Χρήστος Μπουλώτης,Το τελευταίο χρυσό αβγό του κόσμου

πηγή: http://www.elniplex.com/

Ποτέ και κανείς δεν ξέρει πως έμαθαν οι άνθρωποι το μυστικό για την κόκκινη βούλα που είχαν στην λαιμό τους εκείνες οι παράξενες πάπιες… Μάλλον όπως όλα τα μυστικά αργά ή μαθεύτηκε, ότι αν κάποιος άγγιζε αυτή την κόκκινη βούλα στο λαιμό κάποιας από αυτές τις παράξενες πάπιες, αυτή δεν είχε άλλη επιλογή, θα γεννούσε ένα χρυσό αυγό κι ύστερα ήταν καταδικασμένη να πεθάνει. Κι όπως ήταν φυσικό τσακωμοί και πόλεμοι ξέσπασαν για την απόχτηση των χρυσών αβγών. Και με όσα χρυσά αβγά αποχτούσαν οι ισχυροί αλλά άμυαλοι του κόσμου τούτου, τα ξόδευαν για να φτιάξουν όπλα και να διεκδικήσουν κι άλλα χρυσά αβγά. «Αγρίεψε το μάτι τους, μα πιότερο αγρίεψε ο νους και η ψυχή τους σ’ αυτό το ξέφρενο κυνηγητό» Έτσι με τον καιρό εξαφανίστηκαν οι πάπιες που είχαν το χάρισμα ή μήπως τη δυστυχία να γεννούν χρυσά αβγά. Μονάχα μία «ίσως» και να γλύτωσε, έλεγε η ιστορία που μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα, «και περιπλανιέται από τότε με το φόβο των ανθρώπων στην καρδιά της».

Αυτή την ιστορία την ήξερε κι ένα μικρό κορίτσι που ζούσε με τη γιαγιά της σε ένα μικρό χωριό. Το κορίτσι όμως δεν ήθελε να φαντάζεται την πάπια φοβισμένη και δυστυχισμένη. Τα βράδια έπλεκε ιστορίες ότι τάχα η πάπια ζούσε σε κήπους όμορφους ή ότι τη συναντούσε κι έπαιζαν μαζί παιχνίδια στα σταροχώραφα. Κι επειδή «τα όνειρα είναι σαν τα θαύματα, για να βγουν αληθινά χρειάζεται πολύ να τα πιστεύεις» κάποτε το κορίτσι και η πάπια συναντήθηκαν. Η πάπια βλέπετε είχε διαλέξει αυτό το κορίτσι για να του χαρίσει τα τελευταίο χρυσό αβγό και να πεθάνει καθώς είχε κουραστεί τριακόσια χρόνια να ζει μοναχικά. Το κορίτσι δεν δέχτηκε, αντιπρότεινε να ζήσουν μαζί, τι να το έκανε άλλωστε το χρυσό αβγό; Μα η πάπια ένα βράδυ κουρασμένη πια γέννησε το χρυσό αβγό και πέθανε. Το νέο γρήγορα διαδόθηκε κι όλοι κάτι ζητούσαν από το κορίτσι που δέχτηκε αυτή την αναπάντεχη κληρονομιά. Ακόμα και από την πολιτεία ήρθαν να πάρουν το χρυσό αβγό γιατί χρειάζονταν όπλα για τους πολέμους τους. Θύμωσε τότε το κορίτσι και κρυφά πέταξε το αβγό στη λίμνη και τότε έγινε το θαύμα που δεν θα σας το μαρτυρήσουμε αλλά θα σας αφήσουμε να το απολαύσετε διαβάζοντας.
Το τελευταίο χρυσό αβγό του κόσμου είναι μια πολύ ωραία ιστορία με το χαρακτηριστικό ότι διδάσκει χωρίς διδακτισμό. Ο συγγραφέας επικαλείται συχνά το «μικρό βιβλίο με τις μεγάλες αλήθειες» κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας, για να πει πράγματα που σκέπεται ή αισθάνεται σαν αφηγητής. Από αυτό το «μικρό βιβλίο» μπορεί να σταθεί κανείς σε πολλές φράσεις εμείς κρατήσαμε μία:  «καλό ‘ναι να ξεχωρίζεις, τις πιο πολλές φορές όμως είναι καλύτερο να μην ξεχωρίζεις» διαφωνείτε; Η πρωταγωνίστρια είναι ένα κορίτσι χωρίς όνομα γιατί προφανώς αντιπροσωπεύει όλα τα παιδιά που κουβαλούν μέσα τους αγνότητα κι αγάπη. Ζει σε κάποιο χωριό γιατί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ίδιες ιστορίες βλέπουμε να επαναλαμβάνονται.  Αν δεν το έχετε διαβάσει ήδη διαβάστε το αυτή την εποχή. Το μήνυμα της αγάπης, του θαύματος και της αναγέννησης ταιριάζει στο πασχαλινό κλίμα.
Όσο για τα αβγά, το βάψιμο και τον συμβολισμό τους είναι ιστορίες που χάνονται στα βάθη των αιώνων και τα συναντάει κανείς σε διάφορους πολιτισμούς. Γνωστή εξάλλου είναι η ιστορία του Αισώπου για την κότα που έκανε το χρυσό αβγό, αλλά και πολλές οι ελληνικές παροιμίες, όπως για παράδειγμα «θα μας κάνει το χρυσό αβγό»  Με αφορμή όλα αυτά μπορούμε να συζητήσουμε τι θα κάναμε αν είχαμε στα χέρια μας το τελευταίο χρυσό αβγό. Αλλά και να παίξουμε το κυνήγι του χρυσού αβγού, μια παραλλαγή δηλαδή του γερμανικού παιχνιδιού. Ίσως μάλιστα να ήταν ωραίο το χρυσό αβγό να αποδειχτεί άδειο και ο σοκολατένιος «θησαυρός» να κρύβεται σε ένα άλλο αβγό με πιο «ταπεινή» εμφάνιση, ώστε τα παιδιά να αντιληφθούν πως ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα και χρυσός…