Yπάρχει μια παγκόσμια δομή στις ιστορίες που δημιουργούμε και αφηγούμαστε, όπως την σχηματοποίησε ο Gustav Freytag. Την αποκάλεσε "δραματική αψίδα " (dramtic arc).
Δομή μιας ιστορίας:
- παράθεση δεδομένων
- αυξανόμενη ένταση στη δράση
- κλιμάκωση
- πτώση της έντασης
- επίλυση
Τα δυο συναισθήματα που δημιουργούνται κατά το άκουσμα αφηγήσεων είναι: αγωνία και ενσυναίσθηση.
Παρατηρήθηκε αύξηση της κορτιζόλης, μιας ουσίας του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για την εστίαση της προσοχής μας. Όσο περισσότερη αγωνία αισθάνεται ο ακροατής, τόσο περισσότερη κορτιζόλη απελευθερώνεται και η προσοχή του εντείνεται προς τα ερεθίσματα που δέχεται.
Η δεύτερη ουσία που απελευθερώνει ο εγκέφαλος ονομάζεται οξυτοκίνη και συνδέεται με τη φροντίδα, τη σύνδεση που νιώθουμε με άλλους ανθρώπους και την ενσυναίσθηση. Οσο περισσότερη οξυτοκίνη απελευθερώνεται τόσο περισσότερο συμπασχουμε με άλλους ανθρώπους.
Οι ιστορίες έχουν μεγάλη δυναμική. Μας μεταφέρουν στους κόσμους που δημιουργούν άλλοι άνθρωποι -είτε στο παρόν, είτε στο παρελθόν - αλλά καθώς το κάνουν αλλάζουν τον τρόπο με τον οπαίο λειτουργεί ο εγκέφαλος και δυνητικά τη χημεία του εγκεφάλου μας και αυτό μας κάνει κοινωνικά όντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου