Χάζευα τη θάλασσα πολλήν ώρα. Σχεδόν
είχε αρχίσει να σπάει το θαλασσί χρώμα,
που λάτρευα τόσο πολύ. Μ’ έκανε να ξεχνιέμαι...Το θαλασσί του θέρους είναι
μαγεία και γιατρικό συνάμα.... Φλογίζει. Αναστατώνει. Ανεβάζει
τους σφυγμούς, αυξάνει τον ιδρώτα. Βγάζει κάψα. Τότε μόνο η ένωση με το θαλασσί
είναι λυτρωτική, σαν ένα στροβιλισμός... Οι κινήσεις των ανθρώπων γίνονται πιο αρμονικές,
χαλαρές...Κινήσεις νωχελικές, ανεπαίσθητες....Ακόμη και το σβήσιμο της θάλασσας στη
στεριά γίνεται μαλακά, με διάθεση να μην
ανεβάσει την ένταση.
Με μαγεύει η θάλασσα .... Ώρες ώρες κλείνω αποκαμωμένος τα μάτια και
τότε γίνομαι Παιδί. Γίνομαι ο κατακτητής της. Κάθε φορά η ίδια εικόνα. Ξαπλώνω
στον ελαφρύ κυματισμό και ταξιδεύω ξεφεύγοντας από τα στεριανά κύματα. Εκείνη
την ώρα είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος... Στο πικ απ η ορχήστρα παίζει αργά ένα μπολέρο: «Ρολόι, πάψε να σημαίνεις τις ώρες γιατί πάω να τρελαθώ....».
Κάθε φορά που παίζει ένα μπολέρο, οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, θα σταθώ να το αναγνωρίσω και να το αφουγκραστώ και τα λόγια του πάντα θα επιβεβαιώνουν πως ...υπάρχει πιo πολύς χρόνος απ’ ό,τι ζωή, μα η θλίψη του πρέπει να τραγουδιέται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου