Το ότι αυτό εδώ το blog αγαπάει τα κόμικς δεν αποτελεί είδηση για τους τακτικούς επισκέπτες μας. Τα κόμικς, ή αλλιώς η 9η Τέχνη, όπως έχουν καθιερωθεί στις μέρες μας, είναι μία πολυδιάστατη μορφή τέχνης. Έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές μέσα από τις σελίδες τους, συντροφεύοντας μικρούς και μεγάλους αναγνώστες με τους διασκεδαστικούς χαρακτήρες και τις περιπέτειές τους. Συνάμα αποτελούν το ελκυστικότερο, για τους μαθητές μας, εργαλείο για την παραγωγή γραπτού λόγου.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα κόμικς για την ευαισθητοποίηση και την κατανόηση των στερεότυπων είναι αναμφίβολα το Asterix. Οι ιστορίες αυτών των ανυπότακτων Γαλατών άλλαξαν τη ροή της ένατης τέχνης στην Ευρώπη, που ακολουθούσε μέχρι τότε καταϊδρωμένη την Αμερική και την Ιαπωνία.
Στις διάφορες περιπέτειές του ο Αστερίξ γυρίζει πολλές χώρες. Σε κάθε χώρα συναντά τα σύγχρονα στερεότυπα για τον κάθε λαό.
Οι Γότθοι είναι πειθαρχημένοι και μιλιταριστές, αποτελούνται από πολλές φυλές που πολεμούν μεταξύ τους (αναφορά στη Γερμανία πριν τον Μπίσμαρκ), ενώ φορούν το χαρακτηριστικό κράνος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Οι Ελβετοί είναι ουδέτεροι, τρώνε φοντύ, έχουν μανία με την καθαριότητα και με τα ρολόγια (κλεψύδρες) και σέβονται πάνω απ’ όλα το τραπεζικό απόρρητο.
Οι Βρετανοί είναι φλεγματικοί, ψύχραιμοι, πίνουν κάθε μέρα στις 5 ζεστό νερό με μια σταγόνα γάλα (μέχρι να τους φέρει ο Αστερίξ το τσάι), πίνουν χλιαρή μπύρα (μυστικό όπλο, λέει ένας λεγεωνάριος!!!), τρώνε το αγριογούρουνο άνοστο, βραστό με σάλτσα μέντας(καημένο ζωντανό, αναφωνεί ο Οβελίξ!!!!). Στο ίδιο ταξίδι σχολιάζει τη θρυλική τους ευγένεια, όπως δηλώνεται στη γλώσσα, την απόλυτη ακρίβεια στους χρόνους τους, ένα κατεξοχήν βρετανικό στερεότυπο.
– Παρακαλώ, πάρτε μόνος σας.
και
- Θα μπορούσα να έχω μαρμελάδα για τις φρυγανιές μου;
– Φυσικά, θα μπορούσατε...!!!
Όταν ο Asterix πάει στην Ισπανία, συναντά τον Δον Κιχώτη, και τα καραβάνια των τσιγγάνων που όλο χορεύουν και τραγουδούν φωνάζοντας “όλε!”. Και τα δύο θεωρούνται σύμβολα της Ισπανίας και ταυτίζονται με το πνεύμα της ισπανικής κουλτούρας.
Οι Κορσικανοί είναι οξύθυμοι, πατριώτες, έχουν βεντέτες μεταξύ τους και κοιμούνται απαραιτήτως το μεσημέρι.
Οι Έλληνες τρώνε “γεμιστά αμπελόφυλλα”, πίνουν ρετσίνα και έχουν πάντα έναν ξάδερφο για την κατάλληλη δουλειά,
ενώ στο "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες" παρουσιάζονται σαν να είναι όλοι συγγενείς μεταξύ τους, ξενοφοβικοί και με ίσιες μύτες. 
Οι Νορμανδοί πίνουν ακατάσχετα, δε γνωρίζουν το φόβο (προσπαθούν να τον ανακαλύψουν) και στη χώρα τους η νύχτα διαρκεί έξι μήνες.
Οι Βέλγοι μιλάνε με περίεργη προφορά και σνομπάρουν τους Γαλάτες.
To Asterix, λοιπόν, δικαιολογημένα έγινε το σημείο αναφοράς κι η αγαπημένη συνήθεια μικρών και μεγάλων σε ολόκληρο τον κόσμο και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη δυναμική όσα χρόνια κι να περάσουν. Άλλωστε ο Αστερίξ έχει πάντα ... το μαγικό φίλτρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου