Η γιορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολειό μου!

  "Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί".

                                                            Γ. Σεφέρης

  Συνειδητά άφησα να παρέλθει ένα σαρανταοκτάωρο, προκειμένου να μη γράψω εν θερμώ τις εντυπώσεις και τους συνειρμούς μου για τη θεατρική παράσταση της γιορτής της 25ης Μαρτίου των μαθητών της Έκτης Τάξης του σχολείου μου, υπό τη σκηνοθετική οδηγία και την εμψύχωση του καλού συνάδελφου και φίλου, του Γιώργου Ψάνη και την καταλυτική συνδρομή -όπως πάντα- της Μουσικού του σχολειού μας, της Βασιλικής Νικολάου.

  Ο σημαντικότερος λόγος που για δεκαεπτά έτη (με εξαίρεση τα δυο "μαρασλειακά") εργάζομαι στο συγκεκριμένο σχολειό είναι η Συνεργατική Κουλτούρα του, που διαπερνά όλο τον εκπαιδευτικό οργανισμό και καθιστά την "Αγία Καθημερινότητά" μας σε αυτό βιώσιμη και ελκυστική! Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι η ... Ευτυχία δεν είναι στόχος αλλά ένας διαρκής διάλογος με τη συγκεκριμένη "Αγία".  Ήταν, λοιπόν, ίσως η πρώτη φορά που δεν συμμετείχα στη διοργάνωση μιας γιορτής, ούτε καν στα "κουμπιά" της κονσόλας ούτε στον ήχο, πουθενά, και θα βίωνα τη γιορτή "από κάτω", ως θεατής.

 Ο Γιώργος είχε την ευρηματική ιδέα να "σπάσει" σε τρία θεματικά- χρονικά μέρη την παράσταση και να δουλέψει με καθένα από τα τμήματα χωριστά με τεχνικές θεατρικού παιχνιδιού, δραματοποίησης και αυτοσχεδιασμού. Με το πρώτο τμήμα, λοιπόν, δούλεψε την προεπαναστατική περίοδο, με το δεύτερο την περίοδο της επανάστασης, ενώ το τρίτο εργάστηκε για την Ελλάδα μετά το τέλος της Επανάστασης του '21. Δίχως να μοιράσει στα παιδιά ρόλους (!) μέσα απ' τη ζύμωση και την κουβέντα μαζί τους, με ερεθίσματα από το μάθημα της ιστορίας τους, έστησε τα τρία δρώμενα.

 Έτσι το πρώτο τμήμα εστίασε την προσοχή του στην ανακάλυψη των Νέων Τόπων από τους Δυτικούς, στην Αναγέννηση, το Διαφωτισμό, την άνθιση στις Επιστήμες και τις Τέχνες  (υπέροχη η σκηνή με τους Ιταλούς ζωγράφους, τη Μόνα Λίζα και την Αφροδίτη του Μποτιτσέλλι), την Αμερικανική, τη Γαλλική Επανάσταση και τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό στην Ευρώπη, τη στιγμή που η "Ελλάδα ήταν κρυμμένη μέσα σ' ένα μαύρο σύννεφο και δε φαινόταν πουθενά στην υδρόγειο".

  Το δεύτερο τμήμα έκανε focus στην έξοδο του Μεσολογγίου, την πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη, τη "φαγωμάρα" πολιτικών - στρατιωτικών και την τελική ναυμαχία του Ναυαρίνου με τα κορίτσια-ναυάρχους να έχουν περικυκλώσει τον Ιμπραήμ και να του γνέφουν: "Good-bye Ιμπραήμ!"

 Τέλος, το τρίτο τμήμα ξετύλιξε τον ιστορικό μίτο από τον Καποδίστρια,  τον Όθωνα, τον αριστοτεχνικά δοσμένο προβληματισμό, ο οποίος διαχρονικά καλά κρατεί έως τις μέρες μας, "Ελλάδα: Ανατολή ή Δύση; Φράκο ή Φουστανέλα;" το Σύνταγμα της 3ης του Σεπτέμβρη, το στρατηγό Μακρυγιάννη, για να φθάσει στο Σήμερα με ένα ευφάνταστο ερώτημα-προβληματισμό κι όλους τους μαθητές της Έκτης να μας "αγκαλιάζουν" με το παρακάτω τραγούδι!

Θα βρεθούμε ξανά
Μουσική: Νοτης Μαυρουδής
Τραγουδάει η παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου

 

  Οι "παροικούντες στην Ιερουσαλήμ" γνωρίζουμε καλά, ή τουλάχιστον οφείλαμε να γνωρίζουμε, ότι μόνο καθετί που βιώνεται με όλες τις αισθήσεις "γράφει" ανεξίτηλα στην καρδιά και το μυαλό των μαθητών μας και όχι μόνο... Με αυτό το σκεπτικό, φρονώ ότι οι μαθητές της Έκτης γεύτηκαν την ιστορία της τάξης τους με ένα μοναδικό τρόπο, θα κουβαλούν αυτό το φορτίο σαν ολόδική τους "α-λήθειά", συνάμα όμως δώρισαν ένα πολύτιμο πολιτιστικό αγαθό, μία στέρεα αισθητική πρόταση στους συμμαθητές τους, τους δασκάλους, τους γονείς, στην Πόλη τους! ...

 Με τις σκέψεις ετούτες  νιώθω περήφανος που ζω και εργάζομαι σε ένα δημόσιο σχολείο σαν κι αυτό και μοιράζομαι την καθημερινότητά μου με τέτοιους συναδέλφους!