Με αυτό το ξεχωριστό valse του 1938 σε μουσική του «εξαίρετου» κύριου Γιαννίδη (του ανεπανάληπτου Αττίκ), από την επιθεώρηση «Βιολέτα» τη μεγάλη επιτυχία του θιάσου Μηλιάδη Κυριακού στο θέατρο Σαμαρτζή, άρχιζε η σημερινή γιορτή για την 28η Οκτωβρίου στο σχολείο μας, την οποία επιμελήθηκαν οι συναδέλφισσες της Τετάρτης Τάξης, κυρίες Μαρία και Όλγα, τις οποίες ολόθερμα ευχαριστώ! 
Σκεφτόμουν, λοιπόν, εκείνη την ώρα, καθώς η αίσθηση της αθηναϊκής επιθεώρησης στην προπολεμική πρωτεύουσα διαχέονταν στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας, το φορτίο της προστιθέμενης πολιτιστικής αξίας που φέρουν οι γιορτές, αφού ανοίγουν διάπλατα παράθυρα και προσφέρουν ερεθίσματα, τα οποία για τη συντριπτική πλειοψηφία των θεατών μας (γονέων και μαθητών) θα ήταν ανέφικτο να τα γευτούν από αλλού στο οικείο περιβάλλον τους.
Το σχολείο μας εδώ και μια εικοσαετία (!!!) έχει διαμορφώσει μία … παράδοση στον σχεδιασμό, το στήσιμο και το ανέβασμα «φροντισμένων» γιορτών με έγνοια, μεράκι και μια διάχυτη ομαδικότητα. Αυτό από μόνο του αποτελεί έμπρακτο παράδειγμα συλλογικότητας, ένα άηχο… ηχηρό μάθημα για τους μαθητές μας!
Οι μαθητές της Τετάρτης Τάξης με τις σκηνοθετικές οδηγίες των κυριών τους βίωσαν ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας και το μοιράστηκαν με τα υπόλοιπα μέλη της σχολικής μας κοινότητας.
Ξεχωριστό σημείο η αναφορά των παιδιών στο γιατί τα βάσανα της πατρίδας δεν τελείωσαν στις 12 Οκτώβρη του ’44 που απελευθερώθηκε η Αθήνα, καθώς επίσης και το “Καλησπέρα σας, κύριε Δικτάτορα” αλλά κι οι αναφορές στο σήμερα…
«Φοβάστε, κύριε δικτάτορα. Είστε σαν ένα παιδί που το ‘καναν στρατηγό κι όταν θα μείνει ολομόναχο τη νύχτα, θα πετάξει το σπαθί και θ’ αρχίσει να κλαίει….»
«Καληνύχτα, κύριε δικτάτορα. Η τελευταία παράσταση τελείωσε. Δεν μπορούμε πια να μιλάμε με τους νεκρούς… με τα φαντάσματα! Πεθαίνετε μόνος κοιτάζοντας το φάντασμα του εαυτού σας. «
Καληνύχτα κύριε Δικτάτορα… Εσείς δεν ξέρετε τι θα πει να κλαίει ένα παιδί. Πέθαναν όλα τα παιδιά, γιατί τα κοιτάξατε….
Ναι… Πίστευα και πιστεύω ότι η Αίσθηση του Ανήκειν, η Αίσθηση της Κοινότητας, η Αίσθηση του Νοιαξίματος για το Συλλογικό Καλό είναι το μεγαλύτερο Μάθημα που μπορούμε να δώσουμε στους μαθητές μας … και νομίζω ότι τούτο το προσπαθούμε με τους συναδέλφους μου με όλο μας το είναι!
Συνεχίζοντας λοιπόν…!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου