-
Την βλέπεις, ψυχή
μου, εκείνην την «τούμβα»;
τούμβα - τούμπα = ο τύμβος, χωμάτινος λόφος πάνω από αρχαίο τάφο
Ένας άλλος σημαντικός Έλληνας συγγραφέας, ο
Νίκος Εγγονόπουλος, έλεγε για το Βιζυηνό.
«Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα (ιδιαίτερη) διάλεκτο μιας λησμονημένης, τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και ήτανε, άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός».
Γ.
Μ. Βιζυηνός, τα ταξίδια του, Εκδ. Ε.ΚΕ.ΒΙ./ΥΠ.ΠΟ.
-
Ποιαν, παππού;
-
Να εκείνην την
αψηλότερη από όλες τις άλλες, που φαίνεται, εκεί που τελειώνει της γης το
πρόσωπο.
-
Την βλέπω∙
εγγίζει τον ουρανό με την κορφή της, παππού.
-
«Άι χακ»! Είπεν ο
παππούς, ευχαριστημένος εκ της απαντήσεως. Ο ουρανός ακουμβά πάνου της. Δεν ακουμβά;
-
Ναι, παππού! Η
γης τελειώνει αυτού πέρα και αρχίζει ο ουρανός.
-
Από μικρό παιδί
την έβλεπα και το είχα ένα «μεράκι» - μια μεγάλη επιθυμία – να ήτανε βολετό να
πήγαινα εκεί κάτω, ν’ ανέβω στην κορφή της «τούμβας», να ‘μβω εις τα ουράνια.
Στα χρόνια του συγγραφέα, οι
άνθρωποι μιλούσαν και έγραφαν την ελληνική γλώσσα λίγο διαφορετικά απ’ ότι
εμείς σήμερα. Η γλώσσα πάντα αλλάζει και εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες
κάθε εποχής.
«Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα (ιδιαίτερη) διάλεκτο μιας λησμονημένης, τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και ήτανε, άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου