Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Oδυσσέας Eλύτης - "λακωνικόν"

  Γιατί, άραγε, πάντα μα πάντα, προστρέχουμε στην Ποίηση στις οριακές μας στιγμές και περιόδους.... Τι ελιξήριο ζωής αποτελούν οι δύο τελευταίοι στίχοι!!!
 
 
 
O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.

Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,

Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.

Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,

Xειμώνα ελάχιστε,

H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς

Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...