Το σχολειό των παιδικών μου χρόνων!!!

   Με νωπές ακόμη τις αναστάσιμες θύμησες, ήρθαν στο μυαλό μου οι Αναστάσεις των παιδικών μου χρόνων στην Καβάλα, στο προαύλιο του δημοτικού σχολειού μου.  Το σχολείο μου ήταν το 7^ο Δημοτικό Σχολείο Καβάλας, αλλά οι περισσότεροι Καβαλιώτες το γνωρίζουν σαν «το σχολείο στην Παναγία» ή «το σχολείο στο Φάρο».

Αριστερά από το λιμάνι πάνω στη χερσόνησο της Παναγιάς, η παλιά πόλη απλώνει τις γειτονιές της. Από το ναό του Αγίου Νικολάου κοντά στις Καμάρες θ’ ανηφορίσεις την οδό Πουλίδου, η οποία διασχίζει κατά μήκος τη χερσόνησο. Περνάς το Ιμαρέτ, αυτό το θαυμάσιο ισλαμικό αρχιτεκτόνημα- το έκτισε ο Μεχμέτ Αλή το 1817-με τους αλλεπάλληλους τρούλους και τους μιναρέδες που θυμίζει «Χίλιες και μια νύχτες». Λίγο πιο πάνω μια μικρή πλατεία φιλοξενεί το σπίτι –σήμερα λειτουργεί ως μουσείο- και το άγαλμα του Αιγύπτιου πασά Μεχμέτ Αλή που γεννήθηκε στην Καβάλα. "Χῶροι παιγνιδιοῦ αὐτή τήν ἐποχή ἦταν ὁ δρόμος, ὅπου στάθμευαν μόνο δύο αὐτοκίνητα: τό ἕνα ἦταν τοῦ Στρατηγοῦ, ὁ ὁποῖος διέμενε στό σπίτι πού ἀκόμη καί σήμερα στεγάζει τον ἑκάστοτε Διοικητή τῆς 11ης Μεραρχίας. Ἄλλος ἰδανικός παιγνιδότοπος ἦταν ἡ πλατεία τοῦ Μ. Ἀλῆ, παρά τό συνεχές –και συνεχιζόμενο, παρά τή φυγή τῶν κατακτητῶν...- κυνηγητό πού ὑφίσταντο τά παιδιά ἀπό τό φύλακα τοῦ «κονακιοῦ» τοῦ Μεχμέτ Ἀλῆ. Βέβαια, δέν ἦταν κάποια μανία πού ὠθοῦσε τό φύλακα, ἀλλά τό γεγονός ὅτι οἱ πιτσιρικάδες ἔπαιζαν «πόλεμο» μέσα στό φυτεμένο χῶρο γύρω ἀπό τό οἴκημα, τσαλαπατώντας ἤ ξεριζώνοντας λουλούδια καί διακοσμητικά φυτά". «Η παλιά πόλη της Καβάλας (7ος π.Χ -20ος αι.): ο χώρος, οι άνθρωποι, τα τεκμήρια της Ιστορίας». Έκδοσή του Πολιτιστικού Συλλόγου «Το Κάστρο», Καβάλα 2006.  Ο ναός της Παναγιάς ξεπροβάλλει αμέσως μετά, ενώ δίπλα  στο τέρμα του ανηφορικού, πλακόστρωτου δρόμου βρίσκεται η αυλή του 7ουΔημ. Σχολείου, όπου στο κέντρο της δεσπόζει ο φάρος!!!

Το σχολείο κτίστηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα και εκείνο που το κάνει ξεχωριστό και μοναδικό είναι η αυλή κι η θέα του. Χτισμένο στην άκρη της χερσονήσου έχει στην αυλή του τον κατάλευκο, επιβλητικό φάρο, από όπου η θέα είναι θαυμάσια προς την πόλη και το πέλαγος!  Από κάτω το Μονόπετρο. Αν κατεβείς τα λιγοστά σκαλοπάτια, ανάμεσα από τα γερτά πεύκα, θα σου ανήκει το απέραντο γαλάζιο... το Άγιον Όρος, η Θάσος, η Κεραμωτή και η ... Σαμοθράκη!
Από την άλλη πλευρά της αυλής υπάρχουν τα τείχη του Κάστρου της πόλης, χτισμένα το 1425! Από τις επάλξεις τους η θέα είναι, επίσης μαγευτική. Το Κάστρο, σήμα κατατεθέν της πόλης.Το μακρό τείχος των Βυζαντινών, οι προσθήκες των Ενετών και οι πέτρες των Τούρκων αντιστάθηκαν σε πολιορκίες πειρατών και εχθρών. Έκλεισαν μέσα τους το Ιερό της Παρθένου, το Κονάκι και το Ιμαρέτ  του Μεχμέτ  Αλή Πασά, την Κοίμηση της Θεοτόκου. Και τους μετέπειτα κατοίκους: Οθωμανούς, Χριστιανούς, Αρμένιους και Εβραίους. Ένα σύμπλεγμα πύργων, προμαχώνων και ισχυρών τειχών που κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα.

 

 Το διώροφο κτίριο είναι πέτρινο με κεραμιδένια στέγη. Έχει δύο εισόδους. Η κεντρική είσοδος έχει μια βαριά, σιδερένια πόρτα. Στο εσωτερικό του υπάρχουν ξύλινα κουφώματα για τις πόρτες και τα παράθυρα, τα οποία είναι τεράστια, ώστε να «λούζουν» τις αίθουσες με άπλετο φως.

 

Κάθε, μα κάθε φορά που κάνω ετούτο το ταξίδι νιώθω ανείπωτη ευτυχία για τα παιδικά μου χρόνια κι έχω για συντροφιά τον λατρεμένο συντοπίτη μου...