Αντίο Σωφρόνη…

 

Τον Σωφρόνη Χατζησαββίδη τον γνώρισα το 2011 στο πλαίσιο του Μείζονος Προγράμματος Επιμόρφωσης, το οποίο αποτέλεσε και την γενεσιουργό αιτία αυτού εδώ του blog. Παθιασμένος με τη ζωντάνια της γλώσσας μας, ευαισθητοποιημένος -όσο ελάχιστοι- για τους κοινωνικά αποκλεισμένους μαθητές, κατακόκκινος στο γλέντι, τον χορό, την παρέα... ανεπιτήδευτος... ατόφια αυθεντικός! Σκέφτομαι σε χρόνο ενεστώτα πόσο αλλιώτικη θα ήταν η πορεία αυτού του τόπου εάν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ήταν σαν τον Σωφρόνη, με ό,τι αυτό σημαίνει... Ένα δικό του ποίημα αφιερωμένο στη "Γλώσσα" που υπηρέτησε με περίσσιο πάθος! Ωραίος ... σαν Δάσκαλος!!!

 

Δεν θέλησα να απαρνηθώ τη γλώσσα μου

Δεν πρόδωσα ποτέ τη δόξα της

Ολάσπρο καράβι είναι

Στη μέση του Ωκεανού

Και πλέει σε άγνωστη κατεύθυνση……

Μια φωτοσκίαση στα όνειρά μου

Μια αρωγή χωρίς ελπίδα

Ένα απύθμενο πηγάδι

Χωρίς έλεος

Και με έλξη πρωτοφανέρωτη συνάμα.

Δε θέλησε ούτε εκείνη να μ΄ αρνηθεί

Δεν πρόδωσε την εφηβεία μου

Κατάμαυρο καράβι είμαι

Που πλέω στον ουρανό

Μ΄ ανεστραμμένα τα ιστία μου

Τα κουπιά και την πυξίδα μου,

Θλίβεται όταν ευγνωμονώ την προσφορά της

Με αντίποινη οχλοβοή

Οικτίρει εμάς, τα όντα της

Που γίναμε κοιτώνες και επαύλεις

Χωρίς επάλξεις

Δίχως γραμμάριο φωτιάς

Ένα τίποτε

Στον πόλεμο….