ΣΑΝ πέθανε ο Νάρκισσος, μεταμορφώθηκε η λίμνη της χαράς του κι από κύπελλο γλυκού νερού άλλαξε και γιόμισε αρμυρά δάκρυα.
Κι οι Δρυάδες ήρθανε κλαίγοντας απ’ το δάσος για να της τραγουδήσουν και να την παρηγορήσουν.
Κι άμα είδανε πως η λίμνη από κύπελλο γλυκού νερού μεταμορφώθηκε σε κύπελλο γιομάτο αρμυρά δάκρυα, απόλυσαν τις πράσινες πλεξούδες των μαλλιών τους και φώναξαν κλαίγοντας: «Δεν παραξενευόμαστε που θρηνείς με τέτοιον τρόπο για το Νάρκισσο, ήτανε τόσο όμορφος!»
 |
| Salvado Dali - Metamorphosis of Narcissus, 1936 |
«Ήτανε όμορφος ο Νάρκισσος;» ρώτησε η λίμνη.
«Αυτό ποιος μπορεί καλύτερα να το ξέρει από σένα;» απάντησαν οι Δρυάδες. «Από μας πάντα προσπερνούσε, μα σένα πάντα σε ζήταγε για να ξαπλώνει πλάι σου, να σε θαυμάζει και να καθρεφτίζει στον καθρέφτη των νερών σου την ομορφιά του».
Κ’ η λίμνη απάντησε: «Εγώ όμως αγαπούσα το Νάρκισσο, γιατί όταν ξαπλωνόταν στην όχθη μου και με κοίταζε, καθρέφτιζα στον καθρέφτη των ματιών του τη δική μου ομορφιά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου