Για τον Κωστή Παπαγιώργη...

 

   Υπήρχε εποχή που ακούγαμε τη λέξη "δοκίμιο" και κόβαμε λάσπη, μέχρι που ήρθε αυτός ο άνθρωπος και με απόλυτη σοβαρότητα μάς πήγε εκεί που η κατεστημένη διανόηση ούτε απ' έξω δεν περνούσε: στα έγκατα της μέθης και του ίμερου, στα παραμιλητά του αποσυνάγωγου, στην αχαρτογράφητη χορογραφία κάθε ζαβής περπατησιάς. Λαμπρός συνδυασμός ανθρώπου "καταραμένου" και ευρυμάθειας. Κι όλα αυτά (και άλλα πάμπολλα) με γλώσσα και ύφος κυριολεκτικά αμίμητα. Τα βιβλία του θα με συντροφεύουν μέχρι τέλους.Τον αποχαιρετώ με ευγνωμοσύνη. Καλό ταξίδι....