Μνήμη, συγκίνηση, αλήθεια, πόνος και λύτρωση είναι οι φωτογραφίες μνημεία της Βούλας Παπαϊωάννου για να θυμίζουν τις ρίζες μας και να κραυγάζουν για τους κινδύνους του σήμερα. Συνείδηση αυτοκριτική και ζωή μέσα απ’ το θάνατο. Φωτογραφίες αέναη πηγή, χνάρια που κάνουν τον Άνθρωπο. Ο Διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη κ. Άγγελος Δεληβορριάς είπε για αυτή: «Ο τελευταίος χαιρετισμός προς τη Βούλα Παπαϊωάννου είναι μία οφειλή της Ελλάδας απέναντι στον ταπεινό καταγραφέα της εποποιίας της, ένα χρέος στον ψυχικό πλούτο μιας ζωής που αναλώθηκε για να αποτυπώσει το ιστορικό βίωμα. Στην αισθαντικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη που υπηρέτησε πιστά τη μικρή αυτή χώρα, με μια απλή φωτογραφική μηχανή στον ώμο και με τα μάτια της καρδιάς».
Η Φανή Κωνσταντίνου, Υπεύθυνη του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου Μπενάκη, γράφει για την κορυφαία φωτογράφο: «Είμαστε στην Κατοχή, στις εφιαλτικότερες ημέρες της Κατοχής… με τον τρόμο της πείνας επάνω στα πρόσωπα, με τον κίνδυνο, με το θάνατο. Τότε έπαιρνε την φωτογραφική της μηχανή, όπως παίρνει ένας άνδρας το ντουφέκι του, το πιστόλι του και χαμένη μέσα στον κόσμο έκανε αντίσταση του ματιού της ελληνικής μνήμης. Τον καιρό που το μάτι έβλεπε μόνο με την καρδιά κι η μνήμη ήτανε η τιμή μας, το τελευταίο που μας έμεινε.» (βλ. Η Καθημερινή «Επτά Ημέρες» Η Ελλάδα του 1940-1960 Με το Φακό της Βούλας Παπαϊωάννου) «Το υλικό αυτό η φωτογράφος διαφύλαξε ευλαβικά ως το 1976 όπου ηλικιωμένη πλέον αποφάσισε να το εμπιστευθεί στο ΦωτοΗ Φανή Κωνσταντίνου, Υπεύθυνη του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου Μπενάκη, γράφει για την κορυφαία φωτογράφο: «Είμαστε στην Κατοχή, στις εφιαλτικότερες ημέρες της Κατοχής… με τον τρόμο της πείνας επάνω στα πρόσωπα, με τον κίνδυνο, με το θάνατο. Τότε έπαιρνε την φωτογραφική της μηχανή, όπως παίρνει ένας άνδρας το ντουφέκι του, το πιστόλι του και χαμένη μέσα στον κόσμο έκανε αντίσταση του ματιού της ελληνικής μνήμης. Τον καιρό που το μάτι έβλεπε μόνο με την καρδιά κι η μνήμη ήτανε η τιμή μας, το τελευταίο που μας έμεινε.» (βλ. Η Καθημερινή «Επτά Ημέρες» Η Ελλάδα του 1940-1960 Με το Φακό της Βούλας Παπαϊωάννου) «Το υλικό αυτό η φωτογράφος διαφύλαξε ευλαβικά ως το 1976 όπου ηλικιωμένη πλέον αποφάσισε να το εμπιστευθεί στο Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη, μαζί με το σύνολο του φωτογραφικού της έργου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου