Με αφορμή τα όσα ακούγονται και γράφονται στον Τύπο και τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης περί της επιμήκυνσης του διδακτικού χρόνου ως ενός επιπλέον μέσου για την αναβάθμιση του ελληνικού δημόσιου σχολείου, θα ήθελα να επισημάνω τα ακόλουθα:
Εύλογο και δίχως αμφισβήτηση στέκει το επιχείρημα ότι το διδακτικό έτος ξεκινά τυπικά στις 11 Σεπτεμβρίου, αλλά λόγω των πολλών λειτουργικών προβλημάτων (ελλείψεις εκπαιδευτικών, βιβλίων, κ.λπ.) η διδασκαλία για πολλά μαθήματα και για δεκάδες χιλιάδες μαθητές ξεκινά ουσιαστικά λίγο πριν τα Χριστούγεννα.
Κι εάν το προαναφερόμενο επιχείρημα φαντάζει ποσοτικό και "αντιμετωπίσιμο" από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, κάτι παρόμοιο δεν φρονώ ότι συμβαίνει με την υποσχόμενη αλλά βαθύτατα "ουτοπική" επιδίωξη του "Νέου Σχολείου" να καταστεί ένα σχολείο που θα προτάσσει και θα καλλιεργεί τις μεταγνωστικές ικανότητες στους μαθητές, μέσα από μία ριζική αναδιάρθρωση της διδακτέας ύλης, που θα εστιάζει το περιεχόμενο των σπουδών στο "μαθαίνω πώς να μαθαίνω".
Έχοντας, κατά την περσινή σχολική χρονιά, επισκεφθεί στο πλαίσιο του Προγράμματος Comenius διθέσια και μονοθέσια σχολεία στη ΝΑ Γαλλία στην περιοχή της Προβηγκίας (http://sykees8.blogspot.gr/2013/05/comenius-comenius-program-thoughts-and.html & http://sykees8.blogspot.gr/2013/04/comenius-2013-comenius-meeting-in.html & http://sykees8.blogspot.gr/2013/04/comenius-comenius-meeting-in-france.html ), βίωσα ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προάγει τις μεταγνωστικές δεξιότητες. Το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι καθαρά στοχοκεντρικό, με βάση το Αναλυτικό Πρόγραμμα και το ενδιαφέρον εστιάζεται όχι τόσο στην πληθώρα των γνώσεων, αλλά σε μία σειρά από μεταγνωστικές δεξιότητες με σημαντικότερη αυτήν του «μαθαίνω πώς να μαθαίνω».
Διαπίστωσα μετά από την σύντομη - είναι αλήθεια - παρατήρηση ότι το Περιεχόμενο των Σπουδών στο γαλλικό σχολείο είναι απαλλαγμένο από την τεράστια διδακτέα ύλη σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα του αντίστοιχου ελληνικού. Εικάζω ότι το σχολείο τους στοχεύει στο να κάνει το προφανές αλλά καθόλου δεδομένο: να κάνει τους μικρούς μαθητές να αγαπήσουν το σχολείο ως οντότητα μέσα σε σχολικές αίθουσες-εργαστήρια.
Δυστυχώς, και τα νέα Αναλυτικά Προγράμματα είναι φορτωμένα με ένα σωρό "άχρηστες" πληροφορίες και γνώσεις. Από την άλλη, βέβαια, δεν πιστεύω ότι ο Έλληνας δάσκαλος είναι έτοιμος να εργασθεί σε ένα στοχοκεντρικό σχολείο δίχως την ύπαρξη των σχολικών βιβλίων που του προσδιορίζουν απόλυτα την ύλη, βήμα - βήμα. Φρονώ, δηλαδή, ότι η διαχείριση αυτής της "παιδαγωγικής ελευθερίας" μόνο απλή και εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί, ενώ προαπαιτεί μία "χειραφετική" κουλτούρα, μία αυθεντική αυτοτέλεια από την κεντρική εκπαιδευτική διοίκηση, η οποία είναι ζητούμενο για τα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας μας...
Με τις σκέψεις αυτές, ένιωσα θλίψη και απογοήτευση για το πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι οι άνθρωποι της διοίκησης στην Εκπαίδευση και όχι μόνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου