Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε
Σ΄ ενός περάσματος αέρα
ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ΄ αυτιά μου
φχιά
φχιού φχιού
εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα
Τι γυαλόπετρες φούχτες
τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπου
άκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu9IBRS4yi2SvDxbu85obhaFZnlWdrhw6ff5TeDPQBhZNUfSQlA68I47DRQizOtqey6T9w1k-qBzgTZTFU_EAYnT_MhCSpoaM11NZHwu33c8DKP5HxcN0mP35izmhGpQ5oDdTMxVEtzcE/s200/imagesCA0M5U7T.jpg)
Κάτι
Κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο σχήμα του Αρχαγγέλου
Παραλαλούσα κι έτρεχα
Έφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ΄ τη γλώσσα
-Ε καβάκια μαύρα, φώναζα, κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε από μένα;
-Θόη θόη θμος
- Ε; Τι;
- Αρίηω ηθύμως θμος
- Δεν άκουσα τι πράγμα;
- Θμος θμος άδυσος
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRzkIQueqxAmN0mymhoS-1VOJsPMLzqLjAVOKODkUHKH7ZzmcLrH3HG4uQ7-1tZ5A0yD-shW2HJ72ilVju6aTCbSzZiQJVc5e1tv6fek0uz-ptA_U1QavgMNIYfGBI9JrBtcBsGOhQaiI/s200/imagesCA6DSWOX.jpg)
Ώσπου τέλος ένιωσα
κι ας πα΄ να μ΄ έλεγαν τρελό
πως από ΄να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου