To Ταμπού αποτελεί ένα καθολικό χαρακτηριστικό των κοινωνικών συστημάτων. Ακόμα και οι πιο -ομολογουμένως- ανοιχτόμυαλες οργανώσεις τοποθετούν σιωπηρούς περιορισμούς σχετικά με το τι μπορεί να ειπωθεί ρητά ή ακόμη και σαν σκέψη. Οι επιχειρηματικοί ηγέτες αγνοούν αυτούς τους περιορισμούς σε κίνδυνό τους. Το άρθρο αυτό εξετάζει το ρόλο του "ιερού" και του "βέβηλου", αυτού, δηλαδή, που αποτελεί ταμπού στην κοινωνία, και συνδέει αυτά τα φαινόμενα με την ψυχολογία της Ύβρης κατά της Ανθρωπότητας. Σε δημόσιες συζητήσεις τα ταμπού σπάνια θεωρούνται απόλυτα, συχνά, όμως, μπορούν να σημαίνουν τραγικές επιλογές. Οι ηγέτες πρέπει να χαρακτηρίζονται από μία λεπτή πράξη εξισορρόπησης αναφορικά με τα ταμπού για την πρόληψη της τύφλωσης. Από τη μία πλευρά οι ηγέτες που αφήνουν την πνευματική περιέργειά τους να υφαρπάξει το καλύτερο δυναμικό από αυτούς κινδυνεύουν να το πληρώσουν απότομα στην εξέλιξή τους. Από την άλλη, οι ηγέτες που χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο και εθελοτυφλούν διατρέχουν τον κίνδυνο να υποστούν ακόμη χειρότερες συνέπειες. Η πλοήγηση σε αυτό το δίλημμα φέρει σε απότομη ένταση και σύγκρουση τις δύο συνταγές πολιτικής σκέψης: τους υποστηρικτές της αυθεντικής ηγεσίας (που βλέπουν την ειλικρίνεια ως ατού και αρετή) και τους υποστηρικτές της Realpolitik, οι οποίοι βλέπουν την οργανωτική υποκρισία και συσκότιση ως λυπηρή, αλλά αναπόφευκτη τακτική, απαραίτητη σε έναν ατελή κόσμο.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου