πηγή: http://www.lifo.gr/
O Χατσίκο (Hachiko), που στα Ιαπωνικά σημαίνει “Πιστός σκύλος”, ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα και γεννήθηκε τον Νοέμβριο το 1923, στην πόλη Odate, στην περιφέρεια Akita της Ιαπωνίας. Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν.
Κατα τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωί που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα. Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya. Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι. Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Μετά απο τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο δόθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρεφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό, ήτανε εκεί, περιμένοντας να δεί τον φίλο του να κατεβαίνει απο το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Οι τακτικοί του σταθμού οι οποίοι είχανε δεί τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν οτι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα. Αυτό τους συγκίνησε και αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντάς του φαγητό και νερό. Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια απο τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο του καθηγητή. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό του σπίτι που ανήκε πλέον σε άλλον.
Ένας απο τους πρωην φοιτητές του καθηγητή, ο οποίος ήταν ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ' αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. Εκείνα τα χρόνια ήταν τριάντα στο σύνολο.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά- σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα απο αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές πολλών ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωσή του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και αφοσίωσης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δασκάλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση. Τον Απρίλιο του 1934, παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματός του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατα τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε απο τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (ο οποίος είχε πια πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό αγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και αποτελεί έκτοτε ένα δημοφιλές σημείο συναντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει Έξοδος του Χατσίκο και είναι μία απο τις πέντε εξόδους του σταθμού.
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate, μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά απο Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.
Ο Χατσίκο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 και σήμερα βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.
Το 1994, το δίκτυο ραδιοφωνικής αναμετάδοσης πολιτισμού (CBN) στην Ιαπωνία ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει μια καταγραφή του Χατσίκο που γαυγίζει από ένα παλιο δίσκο και ακολούθησε μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία με αποκορύφωμα το Σάββατο, 28 Μαΐου 1994, πενήντα εννιά έτη μετά από το θάνατό του, εκατομμύρια ραδιοακροατών να συντονιστούν για να ακούσουν το γαύγισμα του Χατσίκο.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.
Η ιστορία του Χατσίκο μεταφέρθηκε σε χολιγουντιανή ταινία, το 2009, με πρωταγωνιστή στον ρόλο του καθηγητή τον Ρίτσαρντ Γκιρ
Η ζωή ενός σκύλου που έγινε ιαπωνικό σύμβολο πίστης και παντοτινής φιλίας
O Χατσίκο (Hachiko), που στα Ιαπωνικά σημαίνει “Πιστός σκύλος”, ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα και γεννήθηκε τον Νοέμβριο το 1923, στην πόλη Odate, στην περιφέρεια Akita της Ιαπωνίας. Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν.
Κατα τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωί που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα. Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya. Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι. Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Μετά απο τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο δόθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρεφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό, ήτανε εκεί, περιμένοντας να δεί τον φίλο του να κατεβαίνει απο το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Οι τακτικοί του σταθμού οι οποίοι είχανε δεί τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν οτι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα. Αυτό τους συγκίνησε και αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντάς του φαγητό και νερό. Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια απο τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο του καθηγητή. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό του σπίτι που ανήκε πλέον σε άλλον.
Ένας απο τους πρωην φοιτητές του καθηγητή, ο οποίος ήταν ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ' αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. Εκείνα τα χρόνια ήταν τριάντα στο σύνολο.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά- σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα απο αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές πολλών ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωσή του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και αφοσίωσης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δασκάλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση. Τον Απρίλιο του 1934, παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματός του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατα τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε απο τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (ο οποίος είχε πια πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό αγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και αποτελεί έκτοτε ένα δημοφιλές σημείο συναντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει Έξοδος του Χατσίκο και είναι μία απο τις πέντε εξόδους του σταθμού.
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate, μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά απο Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.
Ο Χατσίκο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 και σήμερα βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.
Το 1994, το δίκτυο ραδιοφωνικής αναμετάδοσης πολιτισμού (CBN) στην Ιαπωνία ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει μια καταγραφή του Χατσίκο που γαυγίζει από ένα παλιο δίσκο και ακολούθησε μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία με αποκορύφωμα το Σάββατο, 28 Μαΐου 1994, πενήντα εννιά έτη μετά από το θάνατό του, εκατομμύρια ραδιοακροατών να συντονιστούν για να ακούσουν το γαύγισμα του Χατσίκο.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.
Η ιστορία του Χατσίκο μεταφέρθηκε σε χολιγουντιανή ταινία, το 2009, με πρωταγωνιστή στον ρόλο του καθηγητή τον Ρίτσαρντ Γκιρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου