Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Ελληνικά παραδοσιακά παιχνίδια με τους μαθητές μας / Greek traditional games with our students

  

Το περασμένο Σάββατο στις 18 του Μάη δώσαμε ένα ξεχωριστό ραντεβού με τους μαθητές μας για παιχνίδι! Η ανάδειξη των παραδοσιακών παιχνιδιών της πατρίδας μας, μέσα από τη βιωματική εμπειρία, ήταν η επόμενη δραστηριότητα στα πλαίσια του Προγράμματος Comenius "Show me yourschoolIll show you mine", comeniusshowmeyourschool.blogspot.gr/) στο οποίο συμμετέχει το σχολείο μας (http://sykees8.blogspot.gr/2013/04/comenius-2013-comenius-meeting-in.html 
 
"Το μαντήλι"

"Το μαντήλι"

      Μαζί, λοιπόν, με τις νέες συναδέλφους την Ειρήνη, τη Σταυρούλα, την Αθανασία και τη Χαρά, οι οποίες έχουν έρθει πριν από τρία χρόνια κι έχουν ανανεώσει τον Σύλλογο Διδασκόντων του σχολειού μας με τη δημιουργικότητα και τη συνολική παρουσία τους, καθώς επίσης και με όσους από τους μαθητές μας είχαν ελεύθερο το πρωινό τους, μαζευτήκαμε στην παιδική χαρά του "Λίθου" για ... Παιχνίδι!!!
   Η λέξη παίζω είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Παιδί, αλλά νομίζω και με αυτή την ίδια τη ζωή, αφού προαπαιτεί και, συνάμα, προάγει την επικοινωνία και την κοινωνικοποίηση. Ο κύκλος, για παράδειγμα στη "μικρή Ελένη" και στο "Αλάτι ψιλό! Αλάτι χοντρό!" συνιστά πράξη συμβολική που παραπέμπει στην Ομάδα - Κοινότητα.   


"Αλάτι ψιλό! Αλάτι χοντρό! Έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω!"

  Μέσα από το παιχνίδι, λοιπόν, το παιδί μαθαίνει την ύπαρξη κι ασκείται στην τήρηση ενός Κώδικα, βαθύτατα σημειολογικού και ως εκ τούτου θεατρικού, ο οποίος του μαθαίνει με τον πιο ελκυστικό και ... ανώδυνο τρόπο να συμβιώνει με τους Άλλους.  Παράλληλα, όμως, το παιχνίδι δίνει στο παιδί, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, τη δυνατότητα να δραπετεύσει από την πραγματικότητα, όπως ακριβώς το παραμύθι και μάλιστα με τη σιγουριά ασφαλιστικών δικλίδων. Η παραμυθιακή εισαγωγή "Μια φορά κι έναν καιρό..." στον κόσμο του παιχνιδιού γίνεται το λυγερό καλάμι που καβαλάνε τα παιδιά και καλπάζουν ακράτητα!




"Τα Μήλα"
                                    "Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει..."
   
  Βλέποντας, λοιπόν, τους μαθητές μας να παίζουν παιχνίδια που τα παίζαμε κι εμείς οι ίδιοι στα παιδικά μας χρόνια, αναπόφευκτα οι συνειρμοί με οδήγησαν στη γειτονιά και το σχολειό των παιδικών μου χρόνων στην παλιά πόλη της Καβάλας (htp://sykees8.blogspot.gr/2012/04/blog-post_2894.html)

 σε ένα, ίσως από τα επιβλητικότερα σχολεία της πατρίδας μας με τον ολόλευκο φάρο να δεσπόζει στο κέντρο της αυλής του! 





 "Χῶροι παιγνιδιοῦ αὐτή τήν ἐποχή ἦταν ὁ δρόμος, ὅπου στάθμευαν μόνο δύο αὐτοκίνητα: τό ἕνα ἦταν τοῦ Στρατηγοῦ, ὁ ὁποῖος διέμενε στό σπίτι πού ἀκόμη καί σήμερα στεγάζει τον ἑκάστοτε Διοικητή τῆς 11ης Μεραρχίας. Ἄλλος ἰδανικός παιγνιδότοπος ἦταν ἡ πλατεία τοῦ Μ. Ἀλῆ, παρά τό συνεχές –και συνεχιζόμενο, παρά τή φυγή τῶν κατακτητῶν...- κυνηγητό πού ὑφίσταντο τά παιδιά ἀπό τό φύλακα τοῦ «κονακιοῦ» τοῦ Μεχμέτ Ἀλῆ.

 
Το Ιμαρέτ, θαυμάσιο ισλαμικό αρχιτεκτόνημα που έκτισε ο Μεχμέτ Αλή το 1817



Βέβαια, δέν ἦταν κάποια μανία πού ὠθοῦσε τό φύλακα, ἀλλά τό γεγονός ὅτι οἱ πιτσιρικάδες ἔπαιζαν «πόλεμο» μέσα στό φυτεμένο χῶρο γύρω ἀπό τό οἴκημα, τσαλαπατώντας ἤ ξεριζώνοντας λουλούδια καί διακοσμητικά φυτά".

«Η παλιά πόλη της Καβάλας (7ος π.Χ -20ος αι.): ο χώρος, οι άνθρωποι, τα τεκμήρια της Ιστορίας». Έκδοσή του Πολιτιστικού Συλλόγου «Το Κάστρο», Καβάλα 2006.




  Όταν, λοιπόν, μία από τις παρέες των μαθητών μας ξεκίνησε το λάχνισμα για να δούνε ποιος θα "τα φυλάει" στο κρυφτό θυμήθηκα τις ατελείωτες ώρες του παιχνιδιού μας σε εκείνη την παραμυθένια γειτονιά. Τότε που με έναν ξεχωριστό τρόπο "μας μεγάλωνε", μας διαπαιδαγωγούσε η γειτονιά, και όσοι ανήκετε στη γενιά μου νομίζω ότι αισθάνεστε αυτό που λέω γιατί, απλούστατα, το έχετε βιώσει! 
"Μπουφ! Α, μπε, μπα, μπλομ! ..."

'Κρυφτό"
"Hide and Seek"
  Αναλογίζομαι σε χρόνο ενεστώτα, καθώς γράφω ετούτες τις γραμμές, ότι για να διατηρηθεί ένα παιχνίδι χρειάζεται παράλληλη, κάπως, συνέχεια ζωής της αντίστοιχης με το παιχνίδι κοινωνικής κατάστασης, ώστε διαρκώς εκείνη με την παρουσία της να τροφοδοτεί το παιχνίδι με στοιχεία που δικαιολογούν την ύπαρξή του. Δεν πιστεύω ότι η έλλειψη ελεύθερου χώρου και χρόνου αποτελεί την κύρια αιτία που τα παιδιά δε συναθροίζονται, εκτός σχολείου, για να βιώσουν τέτοια ομαδικά παιχνίδια. 

Όπως κάθε έκφανση της ζωής μας χαρακτηρίζεται από ομοιομορφία έτσι και τα παιχνίδια δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα... 
Ομοιομορφία...
Uniformity...

  Τελειώνοντας αυτό το κείμενο μου γεννήθηκε μία επιθυμία, καθώς το έγραφα, και θα την μοιρασθώ μαζί σας... Μία φορά να ανταμώναμε με όλους τους φίλους δασκάλους για ένα κρυφτό ... για καρδιοκτύπι πίσω από τους φράκτες, μέσα στο δασάκι, κάτω απ' τις πέτρινες σκάλες -δίχως οι μητέρες μας να μας κόψουν το παιχνίδι- κι ο τελευταίος να φωνάξει "φτου! Ξελευτερία για όλους!!!"

                              "Για όλους όμως....!!!"
"Φτου!!! και βγαίνω!!!"

                         Για το Sykees8
                          Ευθύμης Χατζηευσταθίου


  Last Saturday on May 18 gave a special appointment with our students to play! The emergence of traditional games of our country, through the personal experience was the next activity within the Project Comenius "Show me yourschool, I'll show you mine", comeniusshowmeyourschool.blogspot.gr/) which engages our school (http://sykees8.blogspot.gr/2013/04/comenius-2013-comenius-meeting-in.html & http://sykees8.blogspot.gr/2013/04/comenius-comenius-meeting-in-france.html


  Together, then, the new fellow Irene, Stavroula, Athanasia and Hara that have come three years ago and have renewed the Association of Teachers of our school with creativity and overall presence, as well as those of our students had free their morning, we gathered in the playground of the "Stone" for ... Play
 





"Τυφλόμυγα!!!"
"blind man's buff"
  The word play is inextricably linked with the child, but I think this life itself, as required, and at the same time, promotes communication and socialization. The cycle, for example in "Helen small" and "Fine salt! Coarse salt!" an act of symbolic referring to Group - Community.
 Within the game, therefore, the child learns the existence and exercised in compliance with a Code, deeply semantic and therefore dramatic, who learns the most attractive and ... painless way to coexist with others. At the same time, however, the game gives the child more or less consciously, the ability to escape from reality, just like the fairy tale and with confidence safeguards. The comforting import "Once upon a time ..." in the game world becomes the slender reed kaval children and galloping rabid!
  Seeing therefore our students to play games that we played we ourselves back to our childhood years, the associations inevitably led me to the neighborhood and the school of my childhood in the old city of Kavala in North Greece (htp://sykees8.blogspot.gr/2012/04/blog-post_2894.htmlin one, perhaps the most impressive schools of our country with the whitewashed lighthouse dominates the center of the courtyard!
Η αυλή του σχολείου των παιδικών μου χρόνων
The school yard of my childhood
  So when one of the groups of our students started the song to see who would "gender" in the hide and seek I remembered the endless hours of our game in that fabulous neighborhood. Since a special way our "growing",  our upbringing the neighborhood, and those who belong to my generation, I feel that what I say because, quite simply, you've experienced!
  I think of in the present tense, as I write this circumstance the lines, that to keep a game needs while, somehow, then life corresponding with the game status, so that perpetually in the presence of supplying the game with proof of its existence. I do not believe that the lack of free space and time is the main reason why children do not congregate, out of school, to experience such team games.

Like every facet of our lives is a uniformity so the games could not be an exception to this rule ...

  Finishing this text was born a desire, as I wrote, and I will share with you ... A time to meet you with all friends teachers a hide and seek ... for throbbing behind the hedges, in the woods, beneath the stone stairs-without our mothers to cut off our game-and the last shout "Phew! Freedom for everyone!"

                               "For all but ....!"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου