτλερ και του Μουσολίνι που έκαναν εκτεταμένη χρήση εμπρηστικών βομβών σε μία γενική πρόβα πριν τις μαζικές τρομοκρατικές επιχειρήσεις του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια σε άμαχους πληθυσμούς. Ο επίσημος απολογισμός των θυμάτων ανήλθε σε 1.654 νεκρούς και 800 τραυματίες. Bl. ineedartandcoffee.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Τα ιταλικά βομβαρδιστικά Savoia-Marchetti SM.81 (κάτω) και τα γερμανικά Heinkel He 111 της Legion Condor που χρησιμοποιήθηκαν στο βομβαρδισμό της Γκουέρνικα. Βλ. rafmuseum.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Βλ. Der Spiegel.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Γκουέρνικα, 8 Μαίου 1937. Βλ. Der Spiegel.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Βλ. Der Spiegel.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Βλ. The Times και Der Spiegel.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Στρατιώτες του Franco στην κατακτημένη Γκουέρνικα τον Οκτώβρη του 1937. Βλ. Der Spiegel.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Επιζώντες -άνθρωποι και ζώα- στην κατεστραμμένη πόλη. Βλ. Der Spiegel.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

H Guernica εκτίθεται σήμερα στο Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía (Μαδρίτη). Bρισκόταν στο MOMA επί 40 περίπου χρόνια και επέστρεψε στην Ισπανία μόνο αφότου κατέρρευσε το καθεστώς του Franco. Ο Πικάσο συνέλαβε την ιδέα του πίνακα αμέσως μετά την καταστροφή της πόλης και τον ολοκλήρωσε μέσα σε δύο μήνες (Μάης με Ιούνης 1937) προκειμένου να σταλεί στη Διεθνή 'Εκθεση του Παρισιού, όπως του το είχε ζητήσει η ισπανική Δημοκρατική κυβέρνηση. Βλ. thepeoplesayproject.org.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Προσχέδιο για την Γκουέρνικα. Βλ. The Best Artists.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Βλ. The Best Artists.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Βλ. The Best Artists.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Ο Πικάσο στο ατελιέ του, ζωγραφίζοντας την Γκουέρνικα. Φωτ. Dora Maar. Βλ. ineedartandcoffee.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Αριστ. πορτρέτο του Πικάσο από τον David Seymour. Δεξ., φωτ. της Dora Maar. Bl. Kunstkritikk και myartinitiative.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Φωτ. Dora Maar. Βλ. El Pais.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Γκουέρνικα, πρώτο στάδιο. Φωτ. Dora Maar.
Source: Picasso and Photography. Βλ. ineedartandcoffee.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Γκουέρνικα, τρίτο στάδιο. Φωτ. Dora Maar.
Source: Picasso and Photography. Βλ. ineedartandcoffee.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Γκουέρνικα, τέταρτο στάδιο. Φωτ. Dora Maar.
Source: Picasso and Photography. Βλ. ineedartandcoffee.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Μαύρα Αεροπλάνα (Μαδρίτη, 1937), έργο του ισπανού ζωγράφου Horacio Ferrer. Βλ.The Best Artists.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Black and White Guernica, έργο του αμερικανού ζωγράφου Ron English. Βλ. D' Ars Magazine.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

American People Series #20: Die, 1967, έργο του αφρο-αμερικανού ζωγράφου Faith Ringgold εμπνευσμένο από την Guernica. Βλ. There Is No There.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

El árbol de Guernica (Το δέντρο της Γκουέρνικα,1975), γαλλική ταινία του ισπανού σκηνοθέτη Fernando Arrabal. Βλ. Cinema of the World και maisnenousdelivrezpasdumal.

Share αυτόν τον σύνδεσμο

El árbol de Guernica (1975).

Share αυτόν τον σύνδεσμο

Guernica, 33 dias (Γκουέρνικα, 33 μέρες, 2013), ταινία του ισπανού σκηνοθέτη Carlos Saura. Bl. asociacionappa.es.