Αγία Βαρβάρα, 25-03-2016
Στέκομαι απέναντί σας τούτη την ώρα με ένα αίσθημα συστολής μα και μεγαλοσύνης, συνάμα, απότοκα της πλήρους επίγνωσης αφενός της τιμής που έγινε στο πρόσωπό μου με την ανάθεση εκφώνησης αυτού του λόγου, αφετέρου της ευθύνης να εκπροσωπήσω την εκπαιδευτική κοινότητα της πόλης μας και της τοπικής μας κοινωνίας.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, κάτι που για τους περισσότερους περνάει απαρατήρητο, το οποίο όμως φρονώ ότι αποτελεί πολύ κομβικό σημείο – σημείο Αφετηρία, όταν ψηλαφούμε την ιστορία του έθνους μας.
Τι είναι ως ημέρες η 25η Μαρτίου κι η 28η Οκτωβρίου; Εθνικές Επέτειοι.
Εάν πάρετε τις εθνικές επετείους των άλλων εθνών θα δείτε ότι στην πλειοψηφία τους είναι ή επέτειος για κάποια νίκη του έθνους τους ή επέτειος για την ενθρόνιση ενός βασιλιά.
Είμαστε το μόνο έθνος, που και οι δύο επέτειοι συνιστούν Απόφαση για Αγώνα. Δεν εξετάζουμε το αποτέλεσμα, εξετάζουμε άλλο. Την απόφαση για αγώνα. Και η 25η Μαρτίου κι η 28η Οκτωβρίου συνιστούν αποφάσεις του λαού για αγώνα, δίχως να εμπεριέχουν το αποτέλεσμα. Μας ενδιαφέρει ότι παίρνουμε απόφαση να αγωνιστούμε.
Γυρνώντας, λοιπόν, πίσω τη μηχανή του χρόνου φθάνουμε στους σκοτεινούς αιώνες που ακολούθησαν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ήταν ο δικός μας Μεσαίωνας. Από μόνη της η επιβίωση του Γένους και η διατήρηση της ταυτότητάς του είναι ένα θαύμα. 400 χρόνια σκλαβιάς! Δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία ένας λαός που να έχει σκλαβωθεί τετρακόσια χρόνια και να έχει ξαναβρεί τη λευτεριά του. Αλήθεια πώς, όμως, συνέβη αυτό; Ποια είναι η ζωοδότρια δύναμη του Έθνους όλα αυτά τα χρόνια; Οι περίφημες Κοινότητες των Ελλήνων, αγαπητοί μου συμπολίτες! Οι των Ελλήνων κοινότητες πλάθανε την εθνική συνείδηση.
Έτσι ο Ρήγας Φεραίος, οι Έλληνες διαφωτιστές του εξωτερικού και η Φιλική Εταιρία βρήκαν πρόσφορο έδαφος για ριζώσει και να βλαστήσει ο σπόρος της Ελευθερίας στους υπόδουλους Έλληνες. Πολλοί ισχυρίσθηκαν ότι οι Έλληνες διανοούμενοι αντέγραψαν τους Ευρωπαίους Διαφωτιστές παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η αντιγραφή δεν οδηγεί σε Επαναστάσεις και δημιουργία Εθνών αν δεν υπάρχουν ισχυρά εσωτερικά ερείσματα.
Τρεις εχθρούς, τρεις αυτοκρατορίες είχαν να αντιπαλέψουν οι επαναστατημένοι Έλληνες. Πρώτος εχθρός οι Τούρκοι, η Οθωμανική Αυτοκρατορία με τον Σουλτάνο. Δεύτερος οι Ευρωπαίοι με την Ιερά συμμαχία και την Αυστροουγγαρία του Μέττερνιχ που επ’ ουδενί δεν ήθελαν επαναστατημένους λαούς στα πόδια τους, και τρίτος και φοβερότερος από όλους ο κακός μας εαυτός, η Ελληνική εμφύλια διχόνοια που λίγο έλειψε να τινάξει τα πάντα στον αέρα, και την οποία –άστοχα, φρονώ-, τα σχολικά βιβλία αποκρύπτουν.
Θέλω να σας μιλήσω για τον κατατρεγμό που υπέστη ο γέρος του Μωριά, για την καθαίρεσή του και την φυλάκισή του, για την ανείπωτη κόλαση να σου φέρνουν αδερφοσκοτωμένο το παιδί σου κι εσύ να στέκεσαι ατάραχος και προσηλωμένος σ’ αυτό που η καρδιά σου νομοθέτησε ως πατρίδα και ν’ απαντέχεις δίπλα σε τόσους σάπιους και σκάρτους, μέσα σε τόσην ατιμία κι αδιαντροπιά, γιατί – δεν γίνεται αλλιώς – είσαι από τα γεννοφάσκια σου της λευτεριάς ταμένος.
Θέλω, ακόμη, να σας μιλήσω για τον Νικήτα Σταµατελόπουλο, τον Νικηταρά. Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, Συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του Κι έπειτα φυλακίστηκε,για να χαθεί σ” ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµοίβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να µην προσβάλει την πατρίδα του. Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά, της Μπουμπουλίνας, του Μπότσαρη τόσων και τόσων άλλων.
Στο κατ’ όνομα ανεξάρτητο κράτος που στήθηκε, όπως στήθηκε από τους υψηλούς μας προστάτες, κι, αφού εν τω μεταξύ οι μπέηδες είχαν δολοφονήσει κι έναν λαμπρό πολιτικό, που δεν ήταν του χεριού τους και δεν ήταν υποτακτικός καμιάς αυλής ή δύναμης, τον Ιωάννη Καποδίστρια, ένας απίστευτος αριθμός επιβιωσάντων αγωνιστών βρέθηκε στην πείνα και στη διακονιά, στην καταφρόνια και στο στιγματισμό της προδοσίας, αφού δοξολογήθηκαν κοράκια, ασήμαντοι και απόντες κι ο προδομένος λαός στην απόγνωσή του ύμνησε τη ληστοκρατία, αφού η επίσημη πατρίδα φέρθηκε κατά κανόνα στα λαμπρότερα παιδιά της σαν … μητριά.
Όμως, αγαπημένα μας παιδιά, να είστε σίγουρα ότι … αυτό το ήθος, αυτός ο τρόπος, που δεν παζαρεύει, δεν κανακεύεται, δεν εξαπατά, δεν ασχημονεί, δεν ξιπάζεται, που σαν τον έρωτα και την αγάπη, σαν την νοητή δικαιοσύνη, σαν την χάρη της αληθινής παιδείας ουδέποτε εκπίπτει. Γι’ θέλω τελειώνοντας να σας θυμίσω το κορυφαίο παράδειγμα ανθρώπου που έγινε κήρυκας και φάρος στον διαρκή αγώνα για μια ζωή πέρα από το Εγώ και μόνο για το Εμείς.
Ο κοινός «Παππούς μας» στον οποίο ανήκουν αυτά τα λόγια και στον οποίο οφείλουμε σε
μεγάλο βαθμό το πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα της 3ης του Σεπτέμβρη, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, με το παράδειγμα της ζωής του έκανε πράξη αυτό το πέρασμα από το εγώ στο εμείς. Ζώντας μια άνετα ζωή στην Άρτα, πριν από την επανάσταση, όταν του φανερώνεται μπροστά του το μυστικό της Φιλικής Εταιρείας, προσφέρει όλη του την περιουσία στον αγώνα κι όλη του τη ζωή μέχρι το τέλος στην εξιστόρηση αυτού του Ωραίου Αγώνα, μέσα από τα Απομνημονεύματά του.
Αγαπημένα μας παιδιά, παρά τις ευτέλειες και τις αδικίες, παρά τα καπρίτσια και τις προγραφές, παρά τις συνωμοσίες και τις προδοσίες, τις λιποψυχίες και τον λογισμό του συμφέροντος, η Πατρίδα της καρδιάς μας, των οραμάτων μας, η πατρίδα της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της Θυσίας ήταν, είναι και θα είναι εδώ Ολοζώντανη και Παρούσα στις πράξεις και το βλέμμα της πλειοψηφίας του λαού μας! Να είστε σίγουροι ότι ο Ιστορικός του Μέλλοντος θα σταθεί με δέος και θαυμασμό στον Ανθρωπισμό που διδάσκει Σήμερα ο λαός μας στους λαούς της Ευρώπης ανοίγοντας τη ζεστή αγκαλιά του στους κατατρεγμένους λαούς του σήμερα.
Κι η ελληνική γλώσσα για αυτό είναι πανέμορφη, γιατί μέσα στο ίδιο της το σώμα εμπεριέχονται οι πιο μεστές απαντήσεις. Η λέξη Αλήθεια. Αλήθεια σημαίνει ότι δεν πέφτει στη Λήθη, τη λησμονιά, ό,τι δεν ξεχνάμε. Και Ιστορική Αλήθεια αλλά και Ανάγκη συνάμα περισσότερο από ποτέ… από ποτέ όμως είναι αυτό το συλλογικό πέρασμα από το Eγώ στο Eμείς!
Και μην λησμονείτε ποτέ…!
Δίνεις Ψυχή… Παίρνεις Ψυχή!!!
Χρόνια Πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου