Παραγωγή γραπτού λόγου: Οδηγίες για την καταγραφή ημερολογίου

Ένα ημερολόγιο περιέχει γεγονότα, εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες και ό,τι άλλο αφορά τη ζωή των ανθρώπων. Η καταγραφή όλων των παραπάνω σ’ ένα ημερολόγιο - σημειωματάριο σε βοηθάει να βελτιώσεις το γραπτό λόγο σου. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μεγαλώνοντας θα έχεις την ευκαιρία «να γυρίσεις το χρόνο πίσω» και να θυμηθείς τα μαθητικά χρόνια σου. Εξάλλου, καθώς θα αρχίζεις να γράφεις το ημερολόγιό σου, θα διαπιστώσεις ότι σιγά σιγά θα αρχίζεις να γνωρίζεις καλύτερα τους φίλους σου και-κυρίως-τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν θα ξαναδιαβάζεις τις σελίδες του μετά από λίγο καιρό βλέποντας τα γεγονότα από μικρή χρονική απόσταση. Για να γράψεις το ημερολόγιό σου μπορείς να ακολουθήσεις τις παρακάτω οδηγίες:

a.     Όταν περιγράφεις τις εμπειρίες σου, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείς το πρώτο πρόσωπο ενικού, π.χ. «Στις διακοπές, όμως, βγαίνω έξω κάθε μέρα». Να θυμάσαι ότι το ημερολόγιο είναι ένας έμπιστος φίλος, γι’ αυτό μπορείς να του μιλάς όπως θα μιλούσες σ’ ένα φίλο ή φίλη σου, π.χ. «Πες μου, αγαπητό μου ημερολόγιο, εσύ θα άντεχες;» 

b.     Στο ημερολόγιο χρειάζεται πρώτα να γράφεις την ημερομηνία στην αρχή της σελίδας πάνω δεξιά, π.χ. Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012. Μερικοί προτιμούν αντί για την ημέρα να γράφουν το όνομα της πόλης, π.χ. Θεσσαλονίκη, 8 Οκτωβρίου 2012.

c.      Από κάτω αριστερά μπορείς να χρησιμοποιείς τη φράση «αγαπημένο μου ημερολόγιο» ή «αγαπητό μου ημερολόγιο», όπως δηλαδή θα έγραφες γράμμα σ’ ένα φίλο ή φίλη σου.

 

Μπορείς να ξεκινήσεις από σήμερα να κρατάς το προσωπικό ημερολόγιό σου! Καλή αρχή! Και να θυμάσαι ότι στο ημερολόγιό σου μπορείς να γράφεις και τις δύσκολες ή δυσάρεστες στιγμές της ζωής σου, όπως το κάνει κι η Χριστίνα, η ηρωίδα της Ζωρζ Σαρρή, στο απόσπασμα που ακολουθεί.

 

Το ημερολόγιο της Χριστίνας

[…] Νιώθω τόσο μόνη και τόσο απελπισμένη. Σε ποιον να μιλήσω; Αποφάσισα να αρχίσω να γράφω ημερολόγιο, κάθε φορά που θα με πνίγει η σιωπή. […]

Παρασκευή βράδυ, 25 Σεπτεμβρίου,

Πρώτη νύχτα στην Αθήνα, στο θυρωρείο ….

Πρέπει να το πάρω απόφαση, να κλείσω την πόρτα και ν’ αρχίσω μια καινούρια ζωή, σε μια ξένη πόλη, που δε θέλω ν’ αγαπήσω. Είμαι δεκαπέντε χρονών, μοναχοκόρη, χαϊδεμένη, χαιρόμουν τα πάντα. Τίποτε δε μου έλειπε και ξαφνικά τα έχασα όλα. Όλα. Πήγαινα σχολείο, στην Τρίτη γυμνασίου. Μ’ άρεσαν τα μαθήματα, οι δάσκαλοι, οι συμμαθήτριές μου. Το μεσημέρι γύριζα με τα πόδια σπίτι και πάντα με περίμενε η μαμά χαμογελαστή. Ο πατέρας μου ήταν ασφαλιστής σε μια μεγάλη γερμανική εταιρεία. Δούλευε πρωί και απόγευμα. Τον έβλεπα πολύ μόνο τις Κυριακές, όταν πηγαίναμε εκδρομές, περιπάτους στον κινηματογράφο. Ήταν καλός, τον αγαπούσα και όλο με πείραζε. Βασίλισσα Χριστίνα με φώναζε. […]

 

Απόσπασμα από «Το ψέμα», της Ζωρζ Σαρή, εκδ. Κέδρος