Χόρχε Μπουκάι, Ιστορία χωρίς Σ

Απόσπασμα από το βιβλίο  Ιστορίες να σκεφτείς του Χόρχε Μπουκάι 

  

ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ στο δρόμο και, ξαφνικά, τον είδε. 

Εκεί βρισκόταν ο εντυπωσιακός μικρός καθρέφτης, δίπλα στο μονοπάτι, σαν να τον περίμενε.

Πλησίασε, τον σήκωσε και κοίταξε μέσα τον εαυτό του.

Κοιτάχτηκε καλά.

Δεν ήταν νέος, αλλά ο χρόνος του είχε φερθεί γενναιόδωρα.

Το δίχως άλλο, υπήρχε κάτι δυσάρεστο στην εικόνα του.

Μια κάποια αυστηρότητα στην έκφρασή του, άφηνε να φανούν οι πιο δυσάρεστες πλευρές της προσωπικής του ιστορίας.

Η οργή,

Η περιφρόνηση,

Η επιθετικότητα,

Η εγκατάλειψη

Η μοναξιά.

Είχε μια παρόρμηση να τον πάρει μαζί του, αλλά γρήγορα απέρριψε αυτήν την ιδέα. Υπήρχαν ήδη αρκετά δυσάρεστα πράγματα στον πλανήτη για να φορτωθεί ένα ακόμα.

Αποφάσισε να φύγει και να ξεχάσει για πάντα και το δρόμο και τον αυθάδη καθρέφτη.

Περπάτησε για ώρες προσπαθώντας να κατανικήσει την τάση του να επιστρέφει. Εκείνο το μυστηριώδες αντικείμενο τον τραβούσε όπως οι μαγνήτες τα μέταλλα.

Σιγομουρμούριζε παιδικά τραγούδια για να μη σκέφτεται εκείνη τη φρικτή εικόνα του εαυτού του.

Τρέχοντας, έφτασε στο σπίτι όπου ζούσε ανέκαθεν. Χώθηκε με τα ρούχα στο κρεβάτι και κάλυψε το κεφάλι του με τα σεντόνια.

Δεν έβλεπε πια τον εξωτερικό κόσμο, ούτε το μονοπάτι, ούτε τον καθρέφτη, ούτε την αντανάκλαση της εικόνας του. Αλλά δεν μπορούσε να αποδιώξει την ανάμνηση αυτής της εικόνας.

Της πικρίας του πόνου της μοναξιάς του μίσους του φόβου της περιφρόνησης.

Υπήρχαν κάποια πράγματα ανείπωτα και αδιανόητα. Αλλά αυτός ήξερε από πού είχε ξεκινήσει όλο αυτό...

Είχε ξεκινήσει εκείνο το απόγευμα, πριν τριάντα και κάτι χρόνια...

Το παιδί ήταν ξαπλωμένο μπροστά στη λίμνη κι έκλαιγε από πόνο για την κακή συμπεριφορά των άλλων.

Εκείνο το απόγευμα, το παιδί αποφάσισε να σβήσει για πάντα το γράμμα της αλφαβήτου.

Εκείνο το γράμμα.

Εκείνο.

Το γράμμα που είναι απαραίτητο για να κατονομάσεις τον άλλον, αν είναι παρών.

Το αναγκαίο γράμμα για να μιλήσεις στους άλλους, όταν τους απευθύνεις το λόγο.

Αν δεν υπήρχε τρόπος να τους ονομάσει, θα έπαυαν να είναι επιθυμητοί...

Και τότε δεν θα υπήρχε λόγος να τους θεωρεί απαραίτητους...

Και χωρίς ούτε λόγο ούτε τρόπο για να τους επικαλεστεί, θα αισθανόταν, επιτέλους, ελεύθερος...