ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ, Η γκρίζα ιστορία

   

 

 

Ένας Νίκος και μια Λίζα
Ζούσαν σε μια πόλη γκρίζα
Όλο γκρίζες συνοικίες
Γκρίζες πολυκατοικίες
Γκρίζους δρόμους, τροχονόμους
Ταχυδρόμους, αστυνόμους.

Κάποιο γκρίζο πρωινό
Κρύο, φθινοπωρινό
Φόρεσε ο Νίκος μια
Σκούρα γκρίζα κουστουμιά.

Φόρεσε και το Λιζάκι
Ένα γκρίζο ταγιεράκι
Κι από πάνω ένα γκρι
Φοβερό παλτό, μακρύ!

Ήτανε πολύ εντάξει
Με το γκρίζο τους αμάξι
Θα πηγαίναν σε μια θεία
Που τη λέγαν Ευανθία.

Μα συνάντησαν στη σκάλα
Μια κυρία γκριζομάλλα
Που’ σερνε απ’ το λουράκι
Ένα γκρίζο κανισάκι.
Ήταν η κυρία Ντίνα
Με τη γκρι της καμπαρντίνα
Και η σκύλα η Ζουζούνα
Με τη γκρίζα της τη γούνα.

«Καλημέρα!», «Καλημέρα!»
«Γκρίζα κι άσχημη η μέρα!»
«Γκρίζα και συννεφιασμένη
Βροχερή και παγωμένη!»

Και εκεί που τέτοια λέγαν
Και μιλούσαν και χαζεύαν
Ωχ! Περνάει ένας γάτος
Γκρίζος γάτος και τρεχάτος
Κυνηγώντας στα σκαλάκια
Κάτι γκρίζα ποντικάκια!

Ωχ, ο γάτος ο τιγρέ
Που’ μενε στο ρετιρέ
Ένας γάτος, άλλο φρούτο
που τον λέγαν Σταχτοπούτο!

Και τον βλέπει η Ζουζούνα
Με τη γκρίζα της τη γούνα
Και αρχίζει να γαβγίζει
Να γρυλλίζει, να μουγκρίζει.

Σκούζει, κάνει φασαρία
Να ξεφύγει απ’ την κυρία!

Την τραβά, τη ρίχνει κάτω
Και ορμά στον γκρίζο γάτο!

Τα ποντίκια τα καημένα
Τρέχουν μπρος, ξετρελαμένα
Πίσω τρέχει ο γκρίζος γάτος
Πεινασμένος, ορεξάτος
Κι από πίσω το κανίς
Κι από πίσω τους, κανείς!

 

Ιστορίες για γέλια και για χρώματα,  1994